Στόχο της παρούσας εργασίας αποτελεί η ανάδειξη της διαχρονικής σχέσης γλώσσας και ιδεολογίας στον ελλαδικό χώρο από την περίοδο της Τουρκοκρατίας έως σήμερα. Για τον σκοπό αυτό θα παρουσιαστούν, αρχικά, οι ιδεολογικοί παράγοντες που ορίζουν τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών αυτές τις περιόδους αλλά και οι γλωσσικοί μύθοι που αναπαράγονται από ακαδημαϊκούς και μη προκειμένου να ενισχυθεί η αναγκαιότητα της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής. Στη συνέχεια, θα παρουσιαστεί ο βαθμός επίδρασης αυτών των γλωσσικών μύθων στους φιλολόγους αλλά και στους ίδιους τους μαθητές καθώς και η ενσωμάτωσή τους στο αναλυτικό πρόγραμμα και στα σχολικά εγχειρίδια που αξιοποιούνται για τη διδασκαλία της γλώσσας στο Γυμνάσιο και το Λύκειο. Οι γλωσσικοί αυτοί μύθοι έχουν επηρεάσει σημαντικά και τον τρόπο διδασκαλίας, ο οποίος για χάρη της αρχαιογλωσσίας εστιάζει στην εξαντλητική προσέγγιση της γραμματικής και του συντακτικού και απομακρύνεται από το περιεχόμενο των κειμένων. Λογική αρνητική συνέπεια αυτής της διδακτικής μεθόδου είναι η αποστροφή των μαθητών για το συγκεκριμένο μάθημα, το οποίο χαρακτηρίζεται μεταξύ άλλων ως «βαρετό» και «αχρείαστο». Επομένως, στο πλαίσιο της παρούσας εργασίας θα γίνει προσπάθεια να αποδομηθούν αυτοί οι γλωσσικοί μύθοι με τη βοήθεια της γλωσσολογικής επιστήμης και θα προταθούν ορισμένες εναλλακτικές διδακτικές προσεγγίσεις, οι οποίες βασίζονται στην διδασκαλία των αρχαίων κειμένων από μετάφραση, εστιάζουν στο ίδιο το κείμενο και αξιοποιούν τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις των μαθητών στη νέα ελληνική, προκειμένου να γίνει η μετάβαση από το γνωστό (νέα ελληνική) στο άγνωστο (αρχαία ελληνική) και να κατακτηθεί η νέα γνώση.