Επαγγελματική εξουθένωση και στρατηγικές διαχείρισης των εργαζομένων σε δευτεροβάθμια μονάδα φροντίδας υγείας

Job burnout and coping strategies used by the personnel in a secondary health care unit (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. Χριστοφιλέας, Νεκτάριος
  3. Διοίκηση Μονάδων Υγείας (ΔΜΥ)
  4. 25 Σεπτεμβρίου 2021 [2021-09-25]
  5. Ελληνικά
  6. 111
  7. Θεοδωράτου, Μαρία
  8. Θεοδωράτου, Μαρία | Καφέτσιος, Κωνσταντίνος
  9. επαγγελματική εξουθένωση | στρατηγικές διαχείρισης | εργασιακό άγχος | δευτεροβάθμια φροντίδα υγείας | burnout | coping strategies
  10. 3
  11. 16
  12. 70
  13. Περιέχει : πίνακες, διαγράμματα, εικόνες
    • Εισαγωγή : Η επαγγελματική εξουθένωση και το εργασιακό άγχος διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας των νοσηλευτικών μονάδων. Οι εργαζόμενοι σε αυτές, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο της πανδημίας, εκτίθενται σε υψηλά επίπεδα άγχους και επαγγελματικής εξουθένωσης, λόγω της φύσης της εργασίας τους και των ιδιαιτεροτήτων που αυτή εμφανίζει. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η αξιολόγηση του βαθμού επαγγελματικής εξουθένωσης και η διερεύνηση των στρατηγικών αντιμετώπισης που εφαρμόζονται από εργαζομένους σε δευτεροβάθμιο νοσοκομείο και συγκεκριμένα από εργαζομένους στη νοσηλευτική μονάδα Πύργου. Στους επιμέρους στόχους της εργασίας συγκαταλέγεται η αξιολόγηση των παραγόντων που επηρεάζουν την επαγγελματική εξουθένωση και την επιλογή στρατηγικών διαχείρισης άγχους, η διερεύνηση της σχέσης μεταξύ αυτών καθώς και η παράθεση τρόπων βελτίωσης της αποτελεσματικότητας της εργασίας του προσωπικού. Υλικό και μέθοδος: Για τις ανάγκες της έρευνας χρησιμοποιήθηκε δομημένο ερωτηματολόγιο που περιλαμβάνει την κλίμακα Maslach για την μέτρηση της επαγγελματικής εξουθένωσης και την κλίμακα της Τουλούζης για τη διερεύνηση των στρατηγικών αντιμετώπισης άγχους. Το ερωτηματολόγιο συμπληρώθηκε από 110 εργαζομένους. Η ανάλυση των δεδομένων έγινε με μεθόδους περιγραφικής και επαγωγικής στατιστικής ανάλυσης. Αποτελέσματα: Από τα 110 άτομα, το 71,8% ήταν γυναίκες και το 37,3% ανήκε στο νοσηλευτικό προσωπικό. Το 45,5% ανήκε στην ηλικιακή ομάδα 46-55 και το 35,5% κατείχε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι οι διαστάσεις που επηρεάζουν στατιστικά σημαντικά την επαγγελματική εξουθένωση, είναι η συναισθηματική εξάντληση με μέση τιμή 31,46/54 και η αυτοαποτελεσματικότητα με 31,84/46. Η θέση εργασίας είναι το μοναδικό χαρακτηριστικό που επηρεάζει στατιστικά σε μεγάλο βαθμό όλες τις διαστάσεις της επαγγελματικής εξουθένωσης. Συγκεκριμένα το ιατρικό προσωπικό παρουσιάζει την υψηλότερη μέση τιμή 37,52±2,72 στη διάσταση της συναισθηματικής εξάντλησης, 16,26±1,40 στην αποπροσωποποίηση και 29,48±1,87 στην αυτοαποτελεσματικότητα. Σχετικά με τις στρατηγικές διαχείρισης άγχους, η μελέτη αποκάλυψε, ότι οι υψηλότεροι μέσοι όροι συγκεντρώθηκαν σε αυτές της Πληροφόρησης (3,52/4,78) και του Ελέγχου (3,49/4,78), ενώ οι χαμηλότεροι σε αυτή του Συναισθήματος (2,88/4,28). Σημαντικά υψηλή ήταν η χρήση των θετικών στρατηγικών με μέση τιμή 3,50±0,53 έναντι των αρνητικών με 2,91±0,56 (p-value<0,05). Οι νοσηλευτές βρέθηκαν πιο ενεργοί στους τομείς της Δράσης (3,42±0,46) και της Πληροφόρησης (3,68±0,48) καθώς και στη χρήση θετικών στρατηγικών (3,69±0,44) συγκριτικά με τους γιατρούς και το υπόλοιπο προσωπικό (p-value<0,05). Οι στρατηγικές που είναι προσανατολισμένες στο συναίσθημα σχετίζονται θετικά με το βαθμό συναισθηματικής εξάντλησης και αποπροσωποποίησης ενώ οι στρατηγικές που είναι προσανατολισμένες στο πρόβλημα σχετίζονται με την