Η μελέτη διερευνά τη σχέση ανάμεσα στη βιομηχανική κληρονομιά και τη βιώσιμη πολιτιστική ανάπτυξη, με επίκεντρο τη μετατροπή των ιστορικών υποστέγων της Πολεμικής Αεροπορίας στο Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού σε πολιτιστικό μουσείο. Εστιάζει στην επανάχρηση ως δημιουργική και βιώσιμη στρατηγική που ενεργοποιεί τη συλλογική μνήμη, ενισχύει την πολιτιστική ταυτότητα και προάγει την κοινωνική συνοχή. Το θεωρητικό πλαίσιο αντλεί από την πολιτιστική διαχείριση, την αστική βιωσιμότητα και τη νέα μουσειολογία, με παραδείγματα όπως το Seaplane Harbour στο Ταλίν. Αναδεικνύεται ο ρόλος του πολιτισμού ως καταλύτη αστικής και περιβαλλοντικής ανασυγκρότησης. Το μουσείο προτείνεται ως δυναμικός χώρος, εργαστήριο συμμετοχικής δημιουργίας, κοινωνικής ενδυνάμωσης και τεχνολογικής καινοτομίας, με διαδραστικά εκθέματα, προφορική ιστορία, ψηφιακή τεκμηρίωση και εκπαιδευτικές και καλλιτεχνικές δράσεις. Εφαρμόζονται αρχές βιοκλιματικού σχεδιασμού και περιβαλλοντικά υπεύθυνες τεχνολογίες, εντάσσοντας την επανάχρηση στο πλαίσιο της κυκλικής οικονομίας και της αειφορίας. Τονίζεται η σημασία διεθνούς αξιολόγησης μέσω δεικτών όπως οι Culture|2030 Indicators της UNESCO και οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ, με έμφαση στον στόχο 11.4 για την πολιτιστική κληρονομιά.

   Η στρατηγική προσέγγιση είναι ολιστική, πολυεπίπεδη και διατομεακή, συνδυάζοντας πολιτισμό, τεχνολογία, συμμετοχή και βιωσιμότητα. Τέλος, προτείνονται κατευθύνσεις για περαιτέρω έρευνα, όπως η μελέτη της πολιτιστικής κληρονομιάς στη νευρογνωστική εμπειρία, η χρήση τεχνητής νοημοσύνης στη μουσειακή διαχείριση και η ανάπτυξη μοντέλων συμμετοχικής πολιτιστικής διακυβέρνησης.

The study explores the relationship between industrial heritage and sustainable cultural development, focusing on the transformation of the historic aircraft hangars of the Hellenic Air Force at the Ellinikon Metropolitan Park into a cultural museum. It emphasizes adaptive reuse as a creative and sustainable strategy that activates collective memory, reinforces cultural identity, and promotes social cohesion. The theoretical framework draws from cultural management, urban sustainability, and new museology, with international examples such as the Seaplane Harbour in Tallinn. Culture is highlighted not only as an element of identity but also as a driver of urban and environmental regeneration. The proposed museum functions as a dynamic space — a laboratory for participatory creation, social empowerment, and technological innovation — featuring interactive exhibits, oral history, digital documentation, and educational and artistic activities. Principles of bioclimatic design and environmentally responsible technologies are applied, linking cultural reuse with circular economy and sustainable development. The study underlines the importance of international evaluation frameworks, such as the UNESCO Culture|2030 Indicators and the UN Sustainable Development Goals (SDGs), particularly Goal 11.4 on protecting cultural heritage.

   The strategic approach is holistic, multi-level, and cross-sectoral, combining culture, technology, participation, and sustainability. Finally, it proposes directions for further research, including the study of cultural heritage's impact on neurocognitive experience, the use of artificial intelligence in museum management, and the development of innovative models for participatory cultural governance.