Η παρούσα εργασία εξετάζει την επαλήθευση της θεωρίας της Περιβαλλοντικής Καμπύλης Kuznets (Environmental Kuznets Curve – EKC) στην Κίνα και στις διοικητικές της περιφέρειες, για την περίοδο 1995–2020. Η EKC υποστηρίζει ότι στα αρχικά στάδια της οικονομικής ανάπτυξης οι περιβαλλοντικές πιέσεις αυξάνονται, ενώ μετά από ένα συγκεκριμένο επίπεδο εισοδήματος αρχίζουν να μειώνονται, σχηματίζοντας μια καμπύλη τύπου ανεστραμμένου U. Η μελέτη εφαρμόζει οικονομετρική προσέγγιση με παλινδρόμηση δεύτερου βαθμού, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο των ελαχίστων τετραγώνων. Ως εξαρτημένη μεταβλητή χρησιμοποιούνται οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO₂), ενώ ως ανεξάρτητες μεταβλητές το κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), η πληθυσμιακή πυκνότητα και η κατανάλωση ενέργειας από μη ανανεώσιμες πηγές. Η ανάλυση πραγματοποιείται τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο 34 περιφερειών. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η EKC επιβεβαιώνεται για την Κίνα στο σύνολό της, αποτυπώνοντας μία ανεστραμμένη U καμπύλη μεταξύ κατά κεφαλήν ΑΕΠ και εκπομπών CO₂. Ωστόσο, σε περιφερειακό επίπεδο παρατηρούνται διαφοροποιήσεις: ορισμένες αναπτυγμένες παράκτιες επαρχίες ακολουθούν τη θεωρητική πρόβλεψη, ενώ άλλες, κυρίως λιγότερο ανεπτυγμένες της ενδοχώρας, αποκλίνουν. Η μεταβλητή της πληθυσμιακής πυκνότητας εμφανίζει άμεση συσχέτιση με τις εκπομπές CO₂, υποδηλώνοντας ότι όσο πυκνότερος είναι ο πληθυσμός, τόσο μεγαλύτερη η περιβαλλοντική επιβάρυνση. Παράλληλα, η κατανάλωση ενέργειας από μη ανανεώσιμες πηγές δρα επίσης ενισχυτικά στην αύξηση των ρύπων. Συμπερασματικά, η EKC δεν επιβεβαιώνεται συνολικά, καθώς επηρεάζεται γενικότερα από χωρικές, οικονομικές και θεσμικές διαφοροποιήσεις. Η υιοθέτηση στοχευμένων, περιφερειακά προσαρμοσμένων πολιτικών, σε συνδυασμό με την προώθηση καθαρών ενεργειακών λύσεων, καθίστανται αναγκαία για την επίτευξη βιώσιμης ανάπτυξης στην Κίνα.

This study examines the validity of the Environmental Kuznets Curve (EKC) theory in China and its administrative regions for the period 1995–2020. The EKC posits that in the early stages of economic development, environmental pressures increase, but after reaching a certain income turning point, they begin to decline, forming an inverted U-shaped curve. The study applies an econometric approach using second-degree regression analysis through the ordinary least squares method. Carbon dioxide (CO₂) emissions are used as the dependent variable, while per capita GDP, population density, and non-renewable energy consumption serve as independent ones. The analysis is conducted at both national and regional levels (34 regions in total). Results indicate that EKC is confirmed for China as a whole, demonstrating an inverted U-shaped relationship between GDP per capita and CO₂ emissions. However, significant regional disparities are observed: some developed coastal provinces align with the theoretical model, while others-primarily less developed in inland regions-deviate from it. Population density is found to have a direct positive correlation with CO₂ emissions, suggesting that greater population concentration results in higher environmental burden. Additionally, energy consumption from non-renewable sources is shown to contribute further to pollution levels. In conclusion, the Environmental Kuznets Curve cannot be considered universal, as it is influenced by spatial, economic, and institutional differences. The adoption of targeted, regionally adapted policies, combined with the promotion of clean energy solutions, is essential to achieving sustainable development in China.