Η παρούσα μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία διερευνά τη δυναμική του φυσικού φωτός ως αφηγηματικού εργαλείου στον κινηματογράφο και τον τρόπο με τον οποίο αυτό μεταμορφώνει το αστικό τοπίο και την ψυχική κατάσταση ενός ήρωα, σε μια οριακή υπαρξιακή στιγμή. Μέσα από τη δημιουργία της ταινίας μικρού μήκους

«Αποστάσεις ασφαλείας / Συμπλέγματα», εξετάζεται η χρήση του φωτός ως φορέα μνήμης, αφηγηματικής συνέχειας και ποιητικής απόδοσης του χώρου και του χρόνου.

Η θεωρητική προσέγγιση της εργασίας στηρίχθηκε κυρίως στη φιλοσοφική θεώρηση του Μιχαήλ Μπαχτίν για τον άνθρωπο του υπογείου, την αφηγηματική του αυτογνωσία και την υπαρξιακή του κρίση. Παράλληλα, αξιοποιήθηκαν κινηματογραφικές και εικαστι- κές αναφορές από έργα των Maya Deren και Terrence Malick, οι οποίοι χειρίστηκαν το φως ως μέσο αποτύπωσης συναισθημάτων και ψυχικής ενδοσκόπησης. Η εργασία επικεντρώθηκε στην αποτύπωση υλικών και υφών του αστικού τοπίου, με έμφαση στη φθορά, τη μνήμη και τις σιωπηλές αφηγήσεις που ενσωματώνουν οι επιφάνειες και τα αντικείμενα.

Η ταινία οργανώνεται σε ασύνδετες σκηνές, με σπειροειδή αφήγηση και επαναλαμβανόμενα μοτίβα, όπου το φως αποκτά υπαρξιακή και ποιητική σημασία. Η χρήση του φυσικού φωτός στις ώρες του δειλινού αναδεικνύει τις λεπτομέρειες των φθαρμένων επιφανειών και αποδίδει την ψυχική κατάσταση του ήρωα, ο οποίος κινείται από την απόγνωση προς τη λύτρωση.

Τα αποτελέσματα της έρευνας κατέδειξαν ότι το φυσικό φως δύναται να αποτελέσει πρωταγωνιστικό αφηγηματικό στοιχείο, συνδυ

άζοντας την εικαστική αισθητική με την κινηματογραφική αφήγηση, αποδίδοντας αφαιρετικά και ποιητικά το αστικό τοπίο και την υπαρξιακή αγωνία.

This postgraduate thesis explores the dynamics of natural light as a narrative tool in cinema and the way in which it transforms the urban landscape and the mental state of a hero, in a liminal existential moment. Through the creation of the short film "Safety Distances / Complexes", the use of light as a carrier of memory, narrative continuity and poetic rendering of space and time is examined. The theoretical approach of the work was based mainly on Mikhail Bakhtin's philosophical view of the underground man, his narrative self-knowledge and his existential crisis. At the same time, cinematic and visual references from works by Maya Deren and Terrence Malick were utilized, who used light as a means of capturing emotions and mental introspection. The work focused on capturing materials and textures of the urban landscape, with an emphasis on wear, memory and the silent narratives embodied by surfaces and objects. The film is organized into disjointed scenes, with a spiral narrative and recurring motifs, where light acquires existential and poetic significance. The use of natural light in the twilight hours highlights the details of the worn surfaces and conveys the mental state of the hero, who moves from despair to redemption. The results of the research demonstrated that natural light can be a leading narrative element, combining visual aesthetics with cinematic narration, abstractly and poetically rendering the urban landscape and existential anguish.