Δυσφαγία σε νοσηλευόμενο πληθυσμό πασχόντων από Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας

  1. MSc thesis
  2. Βάγια, Μαρία
  3. Διαχείριση Γήρανσης και Χρόνιων Νοσημάτων (ΓΧΝ)
  4. 21 Μαρτίου 2021 [2021-03-21]
  5. Ελληνικά
  6. 79
  7. Περιτογιάννης, Βάϊος
  8. Αργυρόπουλος, Κωνσταντίνος
  9. Δυσφαγία, δυσκαταποσία, διαταραχές κατάποσης, Αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, Μονάδα Εντατικής Θεραπείας
  10. 6
  11. 66
  12. Περιέχει : πίνακες, διαγράμματα, εικόνες
    • ΑΝΑΒΟΛΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΗΛ. ΑΡΧΕΙΟΥ ΕΩΣ 4/2022. Εισαγωγή: Δυσφαγία είναι η δυσκολία ή η πλήρης αδυναμία κατάποσης σάλιου, τροφής και φαρμάκων. Είναι η διαταραχή κατάποσης σε οποιοδήποτε στάδιο (προπαρασκευαστική, στοματική, φαρυγγική ή οισοφαγική φάση). Μπορεί να οφείλεται σε μυϊκή αδυναμία, μειωμένο μυϊκό συντονισμό, χαμηλό επίπεδο γνωστικών λειτουργιών, σε έλλειψη κινήσεων ή δομών εξαιτίας εγκεφαλικής βλάβης. Η δυσφαγία είναι συχνή σε ασθενείς μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο και μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές όπως αφυδάτωση, υποσιτισμό και πνευμονία από εισρόφηση, η οποία συνοδεύεται από αυξημένη θνησιμότητα καθώς και παρατεταμένη παραμονή του ασθενή στο νοσοκομείο. Σκοπός: Η μελέτη της δυσφαγίας σε ασθενείς με Αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο που νοσηλεύτηκαν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και η πορεία της κατά την έξοδο από τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, καθώς και τυχόν συσχετισμοί με πιθανούς παράγοντες κινδύνου, ώστε να μειωθούν τις επιπλοκές που προκύπτουν μετά από τη δυσφαγία και είναι απειλητικές για τη ζωή των ασθενών. Μεθοδολογία: Η παρούσα αναδρομική μελέτη συμπεριέλαβε 74 ασθενείς που έχουν νοσηλευτεί με Αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων τα τελευταία 2 έτη. Δημογραφικά και ιατρικά δεδομένα συλλέχθηκαν από τους φακέλους των ασθενών και από τους ίδιους τους ασθενείς ή τους φροντιστές τους. Αναζητήθηκαν πληροφορίες για τυχόν θεραπευτική παρέμβαση της δυσφαγίας στην κλινική του νοσηλεύτηκαν, μετά την έξοδο από την ΜΕΘ. Επίσης, καταγράφηκε αν συνέχισαν την λογοθεραπευτική παρέμβαση μετά την έξοδο τους από το νοσοκομείο. Για την αξιολόγηση της δυσφαγίας χορηγήθηκε το ανιχνευτικό εργαλείο διαταραχών κατάποσης Ohkuma το οποίο είναι σταθμισμένο και έγκυρο στην Ελληνική γλώσσα. Για την στατιστική επεξεργασία των δεδομένων έγινε χρήση του λογισμικού SPSS 25. Η ελάχιστη τιμή του επιπέδου στατιστικής σημαντικότητας, p-value, ορίζεται στο 5%. Αποτελέσματα: Το δείγμα της μελέτης αποτελείται από 74 άτομα (26 γυναίκες και 48 άνδρες), μέσης ηλικίας 66,3 έτη. Ένας στους τρεις ασθενείς είναι δυσφαγικός. Η παρατεταμένη ενδοτραχειακή διασωλήνωση ,ο μηχανικός αερισμός καθώς και οι περισσότερες ημέρες παραμονή του ασθενή στη ΜΕΘ, αποτελούν προγνωστικούς παράγοντες δυσφαγίας. Επίσης η δυσφαγία στατιστικά σχετίζεται σημαντικά με το είδος του ΑΕΕ ,αλλά και το ημισφαίριο εγκεφαλικής βλάβης. Στους δυσφαγικούς ασθενείς είναι ακόμη σημαντικό το μέγεθος του τραχειοστόμιου , ενώ το μέγεθος του ενδοτραχειακού σωλήνα δεν φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο. Η εφαρμογή λογοθεραπείας εντός και κυρίως εκτός του νοσοκομείου, σχετίζεται σημαντικά με την βαθμολογία του ερωτηματολόγιου του Okhuma. Οκτώ στους δέκα ασθενείς φροντίζονται από μη επαγγελματία (π.χ. σύζυγος, τέκνο) Συμπέρασμα : Η δυσφαγία ως αποτέλεσμα εγκεφαλικού επεισοδίου φαίνεται πως επηρεάζει ένα σημαντικό αριθμό ασθενών στην ΜΕΘ και συχνά επιμένει πολύ περισσότερο και μετά την έξοδο από την ΜΕΘ. Κρίνεται αναγκαία η δημιουργία μιας διεπιστημονικής ομάδας για την έγκαιρη αξιολόγηση και παρέμβαση της δυσφαγίας , έτσι ώστε να μειωθούν οι επιπλοκές που σχετίζονται με τη δυσφαγία.
