Αρχιτεκτονική και σινεμά: Η διαφοροποίηση της ζωής στις σύγχρονες κοινωνίες μέσα από τον κινηματογραφικό φακό

Architecture and cinema: Human life evolving or degrading within the contemporary society through the camera lens (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. ΜΑΪΝΤΑΣ, ΑΧΙΛΛΕΥΣ
  3. Γραφικές Τέχνες - Πολυμέσα (ΓΤΠ)
  4. 26 Σεπτεμβρίου 2021 [2021-09-26]
  5. Ελληνικά
  6. 178
  7. ΜΑΝΔΟΥΛΙΔΟΥ, ΕΛΙΣΑΒΕΤ
  8. ΜΑΝΔΟΥΛΙΔΟΥ, ΕΛΙΣΑΒΕΤ | ΜΠΗΤΣΙΚΑΣ, ΞΕΝΟΦΩΝ
  9. ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ | ARCHITECTURE | ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ | CINEMA | ΚΟΙΝΩΝΙΑ | SOCIETY | ΤΕΧΝΗ | ART | ΦΙΛΜ | FILM | ΑΝΤΙΛΗΨΗ | PERCEPTION | ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ | PSYCHOLOGY
  10. 1
  11. 10
  12. 96
  13. 4 Tables - 54 Pictures
    • Το αντικείμενο αυτής της διπλωματικής εργασίας είναι η απόπειρα εξαγωγής κάποιας θεωρητικής βάσης, πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτεί η ποιοτική διαφοροποίηση της ζωής στις σύγχρονες κοινωνίες μέσα από τις τέχνες. Μιας και ο κατάλογος των τεχνών εμπεριέχει μια ευρύτητα εννοιών και η ανάλυση όλου του καταλόγου καθίσταται τουλάχιστον μακροσκελής, το εύρος της εργασίας θα περιοριστεί, αφού γίνει εστίαση σε δυο τέχνες: την αρχιτεκτονική και τον κινηματογράφο. Όμως στον τίτλο υπάρχει και ένα τρίτο στοιχείο, φαινομενικά ασύνδετο με την αρχιτεκτονική και τον κινηματογράφο: Η σύγχρονη κοινωνία. Τα δυο συστατικά της τέχνης μπορούν να βρουν κοινό τόπο ώστε να συνδεθούν μεταξύ τους και να διερευνηθούν βάσει κάποιας επιστημονικής θεώρησης. Άρα, είναι προφανές ότι η πραγματική πρόκληση έγκειται στην εύρεση κάποιας μεθόδου με την οποία ένας φαινομενικά ασύνδετος όρος, η σύγχρονη κοινωνία, θα μπορούσε να διερευνηθεί παράλληλα με τα δυο προαναφερθέντα συστατικά της τέχνης. Συμπεράσματα για την κοινωνία οφείλουν να εξαχθούν, μιας και μέσα σε αυτή προκύπτει η διαφοροποίηση της ζωής, βασικό ζητούμενο και σκοπός της εργασίας. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο της επιστημονικής έρευνας, ότι η αρχιτεκτονική μπορεί να μελετηθεί στη βάση της ιστορίας της, άλλωστε υπήρξε “σύντροφος” του ανθρώπου σχεδόν για τη διάρκεια της ύπαρξής του, ως νοήμων ων. Παράλληλα, η αρχιτεκτονική προσέφερε ένα οικοδόμημα πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η κοινωνία ώστε να αναπτυχθεί σε πολλαπλούς τομείς δραστηριότητας. Στην οικονομία, τον πολιτισμό, την πολιτική, τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, τις τέχνες, ακόμα και στον πόλεμο. Η αρχιτεκτονική είναι ένα φαινόμενο το οποίο εμπίπτει στα μέσα της ανθρώπινης αίσθησης της όρασης και της οπτικής αντίληψης. Πέρα από τέχνη, είναι ένα απτό στοιχείο του περιβάλλοντος και ως τέτοιο εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο σκοπό. Συνεπώς, ένας βασικός σκοπός αυτής της εργασίας είναι να μελετήσει την αρχιτεκτονική όχι μόνο σαν ένα φαινόμενο με φυσικό υπόβαθρο αλλά και σαν κάποιο αντικείμενο της ανθρώπινης αντίληψης που άπτεται ανάλυσης σε ψυχολογικό και αντιληπτικό υπόβαθρο, με κοινωνικές προεκτάσεις. Ένας ακόμα σκοπός μπορεί να εντοπιστεί στην μελέτη του κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος είναι μια αφήγηση κάποιων γεγονότων, η οποία εξελίσσεται μέσω μιας συνεχούς ροής εναλλασσόμενων εικόνων. Οι εικόνες του κινηματογράφου, πέρα από τους ηθοποιούς, σίγουρα εμπεριέχουν κάποια παρασκήνια, κάποιο ντεκόρ, κάποιες πινελιές της αρχιτεκτονικής. Εάν “μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις”, είναι προφανές ότι οι κινηματογραφικές ταινίες είναι η αφήγηση χιλιάδων διακριτών γεγονότων. Κάθε γεγονός, είτε είναι στατικό ή ρέων, δεν μπορεί παρά να εξελίσσεται σε κάποιον τόπο και χρόνο. Το άτομο, ο τόπος και ο χρόνος είναι δυνατό να δημιουργήσουν μια εννοιολογική αφαίρεση, την σύγχρονη κοινωνία. Συνεπώς, αμφότερη η αρχιτεκτονική και ο κινηματογράφος μπορούν να δράσουν ως καταλύτης για την έρευνα της διαφοροποίησης της ζωής στις σύγχρονες κοινωνίες. Φυσικά δεν είναι απαραίτητο ότι κάθε φόρμα της σύγχρονης κοινωνίας θα έχει τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Το άτομο, το μικρότερο υποσύνολο της κοινωνίας, έχει έναν ισχυρό ρόλο στη φυσική δομή και την ψυχολογική συγκρότηση της κοινωνίας. Το μορφωτικό του επίπεδο, οι ηθικές του αξίες, η φυσική και ψυχική του υγεία θα δημιουργήσουν μια συγκεκριμένη κοινωνιολογική φόρμα. Ο κινηματογραφικός φακός είναι σε θέση να αντλήσει συμπεράσματα κάθε κοινωνικής διαμόρφωσης και να τα παρουσιάσει με έναν καθαρά αντικειμενικό τρόπο, μέσα από τη φαινομενική του ψυχρότητα. Μπορεί να δώσει απαντήσεις για τον ψυχισμό του ατόμου μέσα σε μια συγκεκριμένη κοινωνική δομή, μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Ένα περιβάλλον που αφομοιώνει συνεχώς αρχιτεκτονικούς νεωτερισμούς και εξελίξεις. Αυτά τα στοιχεία έχουν την σημασία τους στα πλαίσια της δυναμικής κοινωνικής διαμόρφωσης, η οποία είναι πλέον καθαρά ανθρωποκεντρική. Το άτομο είναι σε θέση να διευρύνει το πεδίο της αντίληψής του ώστε οι τέχνες να αντανακλούν την θετική πλευρά ενός ατομικού μετασχηματισμού και εξέλιξης. Ή σε αντίθετη περίπτωση, να αποτελούν δείκτες κοινωνικών στρεβλώσεων και οπισθοδρόμησης. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η μελέτη στη διαφοροποίηση της ζωής, θα είναι αντικείμενο εξέχουσας σημασίας.
