Στην εργασία αυτή παρουσιάζω το εγκλιτικό σύστημα της νέα ελληνικής , όπως αυτό έχει αποτυπωθεί σε περιγραφικές και παιδαγωγικές/σχολικές γραμματικές. Η έγκλιση ως γραμματική κατηγορία καθορίζει κεντρικά τον βαθμό της τροπικότητας, σε επίπεδο σημασίας και κωδικοποιείται μορφικά και συντακτικά στο ρηματικό σύστημα της γλώσσας. Η προσεκτική του εξέταση μέσα από τις γραμματικές σε συνάρτηση με τις γλωσσολογικές μελέτες αναδεικνύει μια μεγάλη αδυναμία να συγκροτηθεί μια θεωρία που να άπτεται της περιγραφής της γλώσσας στην πραγματική και λειτουργική της χρήση. Αυτή η τελευταία κωδικοποιείται σε μορφολογικό επίπεδο στο γραμματικό σύστημα της γλώσσας του οποίου κάθε διαφορετική μορφή κωδικοποιεί και μια νέα προβλέψιμη σημασία ή τροπικότητα αρκεί να εμπλακούν στην ερμηνεία αυτή οι γραμματικές κατηγορίες του χρόνου και της όψης , οι οποίες σε συνδυασμό με την έγκλιση καθορίζουν την τροπικότητα σε ένα νέο πλαίσιο άκρως περιγραφικό και συγχρονικό αποδεσμευμένο από περιγραφές που οριοθετούν παλαιότερες δομές της γλώσσας. Η περιγραφή αυτή οδηγεί σε μια νέα διδακτική πρόταση η οποία δίνει τη δυνατότητα να περιγραφούν εκ νέου οι χρόνοι, οι εγκλίσεις και οι τροπικότητες που δίνουν πραγματικά στο σύστημα της γλώσσας το οποίο με τη σειρά του επηρεάζει τη χρήση της σε οποιαδήποτε συνθήκη και περίσταση επικοινωνίας. Στην εργασία αυτή δεν ενδιαφέρει τόσο η ονοματολογία των παραπάνω μορφολογιών όσο η ακριβής περιγραφή τους στην πραγματική διάσταση της γλώσσας, Με τον τρόπο αυτό οι μαθητές θα αποκτήσουν κριτική γλωσσική επίγνωση για το σύστημα της γλώσσας τους. Επίσης μέσα από δραστηριότητες λόγου θα φανεί πως η νέα ελληνική έχει δικούς της μορφολογικούς μηχανισμούς οποίοι κωδικοποιούν μορφοσυντακτικά τη τροπικότητα χωρίς να χρειάζεται να καταφεύγουμε στους όρους που κυριάρχησαν στο παρελθόν για αυτήν.
In this thesis I present the enclitic system in Modern Greek, as this is captured in descriptive and pedagogical/academic grammars. The mood, as a grammatical category determines centrally the degree of the modality at the level of meaning and is encoded morphologically and syntactically at the verbal system of the language. Its analysis through the grammars in combination with the linguistic studies, shows a great weakness in constituting a theory that pertains to the description of the language in its real and functional usage. The latter is encoded in a morphological level at the grammatical system of language whose every single type encodes a new predictable meaning or modality, as long as the grammatical categories of time and aspect are involved in this interpretation. These grammatical cathegories, along with the mood determine the modality in a new framework, extremely descriptive and cross-sectional, released from descriptions that define older frames of language. This description leads to a new teaching proposal which enables the description of the tenses anew, the moods and the modalities that are given in the linguistic system, which subsequently affects its usage in any condition and communication situation. What is of primary importance in this thesis is not the nomenclature of the above mentioned morphologies, but their exact description on the real dimension of the language. In this way, students will gain critical linguistic awareness of the system of their language. Furthermore, it will become apparent that through speech activities, Modern Greek has its own morphological mechanisms, which encode the modality morphosyntactically, without the need to resort to the terms that were prevalent in the past about it.
ΤΡΟΠΙΚΟΤΗΤΑ: ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