Η έννοια της προσθετικής μνήμης. Κινηματογράφος και Δημόσια Ιστορία μέσα από τρεις μελέτες περίπτωσης για τον Α΄ ΠΠ.

The notion of Prosthetic Memory. Cinema and Public History through the study of three cases regarding First World War. (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. Παχατουρίδης, Όμηρος
  3. Δημόσια Ιστορία (ΔΙΣ)
  4. 18 Ιουλίου 2020 [2020-07-18]
  5. Ελληνικά
  6. 72
  7. Δερμεντζόπουλος, Χρήστος
  8. Κάουα, Αβραάμ | Αθανασιάδης, Θεοχάρης
  9. Προσθετική Μνήμη | Prosthetic Memory | Δημόσια Ιστορία | Public History | Κινηματογράφος | Cinema | Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος | First World War
  10. 44
  11. 22
  12. 0
    • Η διερεύνηση της έννοιας της προσθετικής μνήμης και ενδεχόμενες εφαρμογές της σε κινηματογραφικά έργα αποτελεί το αντικείμενο της διπλωματικής εργασίας. Η προσθετική μνήμη, ένας νεότερος όρος ο οποίος επινοήθηκε και εντάχθηκε στις σπουδές μνήμης μόλις τα τελευταία χρόνια, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πεδίο της Δημόσιας Ιστορίας, και ουσιαστικά αναδύθηκε μέσα από συγκεκριμένες εκφάνσεις της τελευταίας, όπως ο κινηματογράφος, η τηλεόραση και τα βιωματικά μουσεία, χωρίς, εν τέλει, να περιορίζεται η διάδοση και μεταβίβαση προσθετικών αναμνήσεων μόνο στα μέσα αυτά. Στα πλαίσια αυτά, η μελέτη της προσθετικής μνήμης, πραγματοποιείται στην εργασία μέσω της εξέτασης τριών κινηματογραφικών ταινιών που αναφέρονται στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ως δείγματα δημοφιλούς κουλτούρας και εμπορευματοποιημένης μορφής μαζικής επικοινωνίας, αλλά και στη βάση του γεγονότος πως αποτελούν ιδιαίτερες ιστορικές πηγές αναφοράς, τόσο στη συγχρονία δημιουργίας και προβολής τους, όσο και διαχρονικά. Μέσα και από τις τρεις ταινίες-τεκμήρια -Σταυροί στο Μέτωπο, Ο Τζόνυ πήρε τ’ όπλο του και Καλλίπολη, 1915- αναδεικνύονται οι τρόποι και τα μέσα ανακατασκευής, αναδιαμόρφωσης, αναπαράστασης και απεικόνισης των ιστορικών γεγονότων, στοχοθετώντας, εν γένει, τη μνήμη και κυρίως τη συλλογική, την τραυματική και την πολιτισμική, αναθεωρώντας τες στις συγκυρίες. Στα κενά μνήμης που ενδεχομένως δημιουργούνται, λόγω των ρήξεων μεταξύ τραυματικής και πολιτισμικής μνήμης, αναδύεται, εν δυνάμει, κυρίως η προσθετική μνήμη, η οποία, συντελεί δυνητικά στη συνέχεια της πολιτισμικής μνήμης μέσω της επιτελεστικότητάς της, ως απόρροια βιωματικών αναμνήσεων άλλων ανθρώπων ή κοινωνικών ομάδων, οι οποίες υπερβαίνουν τοπικές, ταξικές, φυλετικές ή άλλες διαφορές σε ένα ομογενοποιημένο, οικουμενικής εμβέλειας, κοινό, όπως αυτό του παρόντος. Η προσθετική μνήμη προσεγγίζεται στην εργασία, αφενός ως προς τα ιδιαίτερα γνωρίσματα παραγωγής της και τις παραμέτρους δυναμικής πρόσληψής της -όπως η ουσιωδώς σύστοιχη έννοια της ενσυναίσθησης- διαμέσου του μεταβατικού και βιωματικού τόπου μνήμης που δημιουργεί ο κινηματογράφος, αφετέρου ως προς τη σημασία της στο ιστορικό, κοινωνικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι μέσω των πρακτικών της Δημόσιας Ιστορίας.
    • The subject of the thesis is the investigation of the notion of prosthetic memory and its possible applications in cinematic films. Prosthetic memory, a newer term that has only been invented and incorporated into memory studies in recent years, is inextricably linked with Public History arena, and has essentially emerged through cinema, television and experiential museums. However, is not limiting the dissemination and transmission only to these agencies. In this context, the study of prosthetic memory in the present thesis, is carried out by examining three films, referring to WWI, as all of them represent popular culture and commodified forms of mass communication, and additionally they stand as particular historical reference sources, in conjuncture with their creation and promotion as well as over time. Through all three films-sources, Paths of Glory, Johnny got his gun, and, Gallipoli, the ways and the means of reconstruction, reshaping, representation and depiction of historical facts are highlighted, aiming to address different forms of memory such as collective, traumatic and cultural memories, and their revisions. In the memory gaps that are possibly created by the ruptures between traumatic and cultural memory, prosthetic memory, is contributing to the continuance of the cultural memory through its performativity, as a result of experiential memories of other individuals or social groups, which go beyond local, class, race or other differences of a homogenized audience, universally ranged, such as that of the present. Prosthetic memory in this thesis has a two-way approach. On one hand, referring to its particular production characteristics and its potential take on variables –as the relevant concept of empathy- through the transitional and experiential memory space created by cinema, and on the other hand, highlighting its significance within historical, social and cultural evolution through the practices of Public History.
  14. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.