αύξηση της αυτό-αποτελεσματικότητας των εργαζομένων. Συμπεράσματα: Η αξιοποίηση κατάλληλων στρατηγικών διαχείρισης άγχους μπορεί να συμβάλλει δραστικά στον περιορισμό της έκθεσης των εργαζομένων στο σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης. Στην περίοδο COVID-19 η περαιτέρω επιμόρφωση των εργαζομένων και η ενίσχυση των ικανοτήτων διαχείρισης άγχους έχει σημαντικό ρόλο στη μείωση της επαγγελματικής τους εξουθένωσης. Σημαντικός ο ρόλος της διοίκησης στην πρόληψη και αντιμετώπιση της επαγγελματικής εξουθένωσης καθώς και στη διαχείριση του άγχους από πλευράς εργαζομένων.
    • Introduction: Burnout syndrome and work stress play an important role in the quality of the health services provided in health care units. The personnel in such places, especially at this time of pandemic, are exposed to high levels of stress and occupational burnout, due to the nature of their work and the particularities it displays. Aim: This study aims to the evaluation of the level of burnout and the investigation of coping strategies applied by the employees at a hospital and especially by those at the Pyrgos province. Moreover, the study includes the evaluation of the factors that affect occupational burnout and the choice of coping strategies, as well as the investigation of the relationship between those two. Method: For the needs of the study, a structured questionnaire, that includes the Maslach and the Toulouse scales for the measuring of occupational burnout and the investigation of stress coping strategies respectively, was used. This questionnaire was completed by 110 employees. Data analysis was performed via descriptive and inductive statistical methods. Results: Out of 110 people, 71.8% were women, and 37.3% belonged to the nursing staff. 45.5% belonged to the 46-55 age group, and 35.5% held a postgraduate degree. The results of the research showed that the dimensions that statistically significantly affect occupational burnout are emotional exhaustion with an average value of 31.46 / 54 and self-efficacy with 31.84 / 46. The working position is the only characteristic that statistically affects to a large extent all dimensions of burnout. Specifically, the medical staff presents the highest average value of 37.52 ± 2.72 in the dimension of emotional exhaustion, 16.26 ± 1.40 in depersonalization, and 29.48±1.87 in self-efficacy. Regarding stress management strategies, the study revealed that the highest averages were concentrated in those of Information (3.52 / 4.78) and Control (3.49 / 4.78), while the lowest in that of Emotion (2.88 / 4.28). The use of positive strategies was significantly higher with an average value of 3.50±0.53 compared to the negative ones with 2.91±0.56 (p-value <0.05). Nurses were found to be more active in the areas of Action (3.42 ± 0.46) and Information (3.68 ± 0.48) as well as in the use of positive strategies (3.69 ± 0.44) compared to doctors and other staff (p-value <0.05). Emotion-oriented strategies are positively related to the degree of emotional exhaustion and depersonalization, while problem-oriented strategies are related to increasing employee self-efficacy. Conclusions: The utilization of appropriate stress coping strategies can drastically contribute to the limitation of the employees’ exposure to occupational burnout syndrome. During the COVID-19 period, the further training of employees and the reinforcement of stress management skills play a significant role in the reduction of occupational burnout.
  15. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.