Τα κτιριακά έργα αποτελούν από τους πλέον σύνθετους και απαιτητικούς τομείς της σύγχρονης κατασκευαστικής βιομηχανίας, καθώς συνδυάζουν διαδικασίες σχεδιασμού, κατασκευής, χρηματοδότησης και διαχείρισης και εμπλέκουν ποικίλους φορείς και ενδιαφερομένους. Η αβεβαιότητα που απορρέει από αυτή την πολυπλοκότητα αντιμετωπίζεται μέσω της ορθής στρατηγικής προμήθειας και της κατάλληλης μορφής σύμβασης. Η βιβλιογραφία συγκλίνει ότι δεν υπάρχει μία καθολικά σωστή στρατηγική, και η επιλογή πρέπει να εναρμονίζεται με τα χαρακτηριστικά κάθε έργου. Η παρούσα διπλωματική στοχεύει στη διαμόρφωση τεκμηριωμένου πλαισίου που αντιστοιχίζει τύπους κτιριακών έργων με βέλτιστες στρατηγικές προμήθειας και μορφές συμβάσεων, με κεντρικούς άξονες την κατανομή κινδύνων και την επιτυχή ολοκλήρωση. Μέσω scoping review χαρτογραφείται και κωδικοποιείται θεματικά η βιβλιογραφία, ενώ τα ευρήματα αντιπαραβάλλονται με πρωτογενή ποιοτικά δεδομένα (ημιδομημένες συνεντεύξεις με στελέχη έργων/προμηθειών), ώστε να προκύψει πρακτικό πλαίσιο προσαρμοσμένο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα.

Η συγκριτική ανάλυση δείχνει ότι η επιλογή στρατηγικής προμήθειας και συμβατικής μορφής επηρεάζεται πρωτίστως από τα χαρακτηριστικά του έργου — κλίμακα, προϋπολογισμό, δημόσιο/ιδιωτικό χαρακτήρα, ανάγκες πελάτη και διαθέσιμο χρόνο — και λιγότερο από την τυπολογία. Καθοριστικό παραμένει το επίπεδο ωριμότητας του τεχνικού αντικειμένου. Αναγνωρίζονται πέντε κύριες στρατηγικές: Design–Bid–Build (DBB) για έργα χαμηλής/μέσης πολυπλοκότητας με ώριμη μελέτη, Design–Build (DB) για αυστηρά χρονοδιαγράμματα, Construction Management (CM/CMAR) για υψηλή προσαρμοστικότητα και συχνές αλλαγές, Integrated Project Delivery (IPD) για έργα μεγάλης πολυπλοκότητας, και Public–Private Partnerships (PPP) για μεγάλης κλίμακας έργα με μακροπρόθεσμο ορίζοντα και απαιτήσεις wholeof-life διαχείρισης. Η μορφή σύμβασης συναρτάται άμεσα με τη στρατηγική προμήθειας και την ποιότητα και την πληρότητα του προσυμβατικού πακέτου: στην DBB προκρίνεται η lump sum για ώριμες μελέτες, ενώ οι τιμές μονάδος (συχνά με ανώτατο τίμημα/GMP) παρέχουν ευελιξία. Στην DB κυριαρχεί η lump sum λόγω έλλειψης επιμετρήσιμων ποσοτήτων. Στην CM οι συμβάσεις άμεσου κόστους (cost-plus) διευκολύνουν την ευελιξία. Στην IPD οι πολυμερείς συμβάσεις επιμερίζουν συλλογικά τον κίνδυνο, ενώ στις PPP υιοθετούνται μακροχρόνιες, σύνθετες συμβάσεις με σαφή κατανομή κινδύνων. Συνολικά, τα χαρακτηριστικά του έργου επηρεάζουν τη στρατηγική προμήθειας, η στρατηγική «οδηγεί» στη μορφή σύμβασης, η οποία διαμορφώνει την κατανομή κινδύνων.

Building projects are among the most complex and demanding sectors of the modern construction industry, as they combine design, construction, financing, and management processes and involve a diverse range of organizations and stakeholders. The uncertainty arising from this complexity is addressed through the adoption of an appropriate procurement strategy and the selection of a suitable contract form. The literature converges that there is no universally correct strategy, and the choice must align with the characteristics of each project. This dissertation aims to develop an evidence-based framework that matches types of building projects with optimal procurement strategies and contract forms, with risk allocation and successful completion as the central pillars. Through a scoping review, the literature is mapped and thematically coded, and the findings are juxtaposed with primary qualitative data (semi-structured interviews with project/procurement executives) to produce a practical framework tailored to Southeastern Europe and, in particular, Greece.

The comparative analysis shows that the choice of procurement strategy and contract form is driven primarily by project characteristics — scale, budget, public or private nature, client needs, and available time — and less by typology. A decisive factor remains the level of maturity of the technical scope. Five principal strategies are identified: Design–Bid–Build (DBB) for low-to medium-complexity projects with a mature design; Design–Build (DB) for stringent schedules; Construction Management (CM/CMAR) for high adaptability and frequent changes; Integrated Project Delivery (IPD) for highly complex projects; and Public–Private Partnerships (PPP) for large-scale projects with a long-term horizon and whole-of-life management requirements. The contract form is directly linked to the procurement strategy and to the quality and completeness of the pre-contract package: in DBB, lump sum pricing is preferred for mature designs, whereas unit prices — often with a Guaranteed Maximum Price (GMP) — provide flexibility. In DB, lump sum pricing predominates due to the lack of measurable quantities. In CM, cost-plus arrangements facilitate flexibility. In IPD, multiparty agreements collectively apportion risk, while in PPPs longterm, complex contracts are adopted with a clear allocation of risks. Overall, project characteristics influence the procurement strategy; the strategy leads to the contract form, which in turn shapes risk allocation.