Η συγκεκριμένη εργασία εστιάζει στην πρόσκτηση και την ανάπτυξη της ορθογραφικής ικανότητας των παιδιών, η οποία είναι μια διαδικασία εξελικτική, επίπονη και χρονοβόρα. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια γνωσιακή ικανότητα η οποία δεν είναι έμφυτη στα παιδιά αλλά αναπτύσσεται σταδιακά με την εμπλοκή ποικίλων γλωσσικών δεξιοτήτων όπως είναι η φωνολογική και μορφολογική επίγνωση, η γραμματική και η σημασιολογική γνώση. Δεδομένου μάλιστα πως η ελληνική γλώσσα στον τομέα της ορθογραφίας είναι φωνολογικά ημιδιαφανής, δημιουργούνται πολλές συγχύσεις και δυσκολίες στους μαθητές για την ορθή αποτύπωση των λέξεων. Εντούτοις, είναι κοινά αποδεκτό πως όλοι οι μαθητές, με ή χωρίς ελλείμματα στον τομέα αυτόν, σε βάθος χρόνου μπορούν να βελτιώσουν τις ορθογραφικές τους επιδόσεις, αρκεί να προσπαθήσουν με επιμέλεια και υπομονή να αφομοιώσουν τους γραμματικούς κανόνες. Στο πλαίσιο αυτό, η παρούσα διπλωματική εργασία θέτει στόχο τη βελτίωση της ορθογραφικής επίδοσης των μαθητών της Α΄ Γυμνασίου, με προβλήματα δυσορθογραφίας αλλά και χωρίς αυτά, εστιάζοντας κυρίως στην καταληκτική ορθογραφία των ρημάτων. Πιο συγκεκριμένα, προτείνονται προς εφαρμογή δύο διδακτικές προτάσεις οι οποίες βασίζονται στο μοντέλο των Πολυγραμματισμών και εστιάζουν στην εκμάθηση της ορθογραφίας των ρηματικών επιθημάτων -μαι, -με, -σαι, -σε, -ται, -τε, -ησα και -ισα.