Η συμβολή της πρόσφατης κινηματογραφικής παραγωγής στην Ευρώπη στην πρόσληψη του Ολοκαυτώματος. - Μελέτη περίπτωσης τριών ταινιών μυθοπλασίας.

The Contribution of Recent Cinema Production in Europe to Holocaust Recovery. - Case study of three fiction films. (english)

  1. MSc thesis
  2. Μπράτσος, Βασίλειος Χρυσοβαλάντης
  3. Δημόσια Ιστορία (ΔΙΣ)
  4. 15 March 2020 [2020-03-15]
  5. Ελληνικά
  6. 72
  7. Δερμεντζόπουλος, Χρήστος
  8. Σακκά, Βασιλική | Τενεκετζής, Αλέξανδρος
  9. Ολοκαύτωμα | κινηματογράφος | Δημόσια Ιστορία | Ευρώπη
  10. 31
  11. 4
  12. 0
    • Η παρούσα διπλωματική εργασία μελετά τη σχέση ανάμεσα στον κινηματογράφο και την ιστορία με σημείο αναφοράς το Ολοκαύτωμα, όπως αυτό παρουσιάζεται μέσα από την πρόσφατη κινηματογραφική παραγωγή στην Ευρώπη. O κινηματογράφος, σημαντικός φορέας της Δημόσιας Ιστορίας επεξεργάζεται τις έννοιες της μνήμης και του ιστορικού τραύματος και συμβάλλει στη δημιουργία ιστορικής συνείδησης. Η παρούσα έρευνα εστιάζει στην προσέγγιση του Ολοκαυτώματος μέσα από τρεις κινηματογραφικές ταινίες μυθοπλασίας: «Ο πιανίστας» (2002), «Ο γιος του Σαούλ» (2015) και «Ο λαβύρινθος της σιωπής» (2014) και αναζητά τη σχέση τους με την ιστορική πραγματικότητα καθώς και την προσφορά τους στη συλλογική μνήμη. Είναι γεγονός πως καμία τέχνη και καμιά αναπαραστατική τεχνική δεν μπορεί να περιγράψει τις συνθήκες του Ολοκαυτώματος και να συλλάβει το μέγεθος της τραγικότητας του. Ωστόσο, κάθε κινηματογραφική παραγωγή αποδεικνύεται ικανή να προσφέρει στον θεατή εμπειρίες και να διεγείρει συναισθήματα για καταστάσεις και γεγονότα που ποτέ ο ίδιος δεν βίωσε. Η εικόνα μετατρέπεται έτσι σε εμπειρία και βίωμα και τελικά σε μνήμη. Αυτή είναι και η σπουδαιότερη λειτουργία του κινηματογράφου σε σχέση με την ιστορία: η ικανότητά του να διεγείρει, να δημιουργεί αλλά και να προσθέτει μνήμη ενισχύοντας έτσι τη συλλογική ιστορική συνείδηση. Ωστόσο, πίσω από κάθε κινηματογραφική προβολή κρύβονται θέσεις και διαθέσεις που εκούσια ή ακούσια υπηρετούν συγκεκριμένες ιδεολογίες και τελικά περιορίζουν την ιστορική αλήθεια.
    • The present thesis studies the relationship between cinema and history with reference to the Holocaust, as presented through recent cinema production in Europe. Cinema, an important body of Public History, elaborates on the concepts of memory and historical trauma and contributes to the creation of historical consciousness. The present study focuses on the Holocaust approach through three fiction films: "The Pianist" (2002), "Son of Saul" (2015) and "Labyrinth of Lies" (2014) and explores their relationship to historical reality as well as their contribution to collective memory. It is a fact that no art and no representational technique can describe the conditions of the Holocaust and capture the magnitude of its tragedy. However, every cinematic production proves capable of providing the viewer with experiences and stimulating emotions for situations and events that he has never experienced. The image thus becomes an experience and a life awareness and ultimately a memory. This is also the most important function of cinema in relation to history: its ability to stimulate, to create and to add memory, thus enhancing the collective historical consciousness. However, behind every cinematic projection lie positions and moods that intentionally or unintentionally serve specific ideologies and ultimately limit the historical truth.
  14. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.