Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου:Συμβολικές χρήσεις, διεκδικήσεις και κοινωνικές νοηματοδοτήσεις από την ίδρυσή του έως σήμερα.

  1. MSc thesis
  2. Πολυχρονάκη, Σοφία
  3. Δημόσια Ιστορία (ΔΙΣ)
  4. 05 September 2020 [2020-09-05]
  5. Ελληνικά
  6. 100
  7. Μαμουλάκη, Ελένη
  8. Περάκης, Εμμανουήλ | Γαζή, Έφη
  9. Μουσείο | Διαμόρφωση ταυτοτήτων | Συμβολική χρήση αρχαιότητας | Χώρος και Ιστορία | Συμβολικό κεφάλαιο αρχαιότητας
  10. 2
  11. 43
  12. 12
  13. Η διπλωματική εργασία πραγματεύεται ζητήματα Δημόσιας Ιστορίας (Χώρος και Ιστορία, η αρχαιότητα ως μέσο διαμόρφωσης ταυτοτήτων, δυναμική σχέση κυριάρχης και αποσιωπημένης μνήμης) παρακολουθώντας τη ζωή του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου από την ίδρυσή του, στα τέλη του 19ου αι. έως σήμερα.
    • Το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου ακολουθώντας τον κανόνα των αρχαιολογικών μουσείων και, ιδίως, όσα εκφράζουν έναν εθνικό χαρακτήρα, αποτελεί για πάνω από έναν αιώνα έναν κρατικό θεσμό μέσω του οποίου εκφράστηκαν αξίες και ιδεολογίες σχετικές με το έθνος, κυρίως ως προς την καταγωγή του και το κυρίαρχο εθνικό αφήγημα, όπως αυτό διαμορφώθηκε στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Η δημιουργία του, στα τέλη του 19ου αι, σε μία πρωτόλεια, ανεπίσημη μορφή, στόχευε στη διαμόρφωση των ιδεολογικών και διπλωματικών προϋποθέσεων που θα συνέβαλαν, σε συνδυασμό με τις δυναμικές πολιτικές κινήσεις και τις ένοπλες διεκδικήσεις των Κρητικών, στην επίτευξη των μεγάλων εθνικών στόχων, την ελευθερία και την ένωση με την Ελλάδα. Στη συνέχεια, η ανακάλυψη ευρημάτων σχετιζόμενων με το μινωικό πολιτισμό εμπλούτισε το κυρίαρχο εθνικό αφήγημα και το ενδυνάμωσε, βαθαίνοντας τις ρίζες του στο παρελθόν και διεκδικώντας για το νησί τον τίτλο του λίκνου, όπου γεννήθηκε ο Ευρωπαϊκός-Δυτικός πολιτισμός. Στη διαχρονία του το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου αποτέλεσε το όχημα για να εκφραστεί μια θεσμική (με πολιτικές, εθνικές, υπερεθνικές κοινωνικές και οικονομικές σκοπιμότητες) ρητορική μοναδικότητας, η οποία με τη σειρά της, με ποικίλους τρόπους, καλλιέργησε μία τοπική ταυτότητα ισχυρή, που δεν υποτάχθηκε πάντοτε στο κυρίαρχο αφήγημα ή καλύτερα, κατά το Χαμηλάκη, υποτάχθηκε με αμφιθυμία. Η εργασία διερευνά διαφορετικές πτυχές αυτού του επίσημου θεσμού, ο οποίος στην πορεία αποκτά δική του «ζωή» και υπόσταση, ιδίως για την τοπική κοινωνία, τις οπτικές αυτού του αφηγήματος, τις ταυτότητες και τα συμφέροντα που διαμορφώθηκαν και άλλοτε συνέπλευσαν, κινήθηκαν παράλληλα, έμειναν ανεπηρέαστες, άλλοτε δε, έφτασαν και στη σύγκρουση ακόμα και με τους κρατικούς θεσμούς και την κεντρικά εκφρασμένη ιδεολογία. Η ώσμωση του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου με την τοπική κοινωνία και τη ζωή της, σε όλες της τις εκφάνσεις της, υπήρξε ένα μοναδικό στοιχείο που καθόρισε τον τοπικό χαρακτήρα. Υποχώρησε τις τελευταίες δεκαετίες δίνοντας τη θέση της σε μια σχέση περισσότερο οικονομικής εξάρτησης, ως γρανάζι της τουριστικής οικονομίας, αλλά ο ρόλος του επιχειρείται να επαναπροσδιοριστεί και να νοηματοδοτηθεί εκ νέου στα πλαίσια και της σύγχρονης μουσειακής αντίληψης.
    • The Archaeological Museum of Heraklion, being in consensus with the statute of archeological museums and especially those that assert a national character, has been for over a century a state institution through which values and beliefs related to the nation, mainly in terms of its origin and the dominant national narrative, as this was formed in the late 19th and early 20th century, were expressed. Its establishment, at the end of the 19th century, initially in an unofficial form, aimed at sculpturing of the ideological and diplomatic conditions that, in combination with the massive/forceful political movements and the armed pursuances of the Cretans, would contribute to the achievement of the great national aspirations of freedom and union with Greece. Subsequently, the disclosure of the finds related to the Minoan civilization enriched the dominant national narrative and strengthened it, by deepening its roots in the past and claiming for the island the title of the cradle, where the European-Western civilization was born. During its diachrony, the Archaeological Museum of Heraklion was the mean to express an institutional uniqueness rhetoric, (with political, national, supranational social and economic expediencies) which in turn, in various ways, constructed a strong, local identity, that did not always submit the dominant narrative or rather, according to Hamilakis, submitted with ambivalence. This thesis explores different aspects of this institution, which in the course of time gains its own "life" and substance, especially for the local community, the perspectives of this narrative, the identities and interests that were formed and sometimes intertwined, moved in parallel, remained unaffected or they, even, came into conflict with state institutions and the centrally expressed ideology. The osmosis of the Archaeological Museum of Heraklion with the local community and its life in all its forms has been a unique element that determined the local character. It has receded in recent decades, giving space to a more economically dependent relationship that is as a gear of the tourism economy but its role is under redefinition and reinterpretation within the context of the modern museum concept.
  15. Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Διεθνές