Κινηματογράφος | ταινία | μυθοπλασία | σενάριο | ιστορία | σκηνοθέτης
32
16
0
Ο Κινηματογράφος αποτελεί μαρτυρία της εποχής εντός της οποίας λειτουργεί,αλλάαυτή η «μαρτυρία»-«αφήγηση» δεν είναι ουδέτερη και αδιάβλητη ούτε ο Κινηματογράφος είναι απλώς αντιγραφέας κάποιας «πραγματικότητας»: Εμπλέκεται πρωταγωνιστικά σε πολιτικές διαμάχες, υποστηρίζει ή στρατεύεται εναντίον καθεστώτων, αναδεικνύει μεσσίες ή τους κατακρημνίζει, εξυπηρετεί συμφέροντα, προάγει τον πολιτισμό κάθε τόπου ή λειτουργεί ως συντηρητικό ή και αντιδραστικό εμπόδιο, λαϊκίζει αγρίως ή προσπαθεί να κρατήσει κάποια κριτική απόσταση• έχει τους δικούς του, όμως, κανόνες.
Η Ιστορία και ο Κινηματογράφος μπλέκονται από το ξεκίνημα σχεδόν της έβδομης τέχνης έως σήμερα. Ξεκινάμε την εργασία αυτή εξετάζοντας πώς τα ιστορικά θέματα κατανοούνται καλύτερα, πώς αναδεικνύονται, χωρίς να λείπει ο προβληματισμός για το αν και κατά πόσο παρουσιάζονται αληθινά ή όχι. Πολλοί θεατές πληροφορούνται κάτι για πρώτη φορά μέσα από τον Κινηματογράφο. Μνήμες ιστορικές διατηρούνται και μεταδίδονται στις επόμενες γενιές. Οι ταινίες πραγματεύονται ένα ιστορικό θέμα ή αναφέρονται σε ένα ιστορικό πρόσωπο. Ο Κινηματογράφος χρησιμοποιεί την Ιστορία ως πηγή, εμπνέεται από αυτήν,την αναπαριστά, την καθρεφτίζει, αλλά και την αναπλάθει.
Αρχικά, καταγράψαμε τα σημαντικότερα βήματα στην ιστορία του Κινηματογράφου, τους «σταθμούς» της κινηματογραφικής δημιουργίας και αφήγησης. Στη συνέχεια, προσπαθήσαμε να ανιχνεύσουμε πώς ιστορικά γεγονότα «διαπλέκονται» με τους μύθους και την κινηματογραφική σφραγίδα του εκάστοτε δημιουργού,μέσα από τέσσερις ταινίες: Το Μπλόκο, Ο Θίασος, Το Τελευταίο Σημείωμα, Υπολοχαγός Νατάσα,καθώς και να προσεγγίσουμε τη σχέση μεταξύ Κινηματογράφου κι Ιστορίας και πώς η δεύτερη επηρεάζει τον πρώτο.
Με τη συγγραφή ενός σεναρίου προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε έναν τρόπο αφήγησης που περιγράφει τους χαρακτήρες σε δράση, εξωτερική, εσωτερική ή και συνδυασμό των δύο. Προσπαθήσαμε να «δείξουμε» περισσότερο και να «πούμε» λιγότερο,με στόχο να ενεργοποιήσουμε τόσο την περιέργεια, όσο και την αίσθηση της έγνοιας (concern) του θεατή. Ο τρόπος αφήγησης που επιλέξαμε είναι ο μη γραμμικός, με τις σκηνές και σεκάνς άλλοτε να συνδέονται κι άλλοτε όχι με σχέση αιτιότητας με χαρακτήρες. Ο ήρωας μας έχει θέληση, είναι ενεργός, κι αυτό αποκαλύπτεται με συνεχείς επαναφορές σε πρωθύστερα και προηγούμενα γεγονότα, με συνεχείς εκπλήξεις κι αγωνίαστην αφήγηση.
Μια ανείπωτη ιστορία έλκει πάντα εκείνους που θέλουν να κάνουν σενάριο. Μια ανείπωτη ιστορία επιχειρήσαμε να αξιοποιήσουμε, ζωντανεύοντάς την με εικόνες μιας δύσκοληςεποχής που έχει ξεχαστεί.
Abstract
Cinema is a witness and a reflection of the period in which it produces films, but this “witnessing”-“narrative” is not neutral and unassailable, nor is Cinema a mere copier of any “reality”; it plays a leading role in political disputes, comes to the defence of or is against a regime, promotes messiahs or demotes them, serves interests, advances the culture of a country or becomes a conservative or even reactionary obstacle to it, is populist or tries to keep a critical distance from the events; it has its own rules in doing so, though.
From the advent of Cinema to the present day, cinematography and history work together. We begin our essay by examining how history is better understood, how it is brought to life on screen, but, at the same time, we ask whether, and to what extent, history is realistically presented or not. Many viewers learn about events or people of the past for the first time through historical films. Memories of past events are kept and transferred to successive generations through films about a historic event or a figure. Cinema uses History as its source, is inspired by it, brings it to life, reflects it, and even renegotiates it.
To begin with, we present the most important stages in the history of Cinema, the “turning points” of the cinematic creation and narration. Then we attempt to find how factual events are “interweaved” with myths and the artistic stamp of a film director, by discussing four Greek films: To Bloko (The Roundup), O Thiassos (The Travelling Players), To TeleftaioSemeioma (The Last Note), IpolochagosNatassa (Lieutenant Natassa), and also to understand the relationship between Cinema and History, and how the latter influences the former.
By writing a scenario for a film, we try to follow a style of narration that describes the characters in action, external, internal, or both. We try to “show” more and “say” less, in order to activate the viewers’ curiosity, as well as their concern. We have chosen the non-linear style of narration, in which the scenes and sequences are at times connected with the characters and at times have no causal relation to them. Our protagonist has determination and takes his life in his own hands, which is revealed through continuous flashbacks, through unexpected events and suspense.
An untold story is always attractive to the screenwriters. An untold story is what we have tried to bring to life through the images of a difficult period of time that has been forgotten.
Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.
