Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύεται το ζήτημα της αποτύπωσης της μικρασιατικής μνήμης αλλά και του τραύματος σε διάφορες επετειακές εκθέσεις που έλαβαν χώρα στη δημόσια σφαίρα από το έτος 2022 και εξής. Ειδικότερα, με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Εκστρατεία και από τα γεγονότα της Καταστροφής της Μικράς Ασίας (1922-2022), στην εν λόγω μελέτη εξετάζεται η αναπαράσταση της μνήμης αυτής στο πλαίσιο εκθέσεων τόσο δημοσίων φορέων όσο και πολιτιστικών ιδρυμάτων στον ελλαδικό χώρο, και πιο συγκεκριμένα στην περιφέρεια της Αττικής. Η παρούσα έρευνα συντελέστηκε με γνώμονα την ποιοτική, ερευνητική μεθοδολογική προσέγγιση και λαμβάνοντας υπόψη το προς εξέταση διαθέσιμο ερευνητικό υλικό, που δεν είναι άλλο από την ίδια την προσωπική παρατήρηση των εκθέσεων καθαυτών αλλά και των, άλλοτε έντυπων και άλλοτε ηλεκτρονικών, καταλόγων τους από τη γράφουσα, από δελτία τύπου, άρθρα και δημοσιεύματα σχετικά με τις εκθέσεις επετειακού χαρακτήρα. Η επιλογή των αναλυόμενων εκθέσεων υπήρξε σαφώς ενδεικτική και όχι εξαντλητική του συνόλου αυτών, με κύριο στόχο την ανάδειξη του εκάστοτε αφηγήματος. Σύμφωνα, λοιπόν, με ορισμένα ερευνητικά ερωτήματα που ετέθησαν, όπως είναι το ποια είναι τα κεντρικά αφηγήματα που προβάλλονται, το πού εστιάζουν αυτά, το ποιες διαφορές παρουσιάζονται μεταξύ των εκθέσεων, το εάν υπάρχει χώρος για τη φωνή των προσφύγων και των απογόνων τους και λοιπά, και με φάρο τον κλάδο της Δημόσιας Ιστορίας και τις αρχές αυτού, η συγγραφέας επιχειρεί να καταδείξει τον τρόπο με τον οποίο οι εκθέσεις στήθηκαν αλλά και επέδρασαν, η καθεμία διαφορετικά, στον δημόσιο χώρο εν γένει αλλά και στο κοινό τους εν είδει.

This thesis deals with the issue of the imprinting of the Asia Minor memory and trauma in various anniversary exhibitions that took place in the public sphere from the year 2022 onwards. In particular, on the occasion of the 100^th anniversary of the Asia Minor Campaign and the events of the Asia Minor Catastrophe (1922-2022), this study examines the representation of this memory in the context of exhibitions of both public institutions and cultural institutions in Greece, and more specifically in the region of Attica. The present research was carried out with a qualitative, research methodological approach and taking into account the available research material, which is none other than the personal observation of the exhibitions themselves and their catalogues, sometimes printed and sometimes electronic, by the author, from press releases, articles and publications related to the exhibitions of an anniversary nature. The selection of the exhibitions analysed was clearly indicative and not exhaustive of all of them, with the main aim of highlighting the narrative in question. Thus, in line with certain research questions that were raised, such as what are the central narratives that are projected, where they focus, what differences are presented between the exhibitions, whether there is space for the voice of refugees and their descendants, etc., and using the discipline of Public History and its principles as a beacon, the author attempts to demonstrate how the exhibitions were set up and how they affected, each differently, the public space in general and their audiences in particular.