Η αυξημένη επισκεψιμότητα σε πολιτιστικά μνημεία αποτελεί ένα παγκόσμιο πολιτιστικό φαινόμενο που παρατηρείται σε πολλούς δημοφιλείς προορισμούς και δοκιμάζει τα υφιστάμενα μοντέλα διαχείρισης. Το φαινόμενο αυτό, το οποίο χαρακτηρίζεται από υπέρμετρη συγκέντρωση επισκεπτών σε περιορισμένους χώρους, ενδέχεται σε ορισμένες περιπτώσεις να καταστεί δύσκολα διαχειρίσιμη, προκαλώντας πιέσεις στην προστασία, τη συντήρηση και τη διατήρηση της αυθεντικότητας των μνημείων.

Η παρούσα διπλωματική εργασία επικεντρώνεται στην περίπτωση της Ακρόπολης Αθηνών, ενός εμβληματικού μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, και εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο η αυξανόμενη επισκεψιμότητα επηρεάζει την πολιτιστική ανθεκτικότητα και τη βιωσιμότητά της. Η μελέτη βασίζεται σε εκτενή βιβλιογραφική ανασκόπηση, ανάλυση δευτερογενών δεδομένων και συγκριτική διερεύνηση διεθνών περιπτώσεων, όπως το Μάτσου Πίτσου, το Κολοσσαίο και το Σινικό Τείχος, που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες προκλήσεις. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στον ρόλο της τεχνολογίας στη ρύθμιση της επισκεψιμότητας, στη θεσμική συνεργασία, στη συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας και στην ανάπτυξη ολοκληρωμένων πολιτικών που ενισχύουν την ανθεκτικότητα των μνημείων.

Τα αποτελέσματα καταδεικνύουν ότι η αποτελεσματική διαχείριση δεν μπορεί να περιορίζεται σε αποσπασματικές παρεμβάσεις, αλλά απαιτεί έναν συνδυασμό στρατηγικών που λαμβάνουν υπόψη πολιτιστικές, κοινωνικές και περιβαλλοντικές παραμέτρους. Η εργασία προτείνει ένα υβριδικό μοντέλο βιώσιμης διαχείρισης, προσαρμοσμένο στο ελληνικό πλαίσιο, το οποίο προάγει τη διαφάνεια, την καινοτομία και τη συμμετοχική διακυβέρνηση.

Η Ακρόπολη μπορεί να αποτελέσει διεθνές πρότυπο βιώσιμης πολιτιστικής διαχείρισης, εφόσον οι μελλοντικές πολιτικές επιτύχουν τη σύζευξη του σεβασμού προς την ιστορική της αξία με την ενίσχυση της ανθεκτικότητας έναντι των αυξανόμενων τουριστικών πιέσεων.

The growing number of visitors to cultural heritage sites represents a global phenomenon observed across many popular destinations, challenging existing management frameworks. This trend, characterized by the excessive concentration of visitors within limited spaces, can in certain cases become difficult to manage, exerting pressure on the protection, conservation, and preservation of monuments’ authenticity.

This thesis focuses on the case of the Acropolis of Athens, an emblematic monument of world cultural heritage, and explores how the increasing volume of visitors affects its cultural resilience and sustainability.

The study draws upon an extensive literature review, analysis of secondary data, and a comparative examination of international examples such as Machu Picchu, the Colosseum, and the Great Wall of China, which face similar management challenges. Particular emphasis is placed on the role of technology in regulating visitor flows, institutional collaboration, community engagement, and the development of integrated policies that strengthen the resilience of heritage sites.

The findings indicate that effective management cannot rely on fragmented measures but requires a combination of strategies that integrate cultural, social, and environmental considerations. The thesis proposes a hybrid model of sustainable management tailored to the Greek context, promoting transparency, innovation, and participatory governance.

The Acropolis can serve as an international model of sustainable cultural heritage management, provided that future policies succeed in balancing respect for its historical value with the enhancement of its resilience to increasing tourism pressures.