Η παρούσα διπλωματική εργασία, έχει ως αντικείμενο την διερεύνηση των γλωσσικών στάσεων των Αρβανιτών με καταγωγή από την Παραδημή (Ν. Ροδόπης), απέναντι σε δύο γλωσσικές ποικιλίες, το τοπικό θρακικό ιδίωμα και την μητρική τους αρβανίτικη γλώσσα. Αρχικά, στο θεωρητικό τμήμα της εργασίας, εξετάζονται και αποσαφηνίζονται χρήσιμοι και διαφωτιστικοί γλωσσολογικοί/διαλεκτολογικοί όροι και έννοιες όπως: γλωσσική ποικιλία, γεωγραφική ποικιλότητα, γλωσσικές στάσεις, μειονοτικές γλώσσες, γλωσσικός θάνατος και παρουσιάζονται συνοπτικά, ερευνητικά αποτελέσματα άλλων κοινωνιογλωσσικών ερευνών, σχετικά με τις γλωσσικές στάσεις απέναντι σε διάφορα διαλεκτικά συστήματα. Επιπλέον, γίνεται αναφορά στα βασικότερα γλωσσικά χαρακτηριστικά των βόρειων ιδιωμάτων, με έμφαση στο θρακικό ιδίωμα και παρέχονται πληροφορίες για το ιστορικό πλαίσιο των Αρβανιτών της Παραδημής (καταγωγή, διωγμοί, μετακινήσεις πληθυσμών κ.α.). Ως ερευνητικό εργαλείο επιλέχθηκε το δομημένο, ανώνυμο ερωτηματολογίο ατομικής συμπλήρωσης, το οποίο μοιράστηκε σε 48 πληροφορητές, και περιελάμβανε ερωτήματα κλειστού και ανοιχτού τύπου.

Σύμφωνα με τα ερευνητικά αποτελέσματα, τα οποία παρουσιάζονται και αναλύονται στο πρακτικό τμήμα της εργασίας, διαπιστώνεται ότι τα υποκείμενα της έρευνας, στο σύνολό τους, αντιμετωπίζουν θετικά και τις δύο γλωσσικές ποικιλιές που εξετάζουμε, απορρίπτοντας τα κυρίαρχα κοινωνιογλωσσικά στερεότυπα και τις προκαταλήψεις για τις γεωγραφικές ποικιλίες και τους ομιλητές τους. Πιο συγκεκριμένα, θεωρούν ότι το θρακικό ιδίωμα αποτελεί γλωσσικό χαρακτηριστικό του τόπου και της καταγωγής τους, δίνοντας όμως παράλληλα μεγάλη βαρύτητα στην μικρή απόκλισή του από την Κοινή Νεοελληνική. Τέλος, αναφορικά με την αρβανίτικη γλώσσα, φαίνεται πως στη συνείδηση των πληροφορητών απολαμβάνει υψηλό συναισθηματικό γόητρο, καθώς την θεωρούν σύμβολο της πολιτισμικής τους ταυτότητας και καταγωγής και επιθυμούν την διάσωση και διατήρησή της. Εύρημα το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τον αισθητά μειωμένο αριθμό των σημερινών φυσικών ομιλητών της γλώσσας και με την περιορισμένη χρήση της μόνο σε ανεπίσημα επικοινωνιακά περιβάλλοντα με ανθρώπους κυρίως μεγάλης ηλικίας.

The present thesis aims to investigate the linguistic attitudes of the Arvanites of Paradimi (Rhodope) towards two linguistic varieties, the local Thracian idiom and their native  language “Arvanitica”. Initially, in the theoretical part of the paper, useful and enlightening linguistic/dialectological terms and concepts such as: linguistic variety, geographical diversity, linguistic attitudes, minority languages, linguistic death are examined and clarified, and research results of other sociolinguistic studies on linguistic attitudes towards various dialectal systems are briefly presented. In addition, reference is made to the main linguistic features of the northern idioms, with emphasis on the Thracian idiom, and information is provided on the historical context of the Arvanites of Paradimi (origin, persecutions, population movements, etc.). A structured, anonymous, individually completed questionnaire, distributed to 48 informants, was chosen as a research tool, and included both closed and open-ended questions.

According to the research results, which are presented and analysed in the practical part of the paper, it is found that the research subjects, on the whole, have a positive attitude towards both linguistic varieties under examination, rejecting the dominant sociolinguistic stereotypes and prejudices about the geographical varieties and their speakers. More specifically, they consider the Thracian idiom to be a linguistic characteristic of their place and origin, while giving great weight to its slight divergence from Common Modern Greek. Finally, with regard to the Arvanitic language, it seems that in the minds of the informants it enjoys a high emotional prestige, as they consider it a symbol of their cultural identity and origin and wish to preserve and maintain it. This is in contrast to the markedly reduced number of the present-day natural speakers of the language and its limited use only in informal communicative environments  mainly by older people.