Η μεταπολεμική λογοτεχνία ασχολείται επίμονα και εξακολουθητικά τόσο με τα γεγονότα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου που τον ακολουθεί, όσο και με τις τραγικές συνέπειές τους στην ελληνική κοινωνία. Σπαράγματα της ταραγμένης αυτής εποχής ανιχνεύονται και στο έργο του Μιχάλη Γκανά. Η γενέτειρα του ποιητή, ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου, αποτελεί θέατρο των αιματηρών συγκρούσεων και ο ίδιος σε πολύ τρυφερή ηλικία βιώνει την τραυματική εμπειρία του εκπατρισμού ως απότοκο του εμφυλίου πολέμου. Η παρούσα εργασία διερευνά τον τρόπο με τον οποίο προσωπικά βιώματα, σκόρπιες μνήμες και αφηγήσεις τρίτων, γύρω από την ταραγμένη δεκαετία του ’40, αφήνουν το αποτύπωμά τους στο ποιητικό έργο του Μιχάλη Γκανά. Διερευνάται στη συνέχεια η διαδικασία της γραφής και η συμβολή της στη διαπραγμάτευση αυτού του τεράστιου ιστορικού άχθους, στη μετουσίωσή του σε δημιουργία. Εξετάζεται, με άλλα λόγια, πώς η τέχνη του ποιείν αναλαμβάνει έναν παραμυθητικό και θεραπευτικό ρόλο, λειτουργεί με μια δράση καθαρτήρια, φωτίζοντας και απαλύνοντας παράλληλα το φορτίο της ιστορικής -ατομικής και συλλογικής- μνήμης.
Postwar literature is persistently and continuously engaged both in the events of the Second World War and the Civil War that follow it, and in their tragic consequences in greek society. Fragments of this troubled era are also detected in the work of Michalis Ganas. The poet's birthplace, a mountainous village in Epirus, is a theater of bloody conflicts and he is experiencing the traumatic experience of expatriation as a defile of the civil war at a very tender age. This essay explores how personal experiences, scattered memories and third-party narratives around the troubled 40s leave their prints in the poetry of Michalis Ganas. The process of writing and its contribution to the negotiation of this enormous historical burden, its transformation into creation, is then explored. It is, in other words, examined how the art of poetry assumes a paramedical and healing role, works with an act of purgatory, illuminating and at the same time removing the burden of historical -individual and collective-memory.
Η βιωμένη ιστορία και το ποιείν στον Μιχάλη Γκανά