The cultural and linguistic diversity that characterizes contemporary societies is unavoidably reflected in the educational context. Hence, in the Greek educational reality, culturally and linguistically heterogeneous students are found in formal and non-formal learning settings, whose integration, as it is observed, cannot always be implemented on the basis of the current policies that enshrine the principles of intercultural education. Consequently, the researcher’s interest was focused on the investigation of the management of diversity in the context of cramming schools, a field which, although integral to the Greek educational system, remains untouched in existing research. The present study therefore aims to highlight the views of educators working in frontistiria, regarding how they perceive and manage the multilingualism of their students, the type of educational practices they adopt to achieve inclusion, and finally, the challenges they may encounter in this direction. To explore these, a qualitative research design was chosen with conducting 10 semi-structured interviews. The findings showed that although the participants recognize the theoretical value of employing the linguistic and cultural background of their students during instruction, in reality their practices are unable to incorporate it due to some inhibiting factors. In particular, the restrictive nature of the exam-centered Greek education system and the cramming schools’ framework that serves it was unanimously highlighted, which does not allow educators to differentiate their teaching style and address the different needs of their students, when the objective is the exam preparation in a predetermined time. At the same time, a key finding was the almost absent reeducation of participants in intercultural issues, which in turn is a hindrance to the adoption of appropriate instructional practices, while the integration of students is further burdened by linguistic, psychological and social factors. However, positive educational practices were observed that utilize the students’ backgrounds, but they are not systematic, as they are addressed only to lower classes in secondary school, where there is relative freedom for educators. For this reason, it was proposed to further investigate this issue, and to enrich the existing literature with new data.

Η πολιτισμική και γλωσσική ετερότητα που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες, αναπόφευκτα αντανακλάται και στο εκπαιδευτικό πλαίσιο. Έτσι και στην Ελληνική πραγματικότητα, συναντώνται πολιτισμικά και γλωσσικά ανομοιογενές μαθητές σε τυπικά και μη πλαίσια μάθησης, η ένταξη των οποίων, όπως παρατηρείται, δεν μπορεί να υλοποιηθεί πάντοτε με βάση τις ισχύουσες πολιτικές που κατοχυρώνουν τις αρχές της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Συνεπώς, το ενδιαφέρον της ερευνήτριας στάθηκε στην αναζήτηση της διαχείρισης της ετερότητας στο πλαίσιο των φροντιστηρίων, ένα πεδίο το οποίο, αν και αναπόσπαστο από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, παραμένει ανέγγιχτο στην υπάρχουσα έρευνα. Σκοπός, λοιπόν, της παρούσας εργασίας είναι να αναδείξει τις αντιλήψεις των εκπαιδευτικών που εργάζονται σε φροντιστήρια, αναφορικά με το πως αντιλαμβάνονται και διαχειρίζονται την πολυγλωσσία των μαθητών τους, το είδος των εκπαιδευτικών πρακτικών που υιοθετούν προς επίτευξη της ένταξης, και τέλος, τις προκλήσεις που μπορεί να συναντήσουν προς αυτήν την κατεύθυνσή. Προς διερεύνηση αυτών, επιλέχθηκε ο ποιοτικός ερευνητικός σχεδιασμός με την διεξαγωγή 10 ημι-δομημένων συνεντεύξεων. Τα ευρήματα παρουσίασαν ότι οι συμμετέχοντες, αν και αναγνωρίζουν την θεωρητική αξία της αξιοποίησης του γλωσσικού και πολιτισμικού υποβάθρου των μαθητών τους κατά την διδασκαλία, στην πράξη οι πρακτικές που ακολουθούν δεν μπορούν να το ενσωματώσουν λόγω ορισμένων ανασταλτικών παραγόντων. Συγκεκριμένα, αναδείχθηκε ομόφωνα ο περιοριστικός χαρακτήρας του εξεταστικοκεντρικού εκπαιδευτικού συστήματος και του πλαισίου των φροντιστηρίων που το υπηρετεί, ο οποίος δεν επιτρέπει στους εκπαιδευτικούς να διαφοροποιήσουν τον τρόπο διδασκαλίας τους και να προσεγγίσουν τις διαφορετικές ανάγκες των μαθητών τους, όταν στόχος είναι η προετοιμασία για τις εξετάσεις σε προκαθορισμένο χρόνο. Παράλληλα, καίριο εύρημα αποτέλεσε η σχεδόν απούσα επιμόρφωση των συμμετεχόντων σε θέματα διαπολιτισμικότητας, που αποτελεί με την σειρά της τροχοπέδη για την υιοθέτηση κατάλληλων εκπαιδευτικών πρακτικών, ενώ η ενσωμάτωση των μαθητών επιβαρύνεται επιπλέον από γλωσσικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Παρατηρήθηκαν, ωστόσο, θετικές εκπαιδευτικές πρακτικές που αξιοποιούν το υπόβαθρο των μαθητών, χωρίς όμως να είναι συστηματικές, καθώς απευθύνονται μόνο σε μικρότερες τάξεις του Γυμνασίου, όπου παρατηρείται σχετική ελευθερία των καθηγητών. Για τον λόγο αυτόν, προτάθηκε η περαιτέρω διερεύνηση του εν λόγω ζητήματος και ο εμπλουτισμός της υπάρχουσας βιβλιογραφίας με νέα δεδομένα.