Η παρούσα εργασία διερευνά τη σχέση ανάμεσα στην εργατική τάξη και τις χωρικές διαστάσεις της μνήμης της στην πόλη της Πάτρας με έμφαση στη μεταπολεμική περίοδο της βιομηχανικής επέκτασης και της επακόλουθης αποβιομηχάνισης. Βασιζόμενη στην προφορική ιστορία ως κύριο μεθοδολογικό εργαλείο, η έρευνα εξετάζει πώς οι βιομηχανικοί εργάτες και εργάτριες βίωσαν, διαμόρφωσαν και θυμούνται τόσο τους χώρους εργασίας όσο και τις γειτονιές γύρω από τα εργοστάσια-ιδιαίτερα τη συνοικία των Ζαρουχλεΐκων και την παράκτια βιομηχανική ζώνη της Ακτής Δυμαίων.

Η εργασία στοχεύει να αναδείξει πτυχές του βιομηχανικού παρελθόντος της Πάτρας από την οπτική γωνία των εργατών και εργατριών, ιδίως εκείνων που μετανάστευσαν από αγροτικές περιοχές κατά τις δεκαετίες 1950-1970 και δούλεψαν σε τοπικά εργοστάσια, όπως στην κλωστοϋφαντουργία της Πειραϊκής-Πατραϊκής. Μέσα από εννέα ημιδομημένες συνεντεύξεις η εργασία ανασυνθέτει στοιχεία της καθημερινής ζωής, των εργασιακών σχέσεων, των έμφυλων ρόλων και του σχηματισμού των εργατικών συνοικιών σε μια ταχέως αστικοποιούμενη και βιομηχανοποιούμενη πόλη. Τέλος, εξετάζει πώς οι πρώην εργάτες και εργάτριες αντιλαμβάνονται σήμερα τη μετατροπή των ανενεργών βιομηχανικών χώρων σε μια εμπορική  ζώνη, αποκομμένη από την ιστορική και κοινωνική της σημασία.

Συνδυάζοντας μικροϊστορικές αφηγήσεις με μια ευρύτερη οικονομική και κοινωνική ανάλυση, η εργασία συμβάλλει στους τομείς της δημόσιας και προφορικής ιστορίας και της αστικής μνήμης. Υποστηρίζει μια πιο περιεκτική κατανόηση της βιομηχανικής κληρονομιάς, που ενσωματώνει τις υποκειμενικές εμπειρίες των απλών ανθρώπων και αναγνωρίζει το διαχρονικό αποτύπωμα της ζωής της εργατικής τάξης στον αστικό ιστό της Πάτρας.

This thesis explores the relationship between the working-class and the spatial dimensions of memory in the city of Patras, Greece, with a focus on the post-war period of industrial expansion and subsequent deindustrialization. Drawing on oral history as its primary methodological tool, the research investigates how industrial workers experienced, shaped and remember both their workplaces and the neighborhoods surrounding them-particularly the southern district of Zarouchleika and the coastal industrial zone of Akti Dymaion.

The study aims to highlight aspects of Patras’ industrial past from the perspective of the workers themselves, especially those who migrated from rural areas during the 1950s-1970s and found employment in local factories such as the textile plant Peiraiki-Patraiki. Through nine semi-structured interviews, the thesis reconstructs elements of everyday life, labor relations, gender roles and community formation in a rapidly urbanizing and industrializing city. It further examines how these workers perceive the transformation of former industrial sites into commercial and recreational zones, often detached from their historical and social significance.

By combining microhistorical narratives with broader socio-economic analysis, the thesis contributes to the fields of public and oral history and urban memory. It argues for a more inclusive understanding of industrial heritage-one that incorporates the subjective experiences and memories of ordinary people and acknowledges the enduring imprint of working-class life on the urban fabric of Patras.