Χαρτογραφώντας τη μεταμυθοπλασία: θέματα, πρακτικές και αφηγηματικές τεχνικές της στη μετανεωτερική εποχή

Mapping metafiction: its themes, practices and narrative techniques in postmodernity (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. Καραλή, Ευαγγελία
  3. Δημιουργική Γραφή (ΔΓΡ)
  4. 15 Μαρτίου 2020 [2020-03-15]
  5. Ελληνικά
  6. 129
  7. Κατσαντώνη , Μαρία
  8. Κατσαντώνη , Μαρία | Παπαχριστόπουλος , Νικόλαος
  9. μεταμοντερνισμός | μεταμυθοπλασία | μετανεωτερικότητα | ιστοριογραφική μεταμυθοπλασία
  10. 1
  11. 32
  12. 76
  13. 0
    • Ο μεταμοντερνισμός, όρος διφορούμενος και αμφιλεγόμενος, έθεσε υπό αμφισβήτηση τις αξίες και τα προτάγματα της νεωτερικής εποχής. Μέσα σ’ αυτό το ευρύτερο πλαίσιο υποψίας και κριτικού αναστοχασμού οι μεταμοντέρνοι λογοτέχνες με τη σειρά τους έθεσαν υπό αμφισβήτηση τη λειτουργία της λογοτεχνίας. Η μεταμοντέρνα λογοτεχνία ως συνέχεια και ταυτόχρονα ρήξη με τον μοντερνισμό επεδίωξε την ανανέωση των εκφραστικών της μέσων και υπονόμευσε τις καταστατικές της συμβάσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η υιοθέτηση νέων μορφών γραφής, οι οποίες ήταν σε θέση να εκφράσουν τις θεωρητικές αναζητήσεις της νέας εποχής. Οι νέες αυτές πρακτικές, οι οποίες συγκεντρώθηκαν υπό τον γενικότερο όρο «μεταμυθοπλασία» διακρίνονταν για τον έντονο αυτοαναφορικό τους χαρακτήρα και επέσυραν την προσοχή των αναγνωστών στο καθεστώς του έργου τέχνης ως τεχνούργημα, ως γλωσσική κατασκευή. Η παρούσα εργασία συνδυάζοντας τη μελέτη θεωρητικών και λογοτεχνικών κειμένων παρουσιάζει τα βασικά χαρακτηριστικά της μεταμυθοπλασίας όπως κυριάρχησε από τη δεκαετία του 1960 και μετά και επιδιώκει να χαρτογραφήσει το ευρύτερο πλαίσιο ανάπτυξής της. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα αναδειχθεί τόσο ο ετερόκλητος και πολύμορφος χαρακτήρας του όρου όσο και οι λόγοι για τους οποίους η μεταμυθοπλασία καθιερώθηκε ως η κυρίαρχη πρακτική γραφής της μεταμοντέρνας λογοτεχνίας. Το δημιουργικό μέρος περιλαμβάνει τη μετάφραση ενός από τα σημαντικότερα διηγήματα της μεταμοντέρνας μεταμυθοπλασίας, το «Lost in the Funhouse» του John Barth.
    • Postmodernism –a term both ambiguous and controversial– questioned modernity’s values and imperatives. In this broader context of suspicion and critical self-reflection the function of literature was also questioned by postmodern writers. Postmodern literature as both a continuation and rupture from modernism aimed to renew its methods and techniques by undermining the medium’s conventions. This led to the emergence of new writing practices which were able to express the theoretical debates of this new era. These new, self-referential techniques and forms that were given the name “metafiction” drew the readers’ attention to fiction’s status as an artifact, a linguistic construct. The aim of this essay is to combine the analysis of both theoretical and literary texts in order on the one hand to highlight metafiction’s main characteristics as it emerged from the 1960s and onward and on the other hand to map its broader context of reference. This will help us to demonstrate the heterogeneity and diversity of the term as well as the reasons for its dominance in postmodern literature. The second part of the essay (creative part) consists of a translation of John Barth’s seminal postmodern metaficion “Lost in the Funhouse”.
  15. Αναφορά Δημιουργού 4.0 Διεθνές