Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ είναι μία προσωπικότητα άμεσα αναγνωρίσιμη και ένας εκ των δημιουργικότερων σκηνοθετών, το κύρος του οποίου δεν φαίνεται να μειώνεται με το πέρασμα των χρόνων. Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη σημασία και στη δύναμη της εικόνας, πρωταρχική του επιδίωξη ήταν να προκαλέσει το συναίσθημα του θεατή μέσα από και το σασπένς. Επιζητούσε να παρατείνει τον φόβο του κοινού, την προσδοκία και την αγωνία του. Κρίνοντας από τον τίτλο που του αποδόθηκε ως φόρος τιμής, το κατάφερε. Χωρίς καμία αμφιβολία, ο Χίτσκοκ ήταν όντως ο Άρχοντας του Σασπένς.
Η παρούσα Διπλωματική Εργασία ερευνά το σασπένς ως στοιχείο κινηματογραφικής αφήγησης στο έργο του Χίτσκοκ. Στο πρώτο μέρος θα αναφερθούμε στα γενικά βιογραφικά του στοιχεία, στη θεωρία του σασπένς, στα σεναριακά ευρήματα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν από τον Χίτσκοκ καθώς και στη διαφορά ανάμεσα στην έκπληξη και το σασπένς. Στο δεύτερο μέρος, μέσα από την ανάλυση τεσσάρων εμβληματικών ταινιών της δεκαετίας του πενήντα, θα παρακολουθήσουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Χίτσκοκ χρησιμοποιεί το σασπένς ως απαραίτητο στοιχείο ώθησης της κινηματογραφικής πλοκής. Οι ταινίες αυτές είναι οι εξής:
1. Ο Άγνωστος του Εξπρές/Strangers on a train (1951),
2.Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων/North by Northwest (1959)
3. Δεσμώτης του Ιλίγγου/Vertigo (1958)
4. Ψυχώ/Psycho (1960).
Στο τρίτο, δημιουργικό μέρος της Διπλωματικής θα παρουσιαστεί ένα σενάριο γραμμένο στα πρότυπα του «χιτσκοκικού» σεναρίου και σύμφωνα με την υπάρχουσα θεωρία.
Alfred Hitchcock was one of the most prolific filmmakers, a personality instantly recognized, whose prestige does not seem to diminish through the years. Having given emphasis on the importance and strength of the picture, his primary aspiration was to challenge the viewer’s feeling through suspense. He sought to prolong the audience’s anxiety, expectation and fear. Judging by the title that he was bestowed as homage, he achieved his goal. Without any doubt, Alfred Hitchcock was indeed the Master of Suspense.
This dissertation analyzes suspense as a functional element of cinematic narration in the work of Alfred Hitchcock. In the first part, biographical facts will be generally presented as well as a theory about suspense, script devices used by Hitchcock and the differences between suspense and surprise. In the second part, and through the analysis of four of his most emblematic films of the 1950s, we will observe the way Hitchcock intergrades suspense as an essential element of cinematic prompting of the plot line. The films are the following:
1. Strangers on a Train (1951)
2. North by Northwest (1959)
3. Vertigo (1958)
4. Psycho (1960).
In the creative part of this dissertation, the script of a film will be presented, written on the base of the techniques used by Hitchcock and it will be connected with the aforementioned theory.
ΤΟ ΣΑΣΠΕΝΣ ΣΤΟΝ ΧΙΤΣΚΟΚ