Η Εντροπία και ο Χωροχρόνος στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή

Entropy and Spacetime in Sophocles’s “Oedipus Tyrannus” (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. Μιχαλέττου, Καλλιόπη
  3. Δημιουργική Γραφή (ΔΓΡ)
  4. 18 Ιουλίου 2021 [2021-07-18]
  5. Ελληνικά
  6. 92
  7. Μαυρολέων, Άννα
  8. Παπαδοπούλου, Ιωάννα | Κωτόπουλος, Τριαντάφυλλος
  9. Εντροπία | Χωροχρόνος | Δυϊσμός | Entropy | Spacetime | Dualism
  10. 37
  11. 11
  12. 0
    • Σκοπός της εργασίας είναι η εστίαση μέσω της επιστημονικής ανάλυσης σε δύο θεμελιακές συνιστώσες της δράσης στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, την εντροπία και τον χωροχρόνο. Ως έννοιες της Φυσικής, αποτελούν εγγενή χαρακτηριστικά προσδιορισμού κάθε ύπαρξης. Ιδωμένες στον ορίζοντα της τέχνης, εγγράφουν τόσο το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο, εντός του οποίου δημιουργήθηκε η προς πραγμάτευση τραγωδία, όσο και τη δυναμική των μηνυμάτων της. Πρώτον, η δυαρχική θεώρηση της ανθρώπινης φύσης με τις αντιθετικές έννοιες του αισθητού και νοητού κόσμου, του είναι και του φαίνεσθαι, του σώματος και της ψυχής, της αλήθειας και της δόξας, της γνώσης και της άγνοιας, της ισχύος και της αδυναμίας, διατρέχουν τη δραματική ποίηση δομώντας μια νοητή γέφυρα από τους Ορφικούς, τους Πυθαγορείους και τον Πλάτωνα ως τον κυματοσωματιδιακό δυϊσμό της κβαντικής θεωρίας. Αυτές οι δυαδικές σχέσεις ορίζουν εννοιολογικά δίπολα, δηλαδή βασικά και αντιτιθέμενα μεταξύ τους σημεία εντασσόμενα σε κοινό σύστημα. Ως μάγμα ετερογενές, συνυπάρχων με την αναγκαιότητα άρσης της αταξίας, που επέφερε ο λοιμός στη Θήβα, αποδίδονται στον Οιδίποδα Τύραννο με ψυχογραφική δεινότητα και συντακτική λεπτολογία. Η πλοκή σταδιακά οδηγεί - μέσω της συνθετότητας και των αντιφάσεών της - στην εντροπία, δηλαδή στην αταξία. Δεύτερον, το τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές, συνιστά την τοποθεσία των γεγονότων και γίνεται φορέας της μετάβασης στην εντροπία. Περιγράφεται και προγραμματίζεται από τον τραγικό ποιητή, ως ένα πεδίο καμπύλωσης και παραμόρφωσης ενέχοντας αντίρροπες δυνάμεις. Έτσι, αποδίδεται το φυσικό και ηθικό μέγεθος των χαρακτήρων του δράματος. Στο πρώτο κεφάλαιο αντιπαραβάλλονται η εντροπία και ο χωροχρόνος στη δραματική ποίηση με τους ομώνυμους όρους της Φυσικής. Επίσης, ερμηνεύεται ο δυϊσμός ως δείκτης της εντροπίας και του χωροχρόνου. Στο δεύτερο και στο τρίτο κεφάλαιο ανιχνεύονται η εντροπία και ο χωροχρόνος στα κατά ποσόν μέρη της τραγωδίας, δηλαδή στα επικά και λυρικά στοιχεία αντίστοιχα. Στο τέταρτο κεφάλαιο εκτίθενται συνοπτικά συμπεράσματα. Στο δημιουργικό μέρος παρουσιάζονται σκηνικά ποιήματα εμπνευσμένα από τα πάθη και την εξιλέωση του Οιδίποδα.
    • The main purpose of this study is to focus on two fundamental components of Sophocles’s “Oedipus Tyrannus” action, entropy and spacetime, through scientific analysis. These two concepts, that derive from physics, are inherent defining characteristics of every being. When observed through the arts perspective, they record both the historical and social context of this tragedy, as well as the impact of its messages. First, the dualistic view of human nature with the contrasting notions of perceptible and conceivable world, of being and appear to be, of body and soul, of truth and glory, of knowledge and ignorance, of power and weakness, run through dramatic poetry by building a bridge from the Orphics, the Pythagoreans and Plato to the wave-particle duality of quantum theory. These binary relations define conceptual dipoles, namely basic and opposite points within a common system. As a heterogeneous magma, coexisting with the necessity of removing disorder caused by the plague in Thebes, they are attributed to Oedipus Tyrannus with psychographic skill and syntactic detail. The complexity and contradictions of the plot gradually lead to entropy, namely to disorder and chaos. Secondly, the four-dimensional spacetime continuum constitutes the location of the events and becomes the means for the transition to entropy. The tragedian describes and designs it as a field of curvature and distortion that includes opposite forces. Thus, the characters’ physical and moral magnitude is attributed. In the first chapter, entropy and spacetime in dramatic poetry are compared with the homonymous physics terms and dualism is presented as a carrier of entropy and an index of spacetime. In the second and third chapters, entropy and spacetime are detected in the epic and lyric parts of the tragedy respectively. The fourth chapter includes brief conclusions. The creative part of this study presents stage poems inspired by the sufferings and atonement of Oedipus.
  14. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.