Η πρόσληψη της δεκαετίας του 1940 μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο

The reception of the 1940s through Greek cinema (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. ΡΟΥΝΗ, ΕΛΕΝΗ
  3. Δημόσια Ιστορία (ΔΙΣ)
  4. 21 Μαρτίου 2021 [2021-03-21]
  5. Ελληνικά
  6. 92
  7. ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ, ΜΕΝΕΛΑΟΣ
  8. ΒΟΓΛΗΣ, ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ | ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ
  9. κινηματογραφικός λόγος | αναπαράσταση | σκηνοθεσία | πρόσωπα | μνήμη | λήθη | λιμός | φόβος | Κατοχή | Αντίσταση | Εμφύλιος | δωσιλογισμός | τόπος | κοινωνίες | κρατική και καθεστωτική πολιτική | λογοκρισία | cinematic discourse | representation | mise-en-scene | faces | memory | oblivion | famine | fear | Occupation | Resistance | Civil War | dosilogism | space | communities | state and regime policy | censorship
  10. 65
  11. 0
  12. 0
    • Η κινηματογραφική αφήγηση της μνήμης, η μυθοπλαστική αναπαράσταση της Κατοχής και της Αντίστασης στα αστικά κέντρα και ιδιαίτερα στην Αθήνα είναι η κινητική απόδοση ενός ζοφερού ανθρώπινου παρελθόντος με ένα εξίσου αβέβαιο μέλλον. Οι σκηνοθέτες με κινητές και ακίνητες εικόνες αφηγούνται ανθρώπινες ιστορίες πάνω στο χώρο. Η κινούμενη εικόνα γίνεται χρονική εικόνα και ο χρόνος της αφήγησης σε όλες τις διαστάσεις του: την μνημονική, την πραγματική, την εσωτερική, την ονειρική αποκαθιστά την ενότητα των γεγονότων όχι με χρονολογική σειρά αλλά με βάση τη σχέση του με τη συλλογική μνήμη των θεατών. Μέσω του φιλμ η χρονογραφία γίνεται τοπογραφία και οι ιστορίες των ανθρώπων καταγράφονται από τον κινηματογράφο ως αφήγηση πάνω στον χώρο. Οι κοινωνικές αναπαραστάσεις “υποκείμενα” και η συλλογική μνήμη συγκροτούν μια αθέατη σχέση με τις κοινωνικές δομές “αντικείμενα”. Οι κινηματογραφιστές, ενσωματώνουν στο φιλμικό κείμενο τη θλίψη, τα αδιέξοδα, το σαρκασμό και την αδυναμία αυτών που αδυνατούν να μιλήσουν, να φανούν και να καταδείξουν την δική τους αλήθεια. Η απόδοση ενός κοινωνικού ρόλου σε θεατρική δράση και η ρεαλιστική απεικόνιση ή αναπαράσταση μπορεί να μετουσιώσει σε τέχνη και ιστορία την κινηματογραφική παραγωγή.
    • The cinematic narrative of memory, the fictional representation of the Occupation and the Resistance in urban centers and especially in Athens is the locomotor rendering of a gloomy human past with an equally uncertain future. The directors by the use of moving and still images recount human stories on the space. The moving image becomes a time of narration in all its dimensions: the mnemonic, the real, the inner, the dream image restores the unity of events not in chronological order, but based on its relation to the collective memory of the spectators. Through a film, the chronography becomes a topography and people's stories are recorded by the cinema, as a narration on the space. By this way, we watch social representations and collective memory as “subjects” forming an invisible relationship with social structures, the “object”. The filmmakers incorporate in the film text sadness, personal impasses and human weakness also the sarcasm of those who have something to say about the events, of those who wish to become visible and demonstrate their own truth. The performance of a social role in theatrical action and the realistic depiction or representation can transform cinematic production into art and history.
  14. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.