Οι Ευρωπαϊκές και Εθνικές Πολιτικές για τη Δια Βίου Εκπαίδευση από τη Δεκαετία του 2000 έως Σήμερα και η Επίδρασή τους στην Νομοθέτηση και Θεσμοθέτηση των Οργανωτικών Οντοτήτων της στην Ελλάδα.

  1. MSc thesis
  2. ΤΟΛΙΔΗΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ
  3. Εκπαίδευση Ενηλίκων (ΕΚΕ)
  4. 22 Σεπτεμβρίου 2019 [2019-09-22]
  5. Ελληνικά
  6. 112
  7. Πανιτσίδου, Ευγενία
  8. Μαγγόπουλος, Γεώργιος
  9. Δια Βίου Μάθηση | Δια Βίου Εκπαίδευση | Εκπαίδευση Ενηλίκων | Αρχική Επαγγελματική Εκπαίδευση και κατάρτιση | Συνεχιζόμενη Κατάρτιση | Εξευρωπαϊσμός | Μηχανισμοί σύγκλισης
  10. 94
  11. 21
  12. 0
    • Η μελέτη στοχεύει στη διερεύνηση των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πεδίο της Δια Βίου Εκπαίδευσης από το 2000 έως σήμερα και στην επίδραση και μεταφορά αυτών στην εθνική πολιτική, μέσα από νομοθετικές ρυθμίσεις και στη θεσμοθέτηση των οργανωτικών της οντοτήτων - φορέων. Η μεθοδολογία ανάλυσης έχει ποιοτικό χαρακτήρα και στηρίζεται στην ιστορική και ερμηνευτική προσέγγιση των πολιτικών, με βάση τα επίσημα ευρωπαϊκά έγγραφα και τις Εθνικές νομοθετικές ρυθμίσεις. Η παγκοσμιοποίηση, η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας και οι διαρθρωτικές μεταβολές που επιφέρουν, συνέβαλλαν στο να καταστεί η Δια Βίου Εκπαίδευση βασική συνιστώσα των πολιτικών. Από το 2000 και τη Στρατηγική της Λισαβόνας, η επένδυση στη γνώση αναγορεύτηκε σε βασική παράμετρο στην πορεία της οικονομικής ολοκλήρωσης και διατήρησης της θέσης της Ένωσης στο παγκόσμιο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Οι ευρωπαϊκές πολιτικές επέδρασαν και διαμόρφωσαν σε σημαντικό βαθμό τις Εθνικές, σε μια χώρα με μικρή παράδοση στο τομέα αυτό. Η μεταβίβαση των πολιτικών πραγματοποιείται δια μέσου ενός πλέγματος κατευθύνσεων και δεικτών, η οποία, εκτός των άλλων, ωθεί στην θεσμοθέτηση υπηρεσιακών τμημάτων μέσα στη δημόσια διοίκηση, καθώς και ειδικών υπηρεσιών, οι οποίες είναι αρμόδιες για το συντονισμό, διαχείριση, παρακολούθηση και εφαρμογή τους. Βασικό όχημα σύγκλισης και μεταβίβασης των πολιτικών διαδραματίζουν τα χρηματοδοτικά εργαλεία των διαρθρωτικών ταμείων, τα οποία με αιχμή την εξασφάλιση και την απρόσκοπτη ροή της χρηματοδοτικής υποστήριξης, λειτουργούν ως εργαλεία αναγκαστικής ενσωμάτωσης των πολιτικών στον εθνικό ιστό. Οι νομοθετικές ρυθμίσεις σχηματοποιούνται διαχρονικά στη βάση των κατευθύνσεων των ευρωπαϊκών πολιτικών και των δεσμεύσεων που αναλαμβάνονται, χωρίς να υπάρχει μια συγκροτημένη εθνική στρατηγική ανάπτυξης της Δια Βίου Εκπαίδευση. Σε μια τριακονταετή πορεία, οι θεσμικές παρεμβάσεις χαρακτηρίζονται αρχικά από αποσπασματικότητα, στη συνέχεια αναδύονται ρυθμίσεις συστημικού χαρακτήρα, για να καταλήξουν στο σήμερα, σε μια σχετική αδράνεια. Στο ευρύτερο θεματικό πεδίο έρευνας των επιδράσεων των ευρωπαϊκών πολιτικών στις εθνικές και των μηχανισμών μεταφοράς, η πρωτοτυπία και η συμβολή της παρούσας μελέτης έγκειται στη διερεύνηση δύο βασικών διαστάσεων: α) Στη συσχέτιση των ευρωπαϊκών πολιτικών με τις εθνικές και κυρίως στο ρόλο των Επιχειρησιακών Προγραμμάτων του ΕΚΤ ως εργαλεία ενσωμάτωσης των πολιτικών στον εθνικό ιστό, καθώς και στην επίδραση τους, άμεση ή έμμεση, στη παραγωγή συγκεκριμένου νομοθετικού έργου. β) Στη ανάδειξη (υπό ορισμένες συνθήκες), ενός επιπλέον κάθετου μηχανισμού μεταφοράς των πολιτικών - περίπτωση του Μνημονίου Συνεργασίας της χώρας με τους Θεσμούς, την περίοδο 2010-2018 - στο οποίο εντάχθηκαν πολιτικές και μέτρα εφαρμογής που αφορούν τη Δια Βίου Εκπαίδευση.
    • The aim of the study is to explore the policies of the European Union in the field of lifelong learning from 2000 to present and the impact and transfer of these in national policy through legislation and the institutionalisation of organisational entities of Formal and non-formal education and vocational training. The analytical methodology is qualitative and is based on the historical and interpretative approach of speech and politics, through the official documents of the European Union and the national regulations. The globalisation and the internationalisation of the economy, the development of science, technology and informatics and the structural changes they bring, contributed to making lifelong learning a key component of its policies European Union. Since 2000 and the Lisbon Strategy, investing in human resources' knowledge and skills has been a key element in the process of economic integration and maintaining the Union's position in the global competitive Environment The policy and the directions of the European Union have impacted and shaped the national policy on lifelong learning, in a country with little tradition in this area, to a significant extent. The transfer of policies takes place through a grid of guidelines and indicators, the monitoring of which leads to the establishment of official departments in the public administration, as well as special services which are responsible for the coordination, management, monitoring and implementation. The main vehicle for convergence and policy transfer is the operational programmes of the European Social Fund (ESF), which, by cutting edge the guarantee and the seamless flow of financial support, act as tools for the forced integration of policies into the national web. In this context, the legislative arrangements and the institution of the institutions are shaped over time on the basis of the direction of the European policies and thecommitments undertaken, without having a coherent national strategy for the development of Lifelong Learning Network. In a 30-year course, institutional interventions are initially characterised by fragmentation, then systemic arrangements emerge, in order to reach today, in a relative inertia. In the broader thematic field of research into the effects of European policies on national and transport mechanisms, the originality and contribution of this study is to investigate two basic dimensions: a) The correlation of European policies with national, where a major match is identified, notably in highlighting the role of ESF operational programmes, as tools for integrating policies into the national fabric, as well as the impact direct or indirect, to the production of a specific legislative work. b) The emergence of an additional parameter in the static categorisation of the convergence mechanisms of policies in vertical horizons (mandatory and non-compulsory) and specifically in the conversion, under specific conditions, of horizontal non- Mandatory mechanisms.
  14. Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Διεθνές