H παρούσα εργασία εξετάζει τη κατασκευή της γυναικείας βίας στον κινηματογράφο και το κατά πόσο αυτή ενδυναμώνει την θεατή ή την υποβάλλει στο ανδρικό βλέμμα και την αντικειμενοποιεί. Το male gaze στον κινηματογράφο, όπως αναλύθηκε από τη Laura Mulvey (1975), αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο της πατριαρχίας το οποίο επεξηγεί διάφορα φαινόμενα αμφισβήτησης της γυναίκας στον κινηματογράφο και στην κοινωνική σφαίρα. Το είδος των ταινιών τρόμου αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο της
γυναικείας εκδίκησης. Οι Τερατώδεις Θηλυκότητες, για τις οποίες μίλησε η Creed (1993), απεικονίζουν την απειλή η οποία αμφισβητεί τις κοινωνικές και πατριαρχικές νόρμες. Από την άλλη, το είδος ταινιών δράσης, αν και παραδοσιακά παρουσιάζει στερεοτυπικές μορφές αρρενωπότητας σταδιακά εμφανίζει και πιο σύνθετες και ευάλωτες ανδρικές και γυναικείες μορφές. Όσον αφορά τη μη βία των γυναικείων φιγούρων στον κινηματογράφο, η Clover (1987) αναφέρεται στις Final Girls ως πιο ανδρόγυνες, μη σεξουαλικοποιημένες ηρωίδες που δεν ξεφεύγουν πάντα από το male gaze. Επιπλέον, ο κινηματογράφος αποτελεί έναν χώρο ορατότητας και των queer ταυτοτήτων. Ο John Waters μέσα από τις ταινίες του κάνει χρήση της βίας και της υπερβολής για να σχολιάσει τα έμφυλα στερεότυπα και να «σπάσει» την κανονικότητα, προτείνοντας εναλλακτικούς τρόπους αφήγησης για το φύλο, τη σεξουαλικότητα και την ταυτότητα.

This paper examines the construction of female violence in cinema and the extent to
which it empowers the female viewer or subjects her to the male gaze and to
objectification. The concept of the male gaze in cinema, as analyzed by Laura Mulvey
(1975), constitutes a major aspect of the patriarchy, explaining various phenomena that challenge the role of women in film and in society. The horror film genre represents a significant domain of female revenge. The Monstrous-Feminine, as discussed by Creed (1993), portrays the threat that challenges social and patriarchal norms. On the other hand, while the action film genre has traditionally presented stereotypical forms of masculinity, it is gradually introducing more complex and vulnerable male and female figures. As for the non-violence of female characters in cinema, Clover refers to the Final Girls as more androgynous, non-sexualized heroines who do not always escape the male gaze. Additionally, cinema serves as a space for the visibility of queer identities, as well. John Waters, through his films, uses violence and exaggeration to comment on gender stereotypes and to “break” normality, proposing alternative narratives for gender, sexuality, and identity.