    • Background: Dysphagia is the difficulty or even inability to swallow saliva, food or drugs. Dysphagia may include all physiological phases of swallowing deglutition: oral, pharyngeal, and esophageal. Causes of dysphagia include muscular paralysis, reduced muscular co-ordination, but mainly neurological deficits i.e. stroke. Often dysphagia is combined with learning disabilities. Dysphagia is common in stroke patients and may lead to severe complications, such as malnutrition, dehydration, inspiration pneumonia leading to prolonged hospital stay, and increased mortality. Aim: The aim of our study was to investigate the presence and characteristics of dysphagia in critically ill patients with stroke admitted to the ICU Dept. of the University Hospital of Ioannina. Moreover, we evaluated the severity of dysphagia upon exit from the ICU. Also the aim of this study included the investigation of any correlations between the presence and severity of dysphagia and possible risk factors, in order to improve clinical complications in these patients. Methods:This retrospective analysis included 74 stroke patients admitted to the ICU during the last 2 years. Demographics and clinical characteristics of the patients were obtained from the medical records, family members or from the patients when it was feasible. We also recorded data of any evaluation or treatment of dysphagia that took place during their hospitalization after ICU exit. Finally, we recorded if the patient received any speech therapy sessions after hospital exit. For the evaluation of the severity of dysphagia the Ohkuma Questionnaire for Dysphagia Screening was used after adaptation and assessment of reliability and validity for the Greek population. Statistical analysis was performed using SPSS® ver25. Levels of p-value less than 5% were considered to be statistically significant. Results:A total of 74 patients (26 women and 48 men, mean age 66.3 years) were included in the analysis. One out of three patients developed dysphagia of any type. Prolonged intubation, prolonged days on mechanical ventilation and prolonged days of ICU hospitalization were independent risk factors for the development of dysphagia. The presence of dysphagia was also statistically associated with the type of stroke, the hemisphere of the brain where the damage occurred, and the diameter of the endotracheal tube but not the diameter of the tracheostomy tube. Initiation of speech therapy sessions either during hospital stay but most significantly during the next months after hospital exit, were significantly correlated with a better score in the Ohkuma Questionnaire. Finally, in the majority of the patients (80%) the carers were family members or others who were not professionals. Conclusions: Dysphagia as a result of stroke seems to affect a significant number of critically ill stroke patients. Also dysphagia is present for a long period of time after hospital exit. Thus intervention strategy designed and performed by a multidisciplinary team may lead to early identification and proper treatment of dysphagia, resulting in a decrease of complications and an improvement of the patient’s quality of life.
  14. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.