Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει τη βιώσιμη ανάπτυξη και πράσινη
διαχείριση έργων στον κατασκευαστικό τομέα, εστιάζοντας στον ρόλο του Πράσινου
Διαχειριστή Έργων. Η θεωρητική προσέγγιση αναπτύσσει την κατανόηση εννοιών
βιωσιμότητας και θεσμικών πλαισίων. Αναλύονται διεθνή συστήματα πιστοποίησης
(BREEAM, LEED, WELL), διερευνώνται μεθοδολογίες πράσινων κατασκευών και
αναδεικνύεται η στρατηγική σημασία του Πράσινου Διαχειριστή Έργων.
Η μεθοδολογική προσέγγιση που ακολουθείται συνδυάζει βιβλιογραφική
ανασκόπηση με εμπειρική έρευνα μέσω ερωτηματολογίου σε 135 επαγγελματίες του
εγχώριου κατασκευαστικού κλάδου. Η ανάλυση αποδεικνύει ασύμμετρη εφαρμογή
πρακτικών βιωσιμότητας όπου οι οικονομικοί παράγοντες υπερισχύουν των
περιβαλλοντικών. Οι πράσινες πρακτικές δείχνουν βέλτιστη αποτελεσματικότητα
κατά την Εκτέλεση (Μ=3,87) ενώ δεν αξιοποιούνται επαρκώς κατά την Έναρξη
(Μ=3,30). Τα βασικά εμπόδια περιλαμβάνουν αυξημένο κόστος, ανεπαρκή γνώση
και ασαφείς κανονισμούς. Εντοπίζεται "εκπαιδευτικό παράδοξο": το 97,8% των
επαγγελματιών κατέχει τριτοβάθμια προσόντα, ενώ πάνω από το 78% στερείται
επαγγελματικών πιστοποιήσεων.
Η έρευνα συμβάλλει στην ανάπτυξη του επιστημονικού πεδίου της πράσινης
διαχείρισης έργων και παρέχει πρακτικές κατευθύνσεις για τη βελτίωση της
βιωσιμότητας στον ελληνικό κατασκευαστικό τομέα.
This dissertation examines sustainable development and green project management
within the construction sector, focusing on the role of the Green Project Manager. The
theoretical approach develops understanding of sustainability concepts and
institutional frameworks. International certification systems (BREEAM, LEED,
WELL) are analyzed, green construction methodologies are investigated, and the
strategic significance of the Green Project Manager is highlighted.
The methodological approach employed combines literature review with empirical
research through questionnaire surveys among 135 professionals within the domestic
construction industry. The analysis demonstrates asymmetric implementation of
sustainability practices where economic factors predominate over environmental
considerations. Green practices exhibit optimal effectiveness during the Execution
phase (M=3.87) while remaining inadequately utilized during the Initiation phase
(M=3.30). Primary barriers include elevated costs, insufficient knowledge, and
ambiguous regulations. An "education paradox" is identified: 97.8% of professionals
possess tertiary qualifications, yet over 78% lack professional certifications.
The research contributes to the development of the scientific field of green project
management and provides practical guidelines for improving sustainability within the
Greek construction sector.