Αναστοχασμός και διάλογος: αφηγήσεις εκπαιδευτών ενηλίκων από τον χώρο της ψυχικής υγείας

Reflection and Dialogue: narratives of adult educators' from the Mental Health (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. Μαντζάνα, Δήμητρα
  3. Εκπαίδευση Ενηλίκων (ΕΚΕ)
  4. 21 Σεπτεμβρίου 2019 [2019-09-21]
  5. Ελληνικά
  6. 211
  7. Κουτρουβίδης, Παναγιώτης
  8. Κουτρουβίδης, Παναγιώτης | Βαϊκούση, Δανάη
  9. διάλογος | αναστοχασμός | μετασχηματίζουσα μάθηση | αφηγήσεις εκπαιδευτών ενηλίκων | επαγγελματίες ψυχικής υγείας
  10. 4
  11. 48
  12. 22
  13. Περιέχει 6 πίνακες και 13 εικόνες.
  14. Κόκκος, Α. (2005). Μεθοδολογία Εκπαίδευσης Ενηλίκων. Τόμος Ά: Θεωρητικό Πλαίσιο & Προϋποθέσεις Μάθησης. Πάτρα: ΕΑΠ.
    • Η παρούσα διπλωματική εργασία διαπραγματεύεται τις νοηματοδοτήσεις των εκπαιδευτών ενηλίκων σχετικά με τις δύο θεμελιώδεις έννοιες της μετασχηματίζουσας μάθησης: τον διάλογο και τον αναστοχασμό. Οι συμμετέχοντες στην έρευνα είναι έμπειροι επαγγελματίες διαφορετικών ειδικοτήτων (πέντε ψυχολόγοι, ένας κοινωνικός λειτουργός, δύο εικαστικοί) που δραστηριοποιούνται στο χώρο της συμβουλευτικής και της ψυχικής υγείας ως εκπαιδευτές ενηλίκων. Η μετασχηματίζουσα μάθηση γειτνιάζει με τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας και της συμβουλευτικής καθώς κινούνται σε παράλληλη τροχιά, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση ταυτόσημες. Και στις δύο περιπτώσεις ο εκπαιδευόμενος ή αντίστοιχα ο θεραπευόμενος/πελάτης αμφισβητεί το πλαίσιο αναφοράς του με στόχο την αυτοπραγμάτωσή του. Το κοινό σημείο των εκπαιδευτών ενηλίκων που εφαρμόζουν πρακτικές μετασχηματίζουσας μάθησης και των ψυχοθεραπευτών/ επαγγελματιών ψυχικής υγείας είναι ότι και οι δύο επιθυμούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να κατανοήσουν τις εμπειρίες που διαμορφώνουν τις αντιλήψεις τους και τις νοηματοδοτήσεις τους, ζητώντας τους, τρόπον τινά, να σταθούν έξω από το πλαίσιο αναφοράς τους και να το παρατηρήσουν. Στο σημείο αυτό η μετασχηματίζουσα μάθηση και η ψυχοθεραπεία/ συμβουλευτική ταυτίζονται παρότι διαφέρει η εστίαση της καθεμιάς στον τρόπο που προσεγγίζει αυτήν την προσπάθεια κατανόησης. Συχνά, τα όρια μεταξύ των δύο πεδίων είναι δυσδιάκριτααφού αφού και τα δύο αφορούν ψυχοεκπαιδευτικές διαδικασίες, ο σκοπός τους είναι κοινός και η μεθοδολογία τους συγκλίνει. Τα κοινά στοιχεία των δύο πεδίων δημιουργούν έναν τόπο σύγκλισης, πρόσφορο προς εξερεύνηση. Στην προσπάθειά μας να διερευνήσουμε τι σημαίνει διάλογος και αναστοχασμός και πώς εφαρμόζονται στην πράξη υποθέτουμε ότι οι συγκεκριμένοι συμμετέχοντες που ήδη επεξεργάζονται τα ζητήματα αυτά (τον διάλογο και τον αναστοχασμό με στόχο τον μετασχηματισμό) στην καθημερινή τους απασχόληση, ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας, είναι κατάλληλοι υποψήφιοι. Η έρευνα είναι ποιοτική και υιοθετεί την Ερμηνευτική Φαινομενολογική Ανάλυση (ΕΦΑ) ως βασική μεθοδολογική προσέγγιση αξιοποιώντας παράλληλα Βασισμένες στην Τέχνη Μεθόδους Έρευνας (ΒΤΜΕ) για να λειτουργήσουν υποστηρικτικά και συμπληρωματικά, ως εργαλείο. Ουσιαστικά, η μελέτη διερευνά δύο ερωτήματα: τι σημαίνει διάλογος και αναστοχασμός για τους συμμετέχοντες και πώς οι ίδιοι διευκολύνουν αυτές τις διεργασίες στην εκπαιδευτική τους πρακτική. Επειδή οι δύο έννοιες θεωρούνται σχεδόν αυτονόητες στους συμμετέχοντες, που όντας επαγγελματίες ψυχικής υγείας τις συναντούν στην καθημερινή τους πρακτική, καλούνται να επεξεργασθούν την προ-κατανοητική εμπειρική δραστηριότητά τους και να αρθρώσουν τη δική τους αλήθεια γύρω από αυτές (τις έννοιες) συνδεδεμένοι με τη δική τους οντολογία. Προκειμένου να συνδεθούν οι συμμετέχοντες με τη δική τους οντολογική ύπαρξη προσκλήθηκαν να απαντήσουν σε κάποια ερωτήματα για την ταυτότητά τους και την επαγγελματική τους πορεία αξιοποιώντας την τέχνη. Στα αποτελέσματα συμπεριλαμβάνονται κάποια βασικά χαρακτηριστικά του