    • The purpose of this thesis is the attempt of extracting a theoretical basis, upon which one can identify and support the notion of a qualitative differentiation of life within the contemporary society through the arts. Since the catalog of what can be considered art is rather long and the analysis of such a catalog would be rather extensive, if not tiring, the span of this thesis will be limited by focusing on just two kinds of art: architecture and cinema. Barring all that, the title consists of yet another element, seemingly unrelated to architecture and cinema. The contemporary society. The two elements of art surely have some common ground, they can be linked and analyzed on the basis of some scientific methodology. Therefore, it may become obvious that the real challenge is finding some context, in which an unrelated term, the society, could be analyzed in parallel with the two aforementioned “ingredients” of art. Conclusions about society are absolutely crucial, since society provides the essence in which the differentiation of life occurs, which is a basic objective and serves a main purpose in this essay. It is common knowledge, as far as architecture is concerned, that it can be studied on the mere basis of its own history. It has been, after all, a short of “companion” for the human being for the duration of its lifetime, at least starting at the point when humanity could be considered as a mentally capable species. In conjunction to that, architecture has offered a structure, upon which society has been supported in order to develop in multiple principles. Finance, culture, politics, philosophy, psychology, art and crafts, even war. Architecture is a phenomenon which occurs through the medium of the human sensation of vision and visual perception. Besides being an art form, it is a tangible element of the environment and as such it serves a particular purpose. So, a basic objective of this thesis is the exploration of architecture, not only as a physical phenomenon but as an object of the human perception which is deemed to be analyzed in a psychological and perceptual context. Yet another objective can be identified in the studying of cinema. Cinema is a narration of certain events, which evolves through a continuous, iterative flow of alternating pictures. Cinema’s pictures, actors aside, are sure to contain some form of background objects, a “décor”, some trivial touches of architecture. If “a picture is worth a thousand words”, it becomes obvious that cinema movies are narrating thousands of discrete events. Every event, whether it can be considered static or flowing, is bound to take place during a time and within a place. The person, the place and the time are capable of generating a conceptual abstraction, the contemporary society. In that sense, both architecture and cinema may act as a catalyst for the research and the differentiation of life within the contemporary society. Obviously, it is not an absolute requirement that every form of contemporary society will have the same qualitative characteristics. The person, the smallest subgroup of society plays an all important role in the natural structure and the psychological composition of society. The educational background of the person, its ethical values, its physical and mental health will generate a very specific sociological form. The camera lens is capable of drawing conclusions for every social form and presenting those conclusions in a clearly objective manner, through its apparent bleakness. It can provide answers concerning the person’s psyche inside a specific social structure, inside a specific environment. An environment which constantly assimilates architectural innovations and developments. These elements play an important part in the context of a dynamically formed social structure, which nowadays is almost completely anthropocentric. The person is in a position to expand the range of its perception in such a way that arts will reflect the positive sides of the individual’s transformation and evolution. Considering the contrary case, the arts can become indicators of social distortions and regression. Whichever the case may be, the differentiation of life will be of utter importance.
  15. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.