Η παρούσα διπλωματική εργασία έχει ως στόχο τη μελέτη του λαβύρινθου ως χωρικό στοιχείο των παραστατικών τεχνών και πιο συγκεκριμένα του εμβυθιστικού θεάτρου. Η δομή του λαβύρινθου, με τους δαιδαλώδεις διαδρόμους και τα πολλά μονοπάτια, έχει την ιδιότητα να μπερδεύει τον επισκέπτη και να του στερεί το αίσθημα του προσανατολισμού. Αυτή η κατάσταση διεγείρει ένα πλήθος αισθήσεων και συναισθημάτων στον εμπλεκόμενο και τον τοποθετεί σε μία μη γνώριμη σε αυτόν κατάσταση. Επιπλέον, η μεταφορική έννοια του λαβύρινθου είναι επιφορτισμένη με όρους όπως σύγχυση, πολυπλοκότητα και αποπροσανατολισμός. Την ίδια στιγμή όλα τα ανωτέρω στοιχεία συνδυάζονται σε μία παιγνιώδη κατάσταση που αποτελεί επίσης ένα από τα εγγενή στοιχεία του λαβύρινθου. Επομένως, η συνύπαρξη των χαρακτηριστικών της εξερευνητικής κίνησης, της ανάληψης κινδύνου και της παιγνιώδους διάθεσης, σε συνδυασμό με τους συμβολισμούς καθιστούν τον λαβύρινθο μια δημοφιλή χωρική δομή στο εμβυθιστικό θέατρο. Σε αυτή τη μορφή του θεάτρου, που τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει μία αυξητική τάση, ο ρόλος του επισκέπτη αλλάζει. Από απλός θεατής μίας παράστασης γίνεται ενεργό μέλος και τοποθετείται στο κέντρο της δράσης. Στη διπλωματική αυτή εργασία, μέσα από την εξέταση τριών καλλιτεχνικών ομάδων εμβυθιστικού θεάτρου, δίνονται οι βασικές κατευθύνσεις για τους λόγους και τις στρατηγικές, σύμφωνα με τους οποίους οι λαβύρινθοι εφαρμόζονται στις παραγωγές τους. Οι κοινοί άξονες γύρω από τους οποίους αυτές οι περιπτωσιολογικές μελέτες περιστρέφονται είναι: η παρακολούθηση, τα αισθητηριακά αποτελέσματα του λαβύρινθου, η παιγνιώδης διάθεση που προκαλεί η δομή του, ο τελετουργικός του χαρακτήρας και ο λαβύρινθος ως κατασκευή για να διαμορφώσει το θέατρο έναν συγκεκριμένο στόχο έκβασης, ανάλογα με τον στόχο των δημιουργών.
This diploma thesis deals with the study of the labyrinth as a spatial structure of the performing arts and more specifically of the immersive theater. The structure of the labyrinth, with its complex corridors and many paths, has the property of confusing the visitor and depriving him of the feeling of orientation. This state stimulates a multitude of senses and emotions of the participant and places him in a state unfamiliar to him. In addition, the metaphorical concept of the labyrinth is charged with terms such as confusion, complication and disorientation. At the same time all the above elements are combined with a playful state that is also one of the inherent elements of the labyrinth. Therefore, the coexistence of the characteristics of exploratory movement, risk-taking and playful mood, combined with the symbolism make the labyrinth a popular spatial structure in the immersive theater. In this form of the theater, which in recent years has been an increasing trend, the role of the visitor is changing. From a simple spectator of the show he becomes an active member and is placed in the center of the action. In this dissertation, through the examination of three artistic groups of immersive theater, the basic directions are given for the reasons and the strategies, according to which the labyrinths are applied in their productions. The common axes around which these case studies center on are: the observation, the sensory effects of the labyrinth, the playful mood evoked by its structure, its ritual character and the labyrinth as a construction to shape the theater a specific outcome goal, depending on the purpose of the creators.
Ο λαβύρινθος στις παραστατικές τέχνες. Μελέτη περίπτωσης στο εμβυθιστικό θέατρο.