διαλόγου και του αναστοχασμού όπως αυτά έχουν γίνει κατανοητά από την εμπειρία των συμμετεχόντων και τη θεωρητική τους κατάρτιση. Επίσης, στα αποτελέσματα της έρευνας παρουσιάζεται η εκπαίδευση ως μια διαδικασία αναγνώρισης και κατασκευής ταυτοτήτων, όπου η γνώση συγκατασκευάζεται και αναδιαμορφώνεται συνεχώς ανάμεσα στον εκπαιδευτή και στους εκπαιδευόμενους. Ο ρόλος του εκπαιδευτή είναι πολύ σημαντικός σε αυτήν την απόπειρα της συγκατασκευής της γνώσης και οι συμμετέχοντες μιλούν για το ρόλο αυτό μέσα από τις δικές τους προσωπικές εμπειρίες και ιδεώδη. Η καταγραφή των εμπειριών των εκπαιδευτών ενηλίκων όσον αφορά την εφαρμογή του διαλόγου και του αναστοχασμού στην πράξη προσφέρει έναν νέο τρόπο νοηματοδότησης των δύο υπό διερεύνηση εννοιών και της ταυτότητας του εκπαιδευτή ενηλίκων.
    • This study discusses the meanings that the adult educators give to the two fundamental concepts of transformative learning: dialogue and reflection. The participants are experienced professionals of different fields (psychologists, social workers, artists) who work as adult educators in the field of counselling and mental health. Transformative learning is closely related to the process of psychotherapy and counselling but they are not identical. In both cases the trainee or the client respectively challenges his or her frame of reference for self-actualization. The common point of adult educators applying transformative learning practices and of psychotherapists/ mental health professionals is that they both want to help people understand the experiences that shape their perceptions. Nevertheless they differ in the way they manage to succeed it. Often, the boundaries between the two fields are unclear, since both relate to psycho-educational processes, their purpose is common and their methodology converges. The common elements of the two fields create an opportunity for exploration. In our attempt to explore what dialogue and reflection mean and how they are applied in practice we assume that the specific participants, who are already processing these issues in their daily employment as mental health professionals, are suitable candidates. The research is qualitative and adopts Interpretative Phenomenological Analysis (IPA) as a basic methodological qualitative approach while utilizing Art Based Research Methods to function as a supportive and complementary tool. The study investigates two questions: what does dialogue and reflection mean for the participants and how do they facilitate these processes in their educational practice? Since the two concepts are almost self-evident to the participants, who, as mental health professionals, encounter them in their daily practice, they are invited to process their pre-conceptual empirical activity and to articulate their own truth about these (concepts) associated with their own ontology. In order for the participants to connect to their own ontological existence, they were invited to answer some questions, about their professional identity and career, using art. The results include some key features of the dialogue and reflection as understood by the participants' experience and their theoretical training. Research results also present education as a process of identifying and constructing identities, where knowledge is constantly constructed and re-structured between the trainer and trainees. The role of the trainer is very important in this attempt at constructing knowledge, and the participants talk about this role through their own personal experiences and ideals. Recording the experience of adult educators about dialogue and reflection in practice offers a new way of conceptualizing the two investigating concepts and the identity of the adult educator.
  16. Hellenic Open University
  17. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.