Στη σύγχρονη ψηφιακή κουλτούρα οι εικόνες χρησιμοποιούνται για γρήγορη και σαφή επικοινωνία. Σε αυτές περιλαμβάνονται κλασικά/εμβληματικά έργα τέχνης, διεθνώς αναγνωρίσιμα. Μουσεία, χώροι τέχνης και πλατφόρμες βάσεων δεδομένων αναπαράγουν στις ιστοσελίδες τους καλλιτεχνικά δημιουργήματα, παρέχοντας καθολική ελεύθερη πρόσβαση. Εταιρίες και διεθνείς όμιλοι επιχειρήσεων συνεργάζονται στην παραγωγή θεαμάτων τέχνης. Απλοί χρήστες του διαδικτύου, ο έντυπος τύπος και συλλογικότητες τροποποιούν έργα τέχνης με ψηφιακά εργαλεία για να εκφράσουν διαθέσεις, συναισθήματα, να σχολιάσουν την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.
Η παρούσα εργασία ανιχνεύει τους τρόπους προσαρμογής των κλασικών/εμβληματικών έργων τέχνης στη σύγχρονη ψηφιακή κουλτούρα, σε δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη αφορά τα Μουσεία, πλατφόρμες βάσεων δεδομένων και εταιρίες παραγωγής θεαμάτων Τέχνης. Οι πρακτικές ψηφιοποίησης αναφέρονται σε απλή αναπαραγωγή, στην αναπαραγωγή υψηλής ευκρίνειας με μεγάλη δυνατότητα zoom, στην προσαρμογή των έργων σε επαυξημένη πραγματικότητα και εικονική πραγματικότητα. Η μελέτη περιπτώσεων υποστηρίζεται θεωρητικά από τις έννοιες της ενεστωτοποίησης, παιχνιδοποίησης, παραστασιοποίησης και αναβίωσης. Συνοπτικές αναφορές γίνονται στον τρόπο πρόσληψης της έννοιας του κλασικού στην Τέχνη, της αντίληψης του χρόνου, στη σημασία της διαχρονικότητας των έργων και στην πολιτιστική βιομηχανία. Η δεύτερη κατεύθυνση της έρευνας αφορά πρακτικές ιδιωτικής πρωτοβουλίας από απλούς χρήστες του διαδικτύου, τον έντυπο τύπο και συλλογικότητες. Εκτός από τις παραπάνω πρακτικές ψηφιοποίησης εδώ συμπεριλαμβάνονται η τροποποιημένη αναπαραγωγή και η τεχνητή νοημοσύνη. Οι περιπτώσεις υποστηρίζονται θεωρητικά από τις έννοιες της ιικότητας, του θυμικού και της αναμεσοποίησης, με σύντομη αναφορά στον τρόπο επιβολής της εκάστοτε κυρίαρχης αισθητικής. Και στις δύο κατευθύνσεις έρευνας αναφέρονται περιπτώσεις για την περίοδο του παγκόσμιου εγκλεισμού για τον SARS-CoV-2(Covid-19). Η επιλογή παραδειγμάτων για την παρούσα εργασία είναι άκρως ενδεικτική, καθώς το σχετικό πεδίο διαθέτει πληθώρα περιπτώσεων.
In modern digital culture, images are used for fast and clear communication. These include internationally recognizable classic/iconic works of art. Museums, art venues and database platforms reproduce artworks on their websites, providing universal free access. Companies and international business groups collaborate in the production of art shows. Ordinary internet users, the print media and collectives modify works of art with digital tools to express moods, emotions, to comment on political and social reality.
The present postgraduate thesis explores ways of adaptation classic/iconic artworks to contemporary digital culture, in two directions. The first concerns Museums, database platforms and art production companies. Digitization practices refer to simple reproduction, high definition reproduction with high zoom capability, adaptation of artworks to augmented reality and virtual reality. The case study is theoretically supported by the concepts of presentism, gamification, dramatization of the past and reenactment. Brief references are made to the perceptive ways of the concept of the classic in art, the perception of time, as well as to the importance of the timelessness of artworks and to the cultural industry. The second direction of research concerns private initiative practices by ordinary internet users, the press and collectives. In addition to the above digitization practices here include modified reproduction and artificial intelligence. The cases are theoretically supported by the concepts of virality, thymic and mediation, with a brief reference to the way of imposing the dominant aesthetics. In both research directions cases are reported for the period of global confinement for SARS-CoV-2 (Covid-19). The selection of examples for the present postgraduate thesis is highly indicative as the relevant field has a plethora of applications.
Προσαρμογή των κλασικών/εμβληματικών έργων τέχνης στη σύγχρονη ψηφιακή κουλτούρα