Η κλιματική αλλαγή και η αλόγιστη οικονομική ανάπτυξη έχουν επιτείνει παγκοσμίως την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και έτσι, αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της περιβαλλοντικής διακυβέρνησης με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων (κράτος, επιχειρήσεις, κοινωνία πολιτών) σε τοπικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, προκειμένου να γίνει εφικτή η βιώσιμη ανάπτυξη.
Τα δικαιώματα που απορρέουν από τη Σύμβαση Aarhus δίνουν τη δυνατότητα σε φυσικά και νομικά πρόσωπα, συμπεριλαμβανομένων των ΜΚΟ, να δρουν  ενεργά στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για περιβαλλοντικά θέματα. 

Στην παρούσα διπλωματική εργασία, στην Ενότητα Ι, διερευνάται κατά πόσο τα δικαιώματα που απορρέουν από τη Σύμβαση εφαρμόζονται σαν εργαλείο ενίσχυσης της προστασίας και διατήρησης της βιοποικιλότητας και ειδικότερα των προστατευόμενων περιοχών Natura 2000. Στο πλαίσιο αυτό, αξιολογείται το καθεστώς της διαδικασίας εκτίμησης περιβαλλοντικών επιπτώσεων στη βιοποικιλότητα της Ελλάδας, από σχέδια, προγράμματα και έργα, με έμφαση στην ποιότητα των περιβαλλοντικών μελετών, στην αναγκαιότητα ολοκληρωμένου συστήματος παρακολούθησης της βιοποικιλότητας και στην αποτελεσματικότητα των επιθεωρήσεων. Σημαντική εξάλλου είναι η συμβολή της νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (ΔΕΕ) στην ερμηνεία της εφαρμογής της Σύμβασης. Έτσι, στην Ενότητα ΙΙ γίνεται μια ενδεικτική παράθεση αποφάσεων του ΣτΕ και του ΔΕΕ για να αναδειχθεί ο τρόπος που επιλύουν σημαντικά ζητήματα εφαρμογής των τριών πυλώνων της Σύμβασης Aarhus (πρόσβαση στην περιβαλλοντική πληροφορία, συμμετοχή του κοινού στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και πρόσβαση στη δικαιοσύνη), με γνώμονα την προστασία της βιοποικιλότητας.