Almost a decade now, Greece  is characterized by intensive migration flows and crises due to its proximity to the African and Asian peninsula where wars, political instability, religious absolutism  is an ongoing reality, the country’s accessibility by land and sea and also being the most Southern  entry to Europe. Persons fleeing their countries suffer from multileveled persecution and exploitation, contextualized in this study as intersectional migration-discrimination-vulnerability, yet for some this reality is the most dire while they are unrepresented by official laws. Implementing  qualitative research based on thorough examination of previous bibliography and legal decisions linked to this underrepresented group, i.e. LGBTQIA+, and on interviews with professionals associating with the latter, this study attempts to measure the facticity of legal planning towards these people within the context of asylum in Greece, and especially during 2020-2023,through experience and to assess the level of protection offered to them based on the generated data. A closer look to previous research affirms part of this study’s findings, yet reveals also a number of gaps and shortcomings regarding asylum applicants of SOGIESC in Greece. According to the results of this study, international and EU decisions on LGBTQIA+ rights in the context of asylum broadly disregard SOGIESC as a reason for persecution, and by extension fail to include it to the parameters consisting the status of refugee. Although results appear consistent with prior research, affirming the further persecution of persons on accounts of SOGIESC in Greece, simultaneously they relatively appear inconsistent with the background of the legal framework present in the country, which is advertised as consistent, efficient and committed to international and EU legal decisions. The data analysis confirmed that there are many problems in legal, procedural and social levels regarding asylum of LGBTQIA+ and many from the sample accorded it to the neoliberal political system, others to insufficient legal framing and some to the mentality of Greek society, highlighting that mainly protection and decent asylum procedures are offered by NGOs. This study, finally, reaches to an understanding that asylum applicants of SOGIESC are not covered by laws in Greece, providing critical insights on the field, though it cannot be considered conclusive as research on the field is not extensive and more parameters deserve an examination. 

Σχεδόν μια δεκαετία τώρα, η Ελλάδα χαρακτηρίζεται από έντονες μεταναστευτικές ροές και κρίσεις λόγω της εγγύτητάς της προς την αφρικανική και ασιατική χερσόνησο όπου οι πόλεμοι, η πολιτική αστάθεια, ο θρησκευτικός απολυταρχισμός είναι μια συνεχιζόμενη πραγματικότητα, της προσβασιμότητας της χώρας από ξηρά και θάλασσα, καθώς και ούσα η πιο νότια είσοδος στην Ευρώπη. Άτομα που φεύγουν από τις χώρες τους υποφέρουν από πολύπλευρο διωγμό και εκμετάλλευση, τοποθετούμενο αυτό στο πλαίσιο αυτής της μελέτης ως διαθεματική μετανάστευση-διάκριση, ωστόσο για κάποια αυτή η πραγματικότητα είναι η πιο δύσκολη, ενώ δεν εκπροσωπούνται από τους επίσημους νόμους. Εφαρμόζοντας ποιοτική έρευνα βασισμένη στην ενδελεχή εξέταση προηγούμενων βιβλιογραφικών και νομικών αποφάσεων που συνδέονται με την εν λόγω υπο-εκπροσωπούμενη ομάδα, δηλαδή τη ΛΟΑΤΚΙ+, και σε συνεντεύξεις με επαγγελματίες που συνδέονται με τους τελευταίους, η μελέτη αυτή επιχειρεί να μετρήσει τη υπαρκτότητα του νομικού σχεδιασμού προς αυτούς τους ανθρώπους στο πλαίσιο του ασύλου στην Ελλάδα, και ιδίως κατά τη διάρκεια του 2020-2023, μέσω της εμπειρίας και να αξιολογήσει το επίπεδο προστασίας που τους προσφέρεται βάσει των παραγόμενων δεδομένων. Μια πιο προσεκτική εξέταση των προηγούμενων ερευνών επιβεβαιώνει μέρος της μελέτης αυτής, αλλά αποκαλύπτει επίσης ορισμένα κενά και ελλείψεις όσον αφορά τους αιτούντες άσυλο με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, κοινωνική ταυτότητα και σεξουαλική έκφραση ή και  χαρακτηριστικά (σ.σ. SOGIESC) στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης, οι διεθνείς και οι αποφάσεις της ΕΕ σχετικά με τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ στο πλαίσιο του ασύλου αγνοούν σε μεγάλο βαθμό το σεξουαλικό προσανατολισμό, την κοινωνική ταυτότητα και την σεξουαλική έκφραση και τα  χαρακτηριστικά, όπως περιγράφονται στον όρο “SOGIESC” ως λόγο δίωξης, και κατ’ επέκταση δεν περιλαμβάνονται στις παραμέτρους που συνίστανται στην ιδιότητα του πρόσφυγα. Αν και τα αποτελέσματα φαίνονται συνεπή με την προηγούμενη έρευνα, επιβεβαιώνοντας τον περαιτέρω διωγμό των προσώπων ως προς τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την κοινωνική ταυτότητα και την σεξουαλική έκφραση και τα  χαρακτηριστικά τους στην Ελλάδα, φαίνεται ότι δεν συνάδουν με το ιστορικό του νομικού πλαισίου που υπάρχει στη χώρα, το οποίο διαφημίζεται ως συνεκτικό, αποτελεσματικό και προσηλωμένο στις διεθνείς και νομικές αποφάσεις της ΕΕ. Η ανάλυση των δεδομένων επιβεβαίωσε ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα σε νομικά, διαδικαστικά και κοινωνικά επίπεδα σχετικά με το άσυλο των ΛΟΑΤΚΙ + και πολλοί από τους συμμετέχοντες το απέδωσαν στο νεοφιλελεύθερο πολιτικό σύστημα, άλλοι στην ανεπαρκή νομική πλαισίωση και ορισμένοι στη νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας, τονίζοντας ότι οι ΜΚΟ παρέχουν κυρίως προστασία και αξιοπρεπείς διαδικασίες ασύλου. Η μελέτη αυτή, τέλος, καταλήγει σε μια αντίληψη ότι οι αιτούντες άσυλο της ‘SOGIESG” δεν καλύπτονται από νόμους στην Ελλάδα, παρέχοντας κρίσιμες πληροφορίες για το πεδίο, αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί καθοριστική, καθώς η έρευνα στον τομέα δεν είναι εκτενής και περισσότερες παράμετροι χρήζουν εξέτασης.