Η παρούσα διπλωματική εργασία θέτει στο κάδρο το Τρίκερι και επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή που ξεκινά από τα χρόνια της δεκαετίας του 1940 μέχρι τις μέρες μας. 

Η κυβέρνηση του 1946 προκειμένου να εξαλείψει τον κομμουνιστικό κίνδυνο οδήγησε τους Κομμουνιστές και τους αριστερούς δημοκράτες σε βασανιστήρια, εξορίες και εκτελέσεις. Απώτερος σκοπός των πρακτικών αυτών ήταν να αποκυρήξουν οι εξόριστοι τις ιδέες τους και να δηλώσουν μετάνοια. 

Η εν λόγω εργασία αποσκοπεί να συλλέξει, όπως έχουν καταγραφεί σε βιβλία, αρχειακές και διαδικτυακές πηγές και να παρουσιάσει προσωπικές αφηγήσεις και μαρτυρίες, τόσο των ιδίων των εξόριστων γυναικών, όσο και των παιδιών τους, οι οποίοι βίωσαν τον εγκλεισμό τους στο Τρίκερι. Επιχειρείταια ακόμη να αναδειχθεί η συλλογική μνήμη του Τρίκερι στο δημόσιο χώρο, όπως προβάλλεται σε εκδηλώσεις, στον Τύπο, σε ντοκιμαντέρ και στον χώρο της Τέχνης και να διατηρείται ζωντανή, καθώς η Πολιτεία είχε επιλέξει να περιέλθει στη λήθη μέχρι και τη δεκαετία του 1980.