Η αναπόφευκτη συνάντηση δικαστή και ιστορικού γίνεται στις περιπτώσεις εκείνες που οι δικαστικοί σχηματισμοί καλούνται να αποφανθούν για αμιγώς ιστορικά θέματα. Το γεγονός όμως ότι ο δικαστής οφείλει να αποφανθεί για τα γεγονότα, ενώ ο ιστορικός να τα κατανοήσει και να τα ερμηνεύσει, δημιουργεί προβλήματα και εντάσεις που επεκτείνονται στη δημόσια σφαίρα. Οι νόμοι μνήμης, η επιβολή μιας συγκεκριμένης άποψης για το παρελθόν και η ποινικοποίηση οποιασδήποτε διαφοροποίησης, εντείνουν το πρόβλημα καθώς κλονίζουν την ελευθερία της ιστορικής έρευνας και της ελευθερίας του λόγου. Στην Ελλάδα το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο έγινε αντικείμενο άτυχων δικαστικών χειρισμών, κλονίζοντας την κινητικότητα των ιδεών, βασική αρχή μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Επιπλέον, η εκμετάλλευση της ελευθερίας της έκφρασης από τους αρνητές της ιστορίας τους επιτρέπει να συνεχίζουν ανενόχλητοι την αντιρατσιστική τους προπαγάνδα. Οι διαφορετικές απόψεις για την ερμηνεία της ιστορίας θα πρέπει να αποτελούν αντικείμενο συζήτησης και διαρκούς - υγιούς - αναθεώρησης με τη συμβολή της επιστημονικής κοινότητας και τη συνδρομή της δημόσιας ιστορίας. Το εθνικό αφήγημα με διαρκή αναδιευθέτηση θα πρέπει ιδανικά να στοχεύει στη συμφιλίωση θέτοντας τέλος στο δίπολο της αντιπαλότητας θύτη και θύματος.
The inevitable meeting of a judge and a historian takes place in those cases where judicial formations are called upon to rule on purely historical issues. However, the fact that the judge has to rule on the facts, while the historian understands and interprets them, creates problems and tensions that extend to the public sphere. The laws of memory, the imposition of a particular view of the past and the criminalization of any differentiation, exacerbate the problem as they undermine the freedom of historical inquiry and freedom of speech. In Greece, the anti-racism bill became the subject of unfortunate judicial manipulations, shaking the mobility of ideas, a basic principle of a democratic society. Moreover, the exploitation of freedom of expression by the deniers of history allows them to continue their anti-racist propaganda undisturbed. The different views on the interpretation of history should be the subject of discussion and constant - sound - review with the contribution of the scientific community and the contribution of public history. The national narrative with constant rearrangement should ideally aim at reconciliation, putting an end to the dipole of rivalry between perpetrator and victim.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