The great immigrant influx in European countries has changed modern societies. The integration of immigrants has become a major concern of European and national policies. The new era of globalization foresees policies of inclusion of every kind of diversity. Inclusive societies are created on the basis that Intercultural Education is the model that better accommodates the needs and challenges of students with different origins coexisting in the same school and social environment. This study aims at investigating how inclusive and intercultural education is implemented in a classroom environment with migrant and Greek students. More specifically, social inclusion attitudes and relations towards second generation Albanian students by their peers and their teacher are explored. Qualitative data gathered by questionnaires, interview and observation show that there is not exclusion by their peers due to their origin, while teacher’s attitudes towards intercultural education show a need for further training and informed school material. Moreover, teacher’s beliefs show that diversity is not existent since migrant students ‘feel like Greeks’, are fluent speakers in the Greek language and they are not keen on maintaining bonds with their heritage language. However, these findings show assimilationist views that perpetuate the idea that ‘equal’ means ‘same’, a lack of awareness for the importance of schools as actors for change and justice and it further reinforces power relations covered under the reproduction of dominant language ideologies.

Η μεγάλη εισροή μεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες έχει αλλάξει τις σύγχρονες κοινωνίες. Η ένταξη των μεταναστών έχει γίνει κύριο μέλημα των ευρωπαϊκών και εθνικών πολιτικών. Η νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης προβλέπει πολιτικές συμπερίληψης κάθε είδους διαφορετικότητας. Οι κοινωνίες χωρίς αποκλεισμούς δημιουργούνται με βάση ότι η Διαπολιτισμική Εκπαίδευση είναι το μοντέλο που ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες και τις προκλήσεις των μαθητών με διαφορετική προέλευση που συνυπάρχουν στο σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον. Αυτή η μελέτη στοχεύει στη διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η διαπολιτισμική εκπαίδευση εφαρμόζεται σε ένα περιβάλλον τάξης με μετανάστες και Έλληνες μαθητές. Πιο συγκεκριμένα, διερευνώνται οι στάσεις και οι σχέσεις κοινωνικής ένταξης απέναντι στους Αλβανούς μαθητές δεύτερης γενιάς από τους συνομηλίκους τους και τους δασκάλους τους. Τα ποιοτικά δεδομένα που συγκεντρώθηκαν με ερωτηματολόγια, συνέντευξη και παρατήρηση δείχνουν ότι δεν υπάρχει αποκλεισμός από τους συνομηλίκους τους λόγω της καταγωγής τους, ενώ η στάση των εκπαιδευτικών απέναντι στη διαπολιτισμική εκπαίδευση δείχνει την ανάγκη για περαιτέρω κατάρτιση και ενημερωμένο σχολικό υλικό. Επιπλέον, οι πεποιθήσεις των δασκάλων δείχνουν ότι δεν υπάρχει ‘διαφορετικότητα’ εφόσον οι μετανάστες μαθητές «αισθάνονται Έλληνες», μιλούν άπταιστα την ελληνική γλώσσα και δεν επιθυμούν να διατηρήσουν δεσμούς με τη γλώσσα κληρονομιάς τους. Ωστόσο, αυτά τα ευρήματα δείχνουν αφομοιωτικές απόψεις που διαιωνίζουν την ιδέα ότι «ίσος» σημαίνει «ίδιος», έλλειψη συνειδητοποίησης της σημασίας των σχολείων ως φορέων για την αλλαγή και ενισχύει περαιτέρω τις σχέσεις εξουσίας που καλύπτονται από την αναπαραγωγή κυρίαρχων γλωσσικών ιδεολογιών.