Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τον πολιτικό λόγο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) σχετικά με τον Εμφύλιο Πόλεμο κατά την περίοδο από το 1974 έως το 1989. Κεντρικός άξονας αποτελεί η προσέγγιση του κόμματος απέναντι στη δεκαετία του 1940 — και ειδικότερα στον Εμφύλιο — μέσα από την ανάλυση της δημόσιας ρητορικής του σε καθοριστικές πολιτικές καμπές της Μεταπολίτευσης. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο 1974, έτος νομιμοποίησης του ΚΚΕ και επανόδου του στο επίσημο πολιτικό προσκήνιο, γεγονός που σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας φάσης στην πολιτική του παρουσία και τη διαχείριση της ιστορικής μνήμης. Εξετάζεται η στάση του κόμματος το 1977, κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, καθώς και το πώς συγκροτήθηκε και εκφράστηκε ο πολιτικός του λόγος μέχρι την τελική ψήφιση του σχετικού νόμου το 1982. Τέλος, αναλύεται η στάση του κόμματος το 1989, κατά τη συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και τη συμμετοχή του στη νομοθετική διαδικασία για την Εθνική Συμφιλίωση, γεγονός που σηματοδοτεί μια κρίσιμη καμπή στην πολιτική διαχείριση της εμφυλιακής μνήμης. Η εργασία εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο το ΚΚΕ διαμόρφωσε τον λόγο του ανάλογα με τις πολιτικές συνθήκες κάθε περιόδου, διατηρώντας σταθερές αναφορές στη δική του ιστορική αφήγηση.

Η ανάλυση βασίζεται σε κοινοβουλευτικά πρακτικά, επίσημες τοποθετήσεις και ομιλίες ηγετικών στελεχών, δημοσιεύσεις στην κομματική εφημερίδα Ριζοσπάστης, καθώς και σε εσωκομματικά και δημόσια ντοκουμέντα του ΚΚΕ.

This thesis explores the political discourse of the Communist Party of Greece (KKE) concerning the Greek Civil War during the period from 1974 to 1989. The study focuses on how the party addressed the legacy of the 1940s—particularly the Civil War—through its public rhetoric at key turning points of the post-dictatorship (Metapolitefsi) era. Special emphasis is placed on the year 1974, when the KKE was legalized and re-entered the official political scene, marking a new phase in its public engagement and approach to historical memory. The analysis then turns to 1977, during parliamentary debates on the recognition of the National Resistance, and examines how the party's discourse evolved up to the official recognition of the Resistance in 1982. Finally, the study investigates the party's stance in 1989, during its coalition government with the conservative New Democracy party and its participation in the legislative process that formally enacted the policy of National Reconciliation. This moment marks a significant shift in the state's treatment of Civil War memory and poses important questions about the KKE's balancing of ideological consistency with political pragmatism.

The analysis draws upon parliamentary records, official speeches and interventions by party leaders, articles from the party newspaper Rizospastis, as well as internal documents and public statements issued by the KKE.