Η έννοια της βιωσιμότητας, όπως και η βιώσιμη ανάπτυξη, έχει αναδειχθεί σε κρίσιμο ζήτημα της εποχής. Με την παρούσα εργασία εξετάζεται η βιωσιμότητα στον ελληνικό δημόσιο τομέα, αναγνωρίζοντας την έλλειψη προσαρμοσμένων εργαλείων αξιολόγησης που να ανταποκρίνονται στις ιδιαιτερότητες των δημοσίων οργανισμών. Στόχος είναι η ανάπτυξη και εφαρμογή ενός νέου, σύνθετου μοντέλου αξιολόγησης της βιωσιμότητας, το οποίο βασίζεται στη θεωρία των τριών  βασικών πυλώνων (οικονομικός, κοινωνικός, περιβαλλοντικός) αλλά εξετάζει και την ενσωμάτωση περισσότερων ρεαλιστικών μεταβλητών (στρατηγικής, διακυβέρνησης και συμμετοχής των εργαζομένων). Επιπλέον, ενσωματώνει διεθνή πρότυπα όπως το ESG, που αφορά ένα πλαίσιο δεικτών που χρησιμοποιείται διεθνώς για της βιωσιμότητας και της υπεύθυνης λειτουργίας οργανισμών και επιχειρήσεων διακρίνοντας τα σε τρεις κατηγορίες, αυτές του περιβάλλοντος (Environmental), της κοινωνίας (Social) και της διακυβέρνησης (Governance)  αλλά και το Global Reporting Initiative (GRI), το οποίο αποτελεί διεθνώς αναγνωρισμένο πρότυπο αναφοράς της βιωσιμότητας.  Γενικότερα τα πρότυπα και η μεθοδολογίες που παρουσιάζονται  προσαρμόζονται  στις συνθήκες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.

Η μεθοδολογική προσέγγιση περιλαμβάνει τη σχεδίαση ερωτηματολογίου και τη συλλογή δεδομένων από 258 εργαζόμενους σε δημόσιους οργανισμούς, με σκοπό την αποτύπωση του επιπέδου βιωσιμότητας τους ανά θεματική ενότητα αλλά και συνολικά ως ένα σκορ βιωσιμότητας. Τα αποτελέσματα αναλύθηκαν με περιγραφική στατιστική και μη παραμετρικούς ελέγχους (Kruskal-Wallis και χ² τεστ του Pearson), προκειμένου να εντοπιστούν συσχετίσεις μεταξύ οργανωτικών χαρακτηριστικών και επιδόσεων βιωσιμότητας.

Τα ευρήματα δείχνουν ότι οργανισμοί που διαθέτουν υπεύθυνο ή δομή ESG εμφανίζουν στατιστικά σημαντικά υψηλότερα σκορ βιωσιμότητας. Παράλληλα, καταγράφονται διαφοροποιήσεις βάσει τύπου οργανισμού, μεγέθους του και γεωγραφικής περιοχής. Το προτεινόμενο μοντέλο απέδειξε εγκυρότητα, ευελιξία και εφαρμοσιμότητα στο δημόσιο πλαίσιο, ενώ η κατηγοριοποίηση της βιωσιμότητας ενίσχυσε την σαφήνεια των αποτελεσμάτων.

Συνολικά,  η εργασία προσφέρει ένα πρακτικό και επιστημονικά τεκμηριωμένο εργαλείο για την παρακολούθηση και αξιολόγηση της βιωσιμότητας στους δημόσιους φορείς. Μέσα από την αξιολόγηση των πρακτικών προτείνονται στοχευμένες παρεμβάσεις πολιτικής και περαιτέρω έρευνα με έμφαση σε ποιοτικές μεθόδους και συστηματική αξιολόγηση.

The concept of sustainability, along with sustainable development, has emerged as a critical issue of our time. This study explores sustainability within the Greek public sector, recognizing the lack of tailored assessment tools that reflect the specific characteristics of public organizations. The objective is the development and implementation of a new, comprehensive sustainability assessment model, based on the theory of the three fundamental pillars (economic, social, and environmental), while also incorporating additional realistic variables (strategy, governance, and employee participation). Moreover, it integrates international standards such as ESG, which refers to a framework of indicators used globally for assessing sustainability and the responsible operation of organizations and enterprises, distinguishing them into three categories: Environmental, Social, and Governance. It also includes the Global Reporting Initiative (GRI), which is an internationally recognized sustainability reporting standard. Overall, the standards and methodologies presented are adapted to the specific conditions of the Greek public administration.

The methodological approach includes the design of a questionnaire and the collection of data from 258 employees working in public organizations, aiming to capture their sustainability level across thematic areas and through a consolidated sustainability score. The results were analyzed using descriptive statistics and non-parametric tests (Kruskal-Wallis and chi-squared Pearson’s test), in order to identify associations between organizational characteristics and sustainability performance.

The findings indicate that organizations with an ESG officer or structure present statistically significantly higher sustainability scores. Additionally, differences are recorded based on organizational type, size, and geographical region. The proposed model demonstrated validity, flexibility, and applicability within the public sector, while the categorization of sustainability levels enhanced the clarity of the results.

Overall, the study provides a practical and scientifically grounded tool for monitoring and evaluating sustainability in public institutions. Through the assessment of practices, it offers targeted policy recommendations and highlights the need for further research with an emphasis on qualitative methods and systematic evaluation.