Η παρούσα εργασία επιχειρεί να παρουσιάσει τον τρόπο με τον οποίο συνομιλεί η Ιστορία και η Τέχνη με επίκεντρο ένα συλλογικό τραύμα, την εκτέλεση όλου του άρρενα πληθυσμού άνω των δεκατεσσάρων ετών στα Καλάβρυτα τη 13^η Δεκεμβρίου 1943. Πιο συγκεκριμένα, εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνεται στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία η τραυματική και διαιρεμένη μνήμη που άφησε πίσω του το γεγονός. Η εργασία δομείται σε τρία κεφάλαια. Το πρώτο αφιερώνεται στην ιστορία, στην ανάπτυξη της αντιστασιακής δράσης στη Βόρεια Πελοπόννησο, τις επιτυχίες της, που αποδείκνυαν τη δυναμική της και ενέτειναν τον φόβο των Γερμανών για το ενδεχόμενο συμμαχικής απόβασης στην Πελοπόννησο, καθώς και στο γεγονός που αποτέλεσε αφορμή να εκδηλωθεί με τον αγριότερο τρόπο η τακτική των γερμανικών αντιποίνων, τη μάχη της Κερπινής και την εκτέλεση των 81 Γερμανών αιχμαλώτων της. Το δεύτερο κεφάλαιο επικεντρώνεται στο τραύμα και τη μνήμη και στοχεύει να αποδείξει γιατί όσα έλαβαν χώρα τον Δεκέμβριο εκείνο στα Καλάβρυτα αποτελούν πολιτιστικό τραύμα και με ποιον τρόπο αυτό, κάποιες φορές, «διχάζει» τη μνήμη. Το τελευταίο κεφάλαιο της εργασίας αφιερώνεται στην τέχνη. Επεξεργάζεται κινηματογραφικά προϊόντα, ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ, αλλά και λογοτεχνικά έργα που εμπνέονται από τα δραματικά γεγονότα των Καλαβρύτων και καταγράφουν ταυτόχρονα τραύμα και διαίρεση.

This dissertation attempts to present the way that History and Art converse, focusing on a historical trauma, the execution of the entire male population over fourteen years of age in Kalavryta on December 13, 1943. More specifically, it concentrates on the way in which the traumatic and fragmented memory that was left behind by the event is captured in cinema and literature. This work is structured in three chapters. The first is dedicated to the history, the development of the resistance movement in the Northern Peloponnese, its successes that reflected its dynamics and intensified the fear of the Germans in the face of the possibility of an Allied landing in the Peloponnese, as well as to the event that generated the tactics of the German reprisals in the fiercest way, the battle of Kerpini and the execution of its 81 captives by the Germans. The second chapter focuses on trauma and memory and aims to demonstrate, on the one hand, why whatever took place that December in Kalavryta is a cultural trauma, and on the other, how this case sometimes "divides" memory. The last chapter is devoted to art. It deals with film works- fiction films and documentaries, but also literary works that are inspired by the tragic events of Kalavryta and record both trauma and division.