Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύεται τη γλωσσική ποικιλότητα στη λογοτεχνία. Για τον σκοπό αυτό επικεντρώνεται στη μελέτη του σκιαθίτικου ιδιώματος και συγκεκριμένα στο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ‘Ο Αλιβάνιστος’. Συγχρόνως, διερευνάται η διαφορετική γλωσσική ποικιλία που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στους διαλόγους, στην αφήγηση και την περιγραφή. Διαπιστώνουμε πως στους διαλόγους χρησιμοποιεί την ομιλούμενη λαϊκή γλώσσα εμπλουτισμένη με το σκιαθίτικο ιδίωμα, στα αφηγηματικά μέρη την καθαρεύουσα με πρόσμειξη στοιχείων δημοτικής, ενώ στις περιγραφές και τις λυρικές παρεκβάσεις την αυστηρή και προσεγμένη καθαρεύουσα. Στη συνέχεια προτείνω μια διδακτική εφαρμογή του συγκεκριμένου έργου στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β΄ Λυκείου με απώτερο σκοπό να αναδειχθούν η χρησιμότητα των γλωσσικών ποικιλιών και η αναγκαιότητα να ενταχθούν και να αξιοποιηθούν σε μεγαλύτερο βαθμό στο μάθημα της Λογοτεχνίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο εμπλουτισμός των σχολικών εγχειριδίων με διαλεκτικά κείμενα που αντιπροσωπεύουν τις ποικίλες μορφές της γλώσσας μας και η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών αποτελούν βασικούς άξονες προκειμένου η εκπαίδευση να καλλιεργήσει τον σεβασμό και την αποδοχή απέναντι στη γλωσσική ετερότητα.

The aim of this thesis is the analysis of linguistic variation in literature. I focused on the work ‘Alivanistos’ by Papadiamantis, in which there is a combination of many local Greek dialects mixed with forms from Katharevousa and Demotic. I hightlight the advantages of the analysis of dialectal forms in literature. For this reason, in my work, I propose ways to use them didactically in secondary education. Education should support and not criticize different dialects and language teachers are expected to help students acquire a positive attitude towards linguistic variation.