Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει την έννοια της ανθεκτικότητας των υποδομών μεταφορών ως κεντρικό άξονα στρατηγικής αντιμετώπισης της κλιματικής κρίσης, με εφαρμογή στο ελληνικό πλαίσιο. Μέσα από τη θεωρητική ανάλυση, τη βιβλιογραφική τεκμηρίωση και τη μελέτη επιλεγμένων περιπτώσεων φυσικών καταστροφών στην Ελλάδα (Ηλεία, Μάνδρα Αττικής, Μάτι, Καρδίτσα, Βόλος, Έβρος), διερευνώνται οι αδυναμίες του υπάρχοντος συστήματος και αναδεικνύονται οι αποκλίσεις μεταξύ ευρωπαϊκής στρατηγικής και τοπικής εφαρμογής.
Η εργασία εστιάζει στις σύγχρονες προκλήσεις, όπως η αυξανόμενη συχνότητα ακραίων καιρικών φαινομένων και οι περιορισμένες δυνατότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης να ενσωματώσει προληπτικά μέτρα. Εξετάζονται επίσης τα διαθέσιμα ευρωπαϊκά και εθνικά εργαλεία, με στόχο την αποτίμηση της αποτελεσματικότητάς τους και την ανάδειξη ευκαιριών για ενίσχυση της ανθεκτικότητας.
Η μεθοδολογία βασίζεται σε ποιοτική ανάλυση, συγκριτική αξιολόγηση περιπτώσεων και θεσμικό έλεγχο πολιτικών πλαισίων. Τα συμπεράσματα της εργασίας αναδεικνύουν την ανάγκη για μια πιο συνεκτική και διαλειτουργική στρατηγική που να συνδυάζει τεχνική επάρκεια, διοικητική ικανότητα και κοινωνική ευαισθητοποίηση. Η ενίσχυση της ανθεκτικότητας των υποδομών μεταφορών προβάλλεται τελικά ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη βιώσιμη ανάπτυξη και την προστασία των κοινωνιών στο μέλλον.

This thesis explores the concept of transport infrastructure resilience as a central pillar in the strategic response to the climate crisis, with a focus on its application within the Greek context. Through theoretical analysis, literature review, and the examination of selected case studies of natural disasters in Greece (Ilia, Mandra, Mati, Karditsa, Volos, Evros), the study investigates the weaknesses of the current system and highlights the gaps between European-level strategies and local-level implementation.
The research focuses on contemporary challenges such as the increasing frequency of extreme weather events and the limited capacity of local authorities to adopt preventive measures. It also examines available European and national policy tools, aiming to assess their effectiveness and identify opportunities for enhancing infrastructure resilience.
The methodology is based on qualitative analysis, comparative case evaluation, and institutional review of policy frameworks. The findings underline the need for a more coherent and interoperable strategy that combines technical adequacy, administrative capability, and social awareness. Ultimately, strengthening the resilience of transport infrastructure emerges as a necessary condition for sustainable development and the protection of communities in the face of future risks.