Στην παρούσα εργασία μελετάται η χρήση των ζώων ως λογοτεχνικών χαρακτήρων στην πεζογραφία του 20ού και του 21ου αιώνα. Ο Αριστοτέλης, η χριστιανική φιλοσοφία και ο Καρτέσιος υποστήριξαν την ανθρώπινη υπεροχή, ενώ μετά τον Δαρβίνο τα ζώα αρχίζουν να εκλαμβάνονται ως υποκείμενα. Στον 20ό αιώνα, ο Derrida αποδόμησε την έννοια του ζώου και υπερθεμάτισε την ετερότητα. Ο ανθρωπομορφισμός σχετίζεται με την ανθρώπινη ενσυναίσθηση, ωστόσο ενισχύει την ανθρώπινη υπεροχή. Ο ειδισμός είναι γεννεσιουργός αιτία της βάρβαρης μεταχείρισης των ζώων από τον άνθρωπο. Τέλος, μέσα από την ανάλυση τριών λογοτεχνικών έργων του 20ού και του 21ου αιώνα διερευνάται κατά πόσο τα ζώα χρησιμοποιούνται ως σύμβολα και ως αλληγορίες, αλλά και ως υποκείμενα που αποτελούν ολοκληρωμένους λογοτεχνικούς χαρακτήρες.

This thesis examines the use of animals as literary characters in 20th and 21st century prose fiction. Aristotle, Christian philosophy, and Descartes all supported the idea of human superiority. However, following Darwin’s evolutionary theory, animals began to be perceived as subjects in their own right. In the 20th century, Derrida deconstructed the concept of “the animal” and emphasized the significance of otherness. Anthropomorphism is linked to human empathy, yet it simultaneously reinforces the notion of human dominance. Speciesism is identified as a fundamental cause of the brutal treatment of animals by humans. Finally, through the analysis of three literary works from the 20th and 21st centuries, the thesis explores the extent to which animals are used as symbols and allegories, as well as whether they are represented as subjects—fully developed literary characters in their own right.