Η όπερα εξακολουθεί να φέρει το στίγμα μιας ελιτίστικης και πολύμορφης τέχνης, απευθυνόμενη σε ένα κοινό που συχνά περιγράφεται ως γερασμένο, συντηρητικό και εκλεπτυσμένο. Η διττή αυτή φύση της, ως υψηλή μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης αλλά και ως συμβολικό κεφάλαιο μιας προνομιούχου κοινωνικής τάξης, καθιστά την όπερα αντικείμενο τόσο θαυμασμού όσο και κριτικής. Ωστόσο, οι νέες τεχνολογίες της πληροφορίας και της επικοινωνίας και κυρίως τα κοινωνικά δίκτυα, φαίνεται να επαναπροσδιορίζουν δυνητικά τον τρόπο με τον οποίο το κοινό σχετίζεται με τα λυρικά θέατρα.
Με βάση τα παραπάνω, σκοπό της παρούσας εργασίας αποτελεί η διερεύνηση του ρόλου
των ΜΚΔ στην επικοινωνία και διάδραση των λυρικών θεάτρων με το κοινό τους, με σημείο αναφοράς τις αντιλήψεις των επισκεπτών. Περαιτέρω στόχους της έρευνας αποτελούν η παρουσίαση του προφίλ των χρηστών των ΜΚΔ και των αντιλήψεών τους για τη συμβολή των διαφορετικών εργαλείων ψηφιακής επικοινωνίας στη διεύρυνση του κοινού, καθώς και η διερεύνηση της ικανοποίησής τους και των διαφορών στις απόψεις τους βάσει των ατομικών τους στοιχείων.
Στην παρούσα έρευνα συμμετείχαν 270 θεατές-χρήστες ΜΚΔ λυρικών θεάτρων, ενώ
χρησιμοποιήθηκε ερωτηματολόγιο 20 ερωτήσεων. Τα ευρήματα καταδεικνύουν ότι η χρήση των ΜΚΔ από τα λυρικά θέατρα, αν και απαραίτητη δεν έχει επιφέρει ουσιαστικές αλλαγές στο δεσμό της λυρικής σκηνής με το κοινό της. Στο πλαίσιο αυτό, οι μεταβλητές της ηλικίας και του εισοδήματος αναδεικνύονται ως ιδιαίτερα καθοριστικές. Ακόμη, η αίθουσα παραστάσεων εξακολουθεί να αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς για την πλειονότητα του κοινού, αν και η εμπλοκή του δεν περιορίζεται πλέον στον φυσικό χώρο της όπερας. Τα ΜΚΔ παρέχουν ένα πρόσθετο κανάλι συμμετοχής του κοινού.
Συμπερασματικά, η ενσωμάτωση των ΜΚΔ στη λειτουργία των λυρικών θεάτρων δεν
αποτελεί απλώς ένα επικουρικό εργαλείο προβολής, αλλά συνιστά διαδικασία βαθιάς
οργανωτικής και στρατηγικής αναδιάρθρωσης, η οποία απαιτεί τόσο εις βάθος γνώση του κοινού-στόχου όσο και ευελιξία προσαρμογής στις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις. 

Opera continues to bear the stigma of an elitist and multifaceted art form, often associated with an audience described as aging, conservative, and refined. Its dual nature — as a high form of artistic expression and as symbolic capital of a privileged social class — renders opera both an object of admiration and criticism. However, new information and communication technologies, and especially social media, appear to be potentially reshaping the way audiences interact with opera houses.
Based on this premise, the present study aims to explore the role of social media in the
communication and interaction between opera institutions and their audiences, with a particular focus on the perceptions of attendees. Further objectives include outlining the profile of social media users and investigating their views on how various digital communication tools contribute to audience development, as well as examining their level of satisfaction and the differences in their opinions based on individual characteristics.
The study involved 270 opera attendees who are social media users and employed a
questionnaire consisting of 20 items. The findings indicate that while the use of social media by opera houses is deemed necessary, it has not yet brought about significant changes in the connection between the opera and its audience. Within this framework, age and income variables emerge as particularly significant. Moreover, while the performance hall remains a key point of reference for the majority of the audience, their engagement is no longer limited to the physical space of the opera house. Social media offer an additional channel for audience participation.
In conclusion, the integration of social media into the operations of opera institutions should not be viewed merely as a supplementary promotional tool, but rather as a process of profound organizational and strategic restructuring. This process requires both an in-depth understanding of the target audience and the flexibility to adapt to current technological developments