Η παρούσα εργασία εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στο ρεμπέτικο τραγούδι, τον κινηματογράφο και τη δημόσια ιστορία, με επίκεντρο τη μορφή του Βασίλη Τσιτσάνη. Μέσα από μια διεπιστημονική προσέγγιση που συνδυάζει τη μουσειολογία, την κοινωνιολογία, τις πολιτισμικές σπουδές και τη δημόσια ιστορία, διερευνάται πώς το ρεμπέτικο -και ειδικά η συμβολή του Τσιτσάνη- προβάλλεται στη συλλογική μνήμη και πολιτιστική ταυτότητα της σύγχρονης Ελλάδας. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στις μουσειολογικές και κινηματογραφικές αναπαραστάσεις, όπως το Μουσείο Τσιτσάνη στα Τρίκαλα και οι ταινίες Ρεμπέτικο (1983) και Ουζερί Τσιτσάνης (2015), οι οποίες λειτουργούν ως φορείς πολιτιστικής μνήμης. Το ρεμπέτικο αναλύεται ως ένα φαινόμενο που ξεκίνησε από τα κοινωνικά περιθώρια και ενσωματώθηκε στην εθνική πολιτιστική κληρονομιά, αντικατοπτρίζοντας τις μεταβολές της ελληνικής κοινωνίας και τη σταδιακή “νομιμοποίηση” της λαϊκής κουλτούρας. Η εργασία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τόσο το ρεμπέτικο όσο και ο Τσιτσάνης μετατράπηκαν σε σύμβολα εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς μέσω μιας διαδικασίας πολιτισμικής μεταγραφής. Οι αναπαραστάσεις τους δεν αναπαράγουν απλώς το παρελθόν, αλλά συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση της συλλογικής μνήμης και της ιστορικής αφήγησης της Ελλάδας.

This thesis explores the relationship between rebetiko music, cinema, and public history, with a focus on the figure of Vassilis Tsitsanis. Through an interdisciplinary approach combining museology, sociology, cultural and film studies, and public history, it examines how rebetiko -particularly through the legacy of Tsitsanis- is represented within Greek collective memory and cultural identity. Special emphasis is placed on museological and audiovisual representations, such as the Tsitsanis Museum in Trikala and the films Rebetiko (1983) and Ouzeri Tsitsanis (2015), which serve as vehicles for cultural memory. Rebetiko is analyzed as a phenomenon that emerged from the urban margins and was eventually incorporated into the national cultural heritage, reflecting the transformations of Greek society and the gradual legitimization of popular culture. The thesis concludes that both rebetiko and Tsitsanis became symbols of national cultural heritage through a process of cultural reframing. Their representations not only narrate the past but also actively shape collective memory and the historical narrative of modern Greece.