Η διπλωματική εργασία εστιάζει στη διερεύνηση των κοινωνικών αναπαραστάσεων της δικαιοσύνης όπως αυτή προβάλλεται στον ελληνικό κινηματογράφο, αναδεικνύοντας τον τρόπο με τον οποίο οι ταινίες λειτουργούν ως καθρέφτης των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών και ταυτόχρονα ως μέσα αναστοχασμού για το παρόν. Μέσα από την ανάλυση τεσσάρων χαρακτηριστικών ταινιών – «Κατηγορώ τους Ανθρώπους» (1966), «Η Δίκη των Δικαστών» (1974), «Ελένη» (1985) και «Δεμένη Κόκκινη Κλωστή» (2011) – εξετάζονται οι διαφορετικές αποτυπώσεις της δικαιοσύνης σε περιόδους έντονης κοινωνικής και ιστορικής πόλωσης.

Η εργασία χρησιμοποιεί ένα πολυεπίπεδο μεθοδολογικό πλαίσιο, συνδυάζοντας ιστορική ανάλυση, μελέτη κινηματογραφικών ειδών και ερμηνευτική προσέγγιση των ταινιών. Στόχος είναι να αναδειχθεί η σύνδεση μεταξύ των ιδεολογικών πεποιθήσεων των δημιουργών, των πολιτικών πιέσεων της εποχής και της πρόσληψης των ταινιών από την κοινή γνώμη. Παράλληλα, εξετάζεται ο ρόλος της δικαιοσύνης ως θεσμού που συχνά λειτουργεί υπό πολιτικές και κοινωνικές επιρροές, αλλά και ως πεδίο σύγκρουσης ηθικών και προσωπικών αξιών.

Τα ευρήματα αποκαλύπτουν ότι ο ελληνικός κινηματογράφος υπερβαίνει την ψυχαγωγική του διάσταση, λειτουργώντας ως εργαλείο διατήρησης της ιστορικής μνήμης και της κοινωνικής κριτικής. Οι ταινίες προσεγγίζουν τη δικαιοσύνη άλλοτε ως ιδανικό προς αναζήτηση και άλλοτε ως μηχανισμό καταστολής και πολιτικής επιβολής. Η αυτοδικία αναδύεται συχνά ως μοναδική διέξοδος, αναδεικνύοντας την αποτυχία των θεσμών να ανταποκριθούν στις κοινωνικές ανάγκες.

Η εργασία φωτίζει τη διαχρονική σχέση τέχνης και κοινωνίας, προτείνοντας τον ελληνικό κινηματογράφο ως ένα ζωντανό αρχείο ιδεών, συγκρούσεων και αναζητήσεων που εξακολουθούν να απασχολούν τη σύγχρονη πραγματικότητα.

The thesis explores the concept of justice as depicted in Greek cinema, highlighting how films serve as a mirror of socio-political conditions while simultaneously providing a medium for public reflection. Through the analysis of four notable films – The Trial of the Judges (1974), Thread of Red (2011), Eleni (1985), and I Accuse People (1966) – it examines the various representations of justice during periods of intense social and historical polarization.

The study employs a multi-layered methodological framework, combining historical analysis, the study of cinematic genres, and interpretive approaches to the films. Its aim is to shed light on the connections between the creators' ideological beliefs, the political pressures of the time, and the public reception of the films. At the same time, it investigates justice as an institution often influenced by political and social forces, as well as a field of conflict between moral and personal values.

The findings reveal that Greek cinema transcends its entertainment role, functioning as a tool for preserving historical memory and offering social critique. The films portray justice at times as an ideal to be pursued and at other times as a mechanism of suppression and political enforcement. Vigilantism often emerges as the only solution, emphasizing the failure of institutions to meet societal needs.

The thesis illuminates the timeless relationship between art and society, presenting Greek cinema as a living archive of ideas, conflicts, and inquiries that continue to resonate with contemporary realities.