Βησσαρίων ο Έλλην, il ponte dei due mondi, ο γεφυροποιός Ανατολής και Δύσης, μπροστά στην απειλή του οθωμανικού κινδύνου, αφιέρωσε όλη του τη ζωή στη συνάντηση της χριστιανοσύνης. Η σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας αποτέλεσε αφετηριακό σημείο για τη μεταστροφή του στον Ρωμαιοκαθολικισμό, η οποία ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως. Ήταν η ευρυμάθεια των Λατίνων Πατέρων, το αναγεννησιακό πνεύμα της Φλωρεντίας, η αίσθηση ασφάλειας μακριά από την οθωμανική απειλή, η οικειότητα που ένιωθε στο alterum Byzantium, τη Βενετία, προσωπικές φιλοδοξίες, υλικές απολαβές και τιμές, η αποφυγή βίωσης της κατάρρευσης του ελληνικού κόσμου; Πέρα από τις όποιες στερεοτυπικές προκαταλήψεις και τους αφορισμούς που η Ορθοδοξία του επέρριψε για την προδοτική του θέση, η Ανατολή οφείλει στον Βησσαρίωνα ένα κομμάτι από την πολιτιστική της ύπαρξη μετά την άλωση της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η Δύση οφείλει στον Βησσαρίωνα πολύ περισσότερα, την πρόοδο και την εξέλιξη στον χώρο της φιλοσοφικής σκέψης, την αποδοχή του ιδεαλισμού στον χώρο του σχολαστικισμού και την εμφάνιση του εκλεκτισμού μέσα από τη συνύπαρξη του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Μέσα από τον Βησσαρίωνα η ελληνική κουλτούρα συνάντησε τον δυτικό τρόπο σκέψης και το αναγεννησιακό πνεύμα κέρδισε σε βάθος και έκταση. Πέρα από τους όποιους προσδιορισμούς, προδότης για την Ορθοδοξία, ουμανιστής για τη Δύση, ο μελετητής του 21ου αιώνα του οφείλει ευγνωμοσύνη για το πνευματικό και ειρηνευτικό του έργο. Έξι αιώνες περίπου μετά η ευρωπαϊκή σκέψη επαναφέρει στο προσκήνιο τους δικούς του προβληματισμούς. Οι εποχές άλλαξαν, αλλά ο επανεμφανιζόμενος ισλαμικός κίνδυνος και η παγίωση μιας νέας τάξης πραγμάτων στον ευρωπαϊκό χώρο δικαιώνουν τις επιλογές του Βησσαρίωνα, ο οποίος μέσα από το αρχαιοελληνικό πνεύμα επιζητούσε να προσδώσει νόημα στον Χριστιανισμό και την ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Vissarion the Greek, il ponte dei due mondi, the person who bridged the East with the West, facing the Ottoman threat, dedicated his entire life to bring Christendom together. The synod of Ferrara-Florence had been a starting point for his adoption of romancatholicism, which can be variously explained. Was it the schloarship of the Latin Fathers, the sense of security away from the Ottoman threat, the familiarity with alterum Byzantium, Venice, his personal ambitions, material benefits or honours, or a chance to avoid the collapse of the Greek world? Beyond any stereotype prejudice and the aphorisms of the Orthodox Church against him for his betrayal, the East owes Vissarion a piece of its’ cultural existence after the Fall of the East Roman Empire. The West owes Vissarion much more, the progress and the development in philosophical thinking, the acceptance of idealism in scholasticism and the emergence of eclecticism through the co-existence of Plato and Aristoteles. Through Vissarion, the greek culture met the western way of thinking and the Renaissance nod gianed in depth and scope. Beyond any labels, traitor for the Orthodox Church, humanist for the West, the scholar of the 21st century owes him gratitude for his spiritual and peacemaking work. Six centuries later, the European Thought brings back in the spotlight his self-examinations. Times have changed, but the emerging islamic threat and the consolidation of the New Order in Europe justify the choices of Vissarion, who sought through the Ancient Greek Spirit to give Christianity and the european identity a meaning.
Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.
Κύρια Αρχεία Διατριβής
Βησσαρίων ο καρδινάλιος και η εποχή του - Identifier: 95881
Internal display of the 95881 entity interconnections (Node labels correspond to identifiers)
