Η παρούσα εργασία επιδιώκει να παρακολουθήσει τον τρόπο που η Νέα Δημοκρατία μεταχειρίστηκε τη μνήμη του εμφυλίου πολέμου μέσα από τον πολιτικό της λόγο από τις αρχές της μεταπολίτευσης έως το 1989, έτος κατά το οποίο πραγματοποιήθηκε ο θεσμικός τερματισμός του εμφυλίου και η εθνική συμφιλίωση. Εστιάζει πρωτίστως στα ερωτήματα αφενός του βαθμού διαφοροποίησης στον πολιτικό λόγο του κόμματος σε κάθε δεδομένη ιστορικο-πολιτική συγκυρία και αφετέρου στη μετεξέλιξή του στη διάρκεια αυτής της περιόδου που εκφράστηκε μέσω της υιοθέτησης της στρατηγικής της εθνικής συμφιλίωσης από το κόμμα. Τα ερωτήματα αυτά τίθενται δεδομένου του γεγονότος ότι η αλλαγή στο πλαίσιο νομιμοποίησης του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τον Καραμανλή το 1974, δεν συνέπεσε χρονικά με την αναγνώριση και ενσωμάτωση της εαμικής μνήμης σε ένα εθνικό αφήγημα.

Η διερεύνηση των ζητημάτων αυτών πραγματοποιείται μέσα από την ανάλυση του πολιτικού λόγου της Νέας Δημοκρατίας όπως αυτός αποτυπώθηκε σε βασικά ιδεολογικά της κείμενα, σε κοινοβουλευτικά πρακτικά σχετικά με προτάσεις νόμου που αφορούσαν το ζήτημα της αναγνώρισης και σε ορισμένες παραταξιακές εφημερίδες.

The thesis addresses the way the party of New Democracy (Nea Dimokratia) handled the memory of the Greek civil war through its political discourse. The period studied has as its starting point the beginning of what is known as Metapolitefsi and ends in 1989, year in which the consequences of the civil war are institutionally terminated and the goal of national reconciliation is achieved. The main issues the thesis tackles are, on the one hand, the degree of differentiation in the political discourse of the party in each historico-political occasion and, on the other hand, its evolution during the said period, as it is expressed mainly through the adoption of the strategic goal of national reconciliation by the party under the leadership of Konstantinos Mitsotakis. These issues are up for discussion due to the fact that, with the transition to Metapolitefsi, the legitimation of the Greek Communist Party by Karamanlis was not accompanied by the recognition and integration of the memory of its historical opponent in the civil war.  

The thesis approaches these issues by analyzing the political discourse of New Democracy as it is illustrated in some of the ideological texts of the party, in parliamentary minutes from the relevant deliberations of the Greek parliament and, finally in some of the party’s newspapers.