Η θεσμική εξέλιξη της λειτουργίας της ΕΕ, η επιρροή της στην κοινωνία των ευρωπαίων πολιτών και η διεύρυνση της παρουσίας της στη διεθνή έννομη τάξη καθιστούν την ανάδειξη της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην ευρωπαϊκή επικράτεια περισσότερο επίκαιρη από ποτέ και επιβάλλουν τη λήψη ξεκάθαρων αποφάσεων για τον ρόλο και τη θέση της Ένωσης στις προκλήσεις της νέας αυτής πραγματικότητας. Η σχέση μεταξύ του πρωτογενούς και δευτερογενούς δικαίου της ΕΕ με τα συντάγματα των κρατών μελών της αλλά και τη διεθνή σύμβαση της ΕΣΔΑ και οι αρμοδιότητες των δύο ευρωπαϊκών δικαστηρίων ΔΕΕ και ΕΔΔΑ αποτελούν ένα σύνθετο ζήτημα συνταγματικού, ευρωπαϊκού, διεθνούς δικαίου και δικαίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η Συνθήκη της Λισσαβόνας της Ε.Ε ,που έχει τεθεί σε ισχύ από την 1η Δεκεμβρίου 2009, απαιτεί από την ΕΕ να προσχωρήσει στη Σύμβαση, ένα νομικό γεγονός που δεν έχει λάβει χώρα ακόμα μετά την αρνητική γνώμη που εξέδωσε το ΔΕΕ (Γνωμ .ΔΕΕ2/2013) , το οποίο έκρινε πως απειλείται η ιδιαιτερότητα της έννομης τάξης της ΕΕ. Το σημαντικό αυτό νομικό γεγονός της προσχώρησης όμως θα πρέπει να αξιοποιηθεί θετικά προς την κατεύθυνση της δικαιϊκής πληρότητας του ευρωπαϊκού δικαίου.
Παράλληλα, υφίσταται πλέον δεσμευτικά ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος κατοχυρώνει ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και έχει κατοχυρωθεί με πλήρη νομική ισχύ, αποτελώντας μέρος του πρωτογενούς ευρωπαϊκού δικαίου με μεγάλο αντίκτυπο στη νομολογία του ΔΕΕ.
Είναι ενδιαφέρον λοιπόν να επιχειρήσει κάποιος να προσεγγίσει πώς αυτή η πολυεπίπεδη προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων στον ευρωπαϊκό χώρο μπορεί να αξιοποιηθεί για τη βέλτιστη και ολοκληρωμένη διασφάλισή τους σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα συμφέροντα και επιδιωκόμενους σκοπούς της Ε.Ε.
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΙΣΑΒΟΝΑΣ