The purpose of this study is to explore attitudes toward the different varieties of Arabic namely Standard and Colloquial along with language use, including Greek, in different contexts while examining how these varieties are related to issues of identity. Furthermore, the study delves into the interpretation process and investigates practices and challenges faced in interdialectal encounters during interpreting. To achieve the purpose of the study, a qualitative approach was followed and semi-structured interviews were conducted with eight Arab interpreters who reside in Greece.

The study findings revealed that there were positive attitudes toward Standard Arabic (SA) which bears prestige being a code mutually intelligible by all Arabic-speaking people. It is also a holy language due to religion holding significance for the literature, related to education while symbolizing eloquence lying in its structure. On the contrary, Colloquial Arabic (QA) was suggested to have an instrumental function in daily interactions, yet it was considered to be inferior. Regarding contexts of use, SA was employed for formal documents and reading the Quran used also in the news and TV while QA was intended for daily communication and social media. Finally, Greek constituted a language used for everyday interactions in the Greek context, found to be used even more than Arabic. Regarding identity, SA acted for the participants as a symbol of a national Arab and religious Muslim identity while QA served as a symbol of an ethnic/regional identity, a symbol of heritage and culture, and an element of distinction between Arabic-speaking populations. Concerning the interpretation process, adapting the dialects by opting for a more standard accent, SA use, vernacular employment, use of equivalent words and synonyms, and Educated Spoken Arabic were the language practices reported to be followed. Finally, as regards the challenges, the use of different dialects, terminology, slang, cultural differences, gender preferences and sensitivities, and psychosocial and ethical issues impeded interpretation.

Σκοπός αυτής της μελέτης είναι να διερευνήσει γλωσσικές στάσεις απέναντι στις διάφορες ποικιλίες της αραβικής, δηλαδή της πρότυπης και της καθομιλουμένης μαζί με τη χρήση της γλώσσας, συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής, σε διαφορετικά πλαίσια, ενώ εξετάζει πώς αυτές οι ποικιλίες σχετίζονται με ζητήματα ταυτότητας. Επιπλέον, η μελέτη εμβαθύνει στη διαδικασία διερμηνείας και διερευνά πρακτικές και προκλήσεις που αντιμετωπίζονται στις διαλεκτικές συναντήσεις κατά τη διάρκεια της διερμηνείας. Για την επίτευξη του σκοπού της μελέτης, ακολουθήθηκε ποιοτική προσέγγιση και πραγματοποιήθηκαν ημιδομημένες συνεντεύξεις με οκτώ Άραβες διερμηνείς που διαμένουν στην Ελλάδα.

Τα ευρήματα της μελέτης αποκάλυψαν ότι υπήρχαν θετικές στάσεις απέναντι στην πρότυπη αραβική που φέρει κύρος ως κώδικας κατανοητός από όλους τους αραβόφωνους. Είναι επίσης μια ιερή γλώσσα λόγω της θρησκείας που έχει σημασία για τη λογοτεχνία, σχετίζεται με την εκπαίδευση, ενώ συμβολίζει την ευγλωττία που βρίσκεται στη δομή της. Αντίθετα, η καθομιλουμένη υπονοήθηκε να παίζει ουσιαστικό ρόλο στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις, ωστόσο θεωρήθηκε κατώτερη. Όσον αφορά τα πλαίσια χρήσης, η πρότυπη αραβική χρησιμοποιείται για επίσημα έγγραφα και την ανάγνωση του Κορανίου καθώς επίσης στις ειδήσεις και την τηλεόραση ενώ η καθομιλουμένη προοριζόταν για καθημερινή επικοινωνία καθώς και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τέλος, τα ελληνικά αποτελούν μια γλώσσα που χρησιμοποιείται για καθημερινές αλληλεπιδράσεις στο ελληνικό πλαίσιο, ενώ βρέθηκε να χρησιμοποιείται ακόμη περισσότερο και από τα αραβικά.

Όσον αφορά την ταυτότητα, η πρότυπη αραβική ενήργησε για τους συμμετέχοντες ως
σύμβολο εθνικής αραβικής και θρησκευτικής μουσουλμανικής ταυτότητας, ενώ η
καθομιλουμένη ως σύμβολο εθνικής/τοπικής ταυτότητας, σύμβολο κληρονομιάς και
πολιτισμού και στοιχείο διάκρισης μεταξύ αραβόφωνων πληθυσμών. Όσον αφορά τη
διαδικασία διερμηνείας, η προσαρμογή των διαλέκτων με μια πιο τυπική προφορά, η χρήση της πρότυπης αραβικής, η χρήση διαλέκτων, ισοδύναμων λέξεων και συνωνύμων καθώς και η χρήση μιας ποικιλίας ομιλούμενων αραβικών που προορίζεται για μορφωμένους ήταν οι γλωσσικές πρακτικές που αναφέρθηκε ότι ακολουθήθηκαν. Τέλος, όσον αφορά τις προκλήσεις, η χρήση διαφορετικών διαλέκτων, ορολογίας, αργκό, πολιτισμικές διαφορές, προτιμήσεις διερμηνέων με βάση το φύλο και ευαίσθητα φυλετικά θέματα, και ψυχοκοινωνικά και ηθικά ζητήματα εμπόδιζαν την διερμηνεία.