Η παρούσα εργασία επιχειρεί να διερευνήσει και να αναδείξει τους τρόπους με τους οποίους προσεγγίζεται ποιητικά ο θάνατος στη μεταπολεμική ποίηση και συγκεκριμένα σε δύο σημαντικούς ποιητές της Α΄ μεταπολεμικής γενιάς: τον Τάκη Σινόπουλο και τον Μίλτο Σαχτούρη. Με αφορμή τη διατύπωση της θέσης του καθηγητή Μαρωνίτη ότι οι εν λόγω ποιητές αποτελούν ένα ταιριαστό δυαδικό πλαίσιο λόγω των αναλογιών αλλά και των διαφοροποιήσεών τους, επιχειρείται η εξέταση του τρόπου με τον οποίο οι εν λόγω ποιητές αντιμετωπίζουν τον θάνατο σε συνάρτηση με τα ιστορικά, κοινωνικά και αισθητικά συμφραζόμενα της εποχής τους. Επιπλέον εξετάζεται η επιρροή του Yπερρεαλισμού και στους δύο ποιητές ενώ σε σχέση με τον Σινόπουλο εξετάζεται η επιρροή του αγγλοσαξωνικού Μοντερνισμού. Αντίστοιχα για τον Σαχτούρη γίνεται λόγος για την επίδραση του Εξπρεσιονισμού στην ποίησή του. Η έρευνα για τον Σινόπουλο εστιάζεται κυρίως σε ποιήματα από τις συλλογές: Μεταίχμιο, Άσματα (I-XI) , Η γνωριμία με τον Μαξ, Μεταίχμιο Β, η Νύχτα και η αντίστιξη, Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου και Νεκρόδειπνος. Για τον Σαχτούρη, σε ποιήματα των συλλογών: Η λησμονημένη,  Παραλογαίς, Με το πρόσωπο στον τοίχο, Όταν σαν μιλώ, Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο, Ο περίπατος, Τα στίγματα, Σφραγίδα ή η όγδοη Σελήνη, Το σκεύος, Εκτοπλάσματα και Καταβύθιση. Η κύρια εστίαση αφορά τις πρώτες ποιητικές συλλογές που χρονικά βρίσκονται εγγύτερα στον απόηχο του μεταπολεμικού κλίματος. Τα ποιήματα των μεταγενέστερων συλλογών εξετάζονται για να διαπιστωθεί αν προκύπτει αλλαγή στη γραφή και την  οπτική των ποιητών απέναντι στον θάνατο. Ως προς τη γραφή, συγκριτικά με τις πρώτες συλλογές συμπεραίνεται ότι τόσο στον Νεκρόδειπνο όσο και στις συλλογές Το σκεύος, Εκτοπλάσματα και Καταβύθιση ο λόγος απογυμνώνεται, γίνεται λιτός ενώ ο Σαχτούρης από τον επινενοημένο ποιητικό κόσμο περνά στον πραγματικό με αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα της Τέχνης που μέσω του έργου τους συνεχίζουν να υπάρχουν παρά τον θάνατό τους. Στην Καταβύθιση ο λόγος γίνεται πιο κρυπτικός και ο ποιητής από το συλλογικό στρέφεται στο ατομικό με τη ματιά του απέναντι στον θάνατο να λαμβάνει πλέον τον χαρακτήρα μιας προσωπικής προετοιμασίας θανάτου.

This paper attempts to investigate and highlight the ways in which death is approached poetically in post-war poetry, specifically in two notable poets of the first post-war generation: Takis Sinopoulos and Miltos Sachtouris. Based on Professor Maronite’s  opinion that these poets constitute a suitable binary framework, due to their similarities but also their differences, an attempt is made to examine the way in which they deal with death in their poetry, in relation to the historical, social and aesthetic contexts of their era. In addition, the influence of Surrealism on both poets is examined, while in relation to Sinopoulos, Anglo-Saxon Modernism is examined too. Accordingly, Expressionism is associated with Sachtouris. Research on Sinopoulos has focused mainly on poems from the collections Μεταίχμιο, Άσματα (I-XI), Η γνωριμία με τον Μαξ, Μεταίχμιο Β, η Νύχτα και η αντίστιξη, Το άσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου and Νεκρόδειπνος. As far as Sachtouris is concerned, poems from the collections: Η Λησμονημένη, Παραλογαίς, Με το πρόσωπο στον τοίχο, Όταν σαν μιλώ, Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο, Ο περίπατος, Τα στίγματα, Σφραγίδα ή η όγδοη Σελήνη, Το σκεύος. Εκτοπλάσματα and Καταβύθιση are examined. The main focus though concerns their first collections that are closer in time to the post-war climate. Poems from later collections are examined too in order to see if there is any change in the poets' writing and perspective on death. As for the writing, compared to the first collections, it can be concluded that both in Νεκρόδειπνος and in the collections Το σκεύος, Εκτοπλάσματα και Καταβύθιση, the language becomes simple, while Shachtouris moves from the contrived poetic world to the real one with references to real people of Art who despite their death continue to exist through their work. In Καταβύθιση his speech becomes more cryptic and there is a change in the poet’s perspective towards death which turns out to be rather individual since his concern seems to be focused on his own personal preparation for it.