Η παρούσα εργασία εξετάζει την αειφορία στην παραγωγή και κατανάλωση ελαιόλαδου στις τρεις βασικές μεσογειακές χώρες παραγωγής: Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα. Μέσω συγκριτικής ανάλυσης 24 μελετών Ανάλυσης Κύκλου Ζωής (ΑΚΖ), εντοπίζεται το στάδιο της καλλιέργειας ως το πλέον επιβαρυντικό περιβαλλοντικά, κυρίως λόγω της χρήσης λιπασμάτων, της άρδευσης και των εντατικών γεωργικών πρακτικών. Αντιθέτως, η ενσωμάτωση ολοκληρωμένων, βιολογικών ή τεχνολογικά καινοτόμων μεθόδων, όπως η έξυπνη άρδευση και η αξιοποίηση αποβλήτων, μπορεί να μειώσει αισθητά τις εκπομπές CO₂ και την κατανάλωση πόρων. Σημαντική είναι και η επιλογή συσκευασίας, με το PET να υπερτερεί του γυαλιού ως προς το περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Η εργασία αναδεικνύει την ανάγκη χάραξης πολιτικών που προωθούν την κυκλική οικονομία και τη διαφάνεια προς τον καταναλωτή, προκειμένου να ενισχυθούν πρακτικές με θετικό περιβαλλοντικό πρόσημο. Η σημασία της ενημέρωσης και της ευαισθητοποίησης των καταναλωτών, καθώς και της κρατικής στήριξης προς τις αειφόρες τεχνολογίες, αναγνωρίζεται ως κρίσιμος παράγοντας για τη μετάβαση σε ένα πιο βιώσιμο σύστημα ελαιοπαραγωγής. Τα ευρήματα δείχνουν πως η προώθηση εναλλακτικών πρακτικών μπορεί να ενισχύσει τόσο την περιβαλλοντική όσο και την οικονομική και κοινωνική διάσταση της αειφορίας, συνεισφέροντας ουσιαστικά στους στόχους της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας και της στρατηγικής «Από το Αγρόκτημα στο Πιάτο».